POSZOWSKI ANTONI, rektor Akademii Muzycznej w Gdańsku
(EF – uzupełnienie wersji EG) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''ANTONI POSZOWSKI''' (29 III 1931 Rajcza koło Żywca – 12 XI 2003 Gdańsk), teoretyk muzyki. W latach 1951–1958 studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Sopocie ([[AKADEMIA MUZYCZNA IM. STANISŁAWA MONIUSZKI | Akademia Muzyczna]]) w specjalnościach: pedagogika muzyczna i dyrygentury zespołami wokalno-instrumentalnymi (dyplom w 1955), teoria muzyki (dyplom w 1956), dyrygentura symfoniczna (dyplom w 1958). Od roku 1971 doktor, od 1953 związany z gdańską Akademią Muzyczną: 1972–1987 i 1999–2003 rektor. Od 1984 pracownik także w Akademii Muzycznej w Bydgoszczy (w okresie 1993–1999 rektor). Organizator i uczestnik życia artystycznego i naukowego, członek m.in. Związku Kompozytorów Polskich, [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]], Rady Wyższej Szkolnictwa Artystycznego, Rady Muzyki, Rady Ekspertów Ministerstwa Kultury i Sztuki do spraw Chórów i Zespołów Instrumentalnych. Autor publikacji głównie o zagadnieniach techniki dźwiękowej, m.in. ''Harmonia tonalna'' (1961, 1974, 1980), ''Harmonia systemu tonalnego dur-moll'' (2001). Jako dyrygent występował gościnnie m.in. w [[POLSKA FILHARMONIA BAŁTYCKA IM. FRYDERYKA CHOPINA | Polskiej Filharmonii Bałtyckiej]], Kieleckiej, Koszalińskiej, Olsztyńskiej, Pomorskiej (Bydgoszcz). 8 XII 2003 (pośmiertnie) doktor honoris causa gdańskiej Akademii Muzycznej. {{author: EF}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | '''ANTONI POSZOWSKI''' (29 III 1931 Rajcza koło Żywca – 12 XI 2003 Gdańsk), teoretyk muzyki. W latach 1951–1958 studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Sopocie ([[AKADEMIA MUZYCZNA IM. STANISŁAWA MONIUSZKI | Akademia Muzyczna]]) w specjalnościach: pedagogika muzyczna i dyrygentury zespołami wokalno-instrumentalnymi (dyplom w 1955), teoria muzyki (dyplom w 1956), dyrygentura symfoniczna (dyplom w 1958). Od roku 1971 doktor, od 1953 związany z gdańską Akademią Muzyczną: 1972–1987 i 1999–2003 rektor. Od 1984 pracownik także w Akademii Muzycznej w Bydgoszczy (w okresie 1993–1999 rektor). Organizator i uczestnik życia artystycznego i naukowego, członek m.in. Związku Kompozytorów Polskich, [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]], Rady Wyższej Szkolnictwa Artystycznego, Rady Muzyki, Rady Ekspertów Ministerstwa Kultury i Sztuki do spraw Chórów i Zespołów Instrumentalnych. Autor publikacji głównie o zagadnieniach techniki dźwiękowej, m.in. ''Harmonia tonalna'' (1961, 1974, 1980), ''Harmonia funkcyjna na przełomie XIX–XX wieku'' (1966), ''Harmonia systemu tonalnego dur-moll'' (2001), ''Technika dźwiękowa Ludomira Michała Rogowskiego'' (1974), ''Przejawy modernizmu polskiego w przeobrażeniu tworzywa dźwiękowego'' (1981). Jako dyrygent występował gościnnie m.in. w [[POLSKA FILHARMONIA BAŁTYCKA IM. FRYDERYKA CHOPINA | Polskiej Filharmonii Bałtyckiej]], a także w filharmoniach: Kieleckiej, Koszalińskiej, Olsztyńskiej, Pomorskiej (Bydgoszcz). 8 XII 2003 (pośmiertnie) doktor honoris causa gdańskiej Akademii Muzycznej. {{author: EF}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 17:22, 8 mar 2015
ANTONI POSZOWSKI (29 III 1931 Rajcza koło Żywca – 12 XI 2003 Gdańsk), teoretyk muzyki. W latach 1951–1958 studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Sopocie ( Akademia Muzyczna) w specjalnościach: pedagogika muzyczna i dyrygentury zespołami wokalno-instrumentalnymi (dyplom w 1955), teoria muzyki (dyplom w 1956), dyrygentura symfoniczna (dyplom w 1958). Od roku 1971 doktor, od 1953 związany z gdańską Akademią Muzyczną: 1972–1987 i 1999–2003 rektor. Od 1984 pracownik także w Akademii Muzycznej w Bydgoszczy (w okresie 1993–1999 rektor). Organizator i uczestnik życia artystycznego i naukowego, członek m.in. Związku Kompozytorów Polskich, Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, Rady Wyższej Szkolnictwa Artystycznego, Rady Muzyki, Rady Ekspertów Ministerstwa Kultury i Sztuki do spraw Chórów i Zespołów Instrumentalnych. Autor publikacji głównie o zagadnieniach techniki dźwiękowej, m.in. Harmonia tonalna (1961, 1974, 1980), Harmonia funkcyjna na przełomie XIX–XX wieku (1966), Harmonia systemu tonalnego dur-moll (2001), Technika dźwiękowa Ludomira Michała Rogowskiego (1974), Przejawy modernizmu polskiego w przeobrażeniu tworzywa dźwiękowego (1981). Jako dyrygent występował gościnnie m.in. w Polskiej Filharmonii Bałtyckiej, a także w filharmoniach: Kieleckiej, Koszalińskiej, Olsztyńskiej, Pomorskiej (Bydgoszcz). 8 XII 2003 (pośmiertnie) doktor honoris causa gdańskiej Akademii Muzycznej.
