ŚWIĘCICKI BOLESŁAW WIT, redaktor naczelny „Dziennika Bałtyckiego”
m |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''BOLESŁAW WIT ŚWIĘCICKI''' (16 III 1901 Kraków – 4 I 1976 Gdynia), dziennikarz. Ojciec [[ŚWIĘCICKI WOJCIECH | Wojciecha Święcickiego]]. W latach 1921–1923, w czasie studiów filozoficznych, współpracował z prasą w Poznaniu i Toruniu, od 1923 do 1939 roku redaktor dzienników i czasopism w Wilnie. Podczas II wojny światowej członek | + | '''BOLESŁAW WIT ŚWIĘCICKI''' (16 III 1901 Kraków – 4 I 1976 Gdynia), dziennikarz. Ojciec [[ŚWIĘCICKI WOJCIECH | Wojciecha Święcickiego]]. W latach 1921–1923, w czasie studiów filozoficznych, współpracował z prasą w Poznaniu i Toruniu, od 1923 do 1939 roku redaktor dzienników i czasopism w Wilnie. Podczas II wojny światowej członek Armii Krajowej. Od 1 VII 1945 do 4 IX 1946 pierwszy redaktor naczelny [[DZIENNIK BAŁTYCKI | „Dziennika Bałtyckiego”]] ([[PRASA | prasa]]), następnie jego reporter. Od 1948 do emerytury w 1967 dziennikarz [[GŁOS WYBRZEŻA | „Głosu Wybrzeża”]]; zajmował się na jego łamach sprawami społecznymi, kulturą i architekturą Gdańska. W 1947 rzecznik prasowy [[MIĘDZYNARODOWE TARGI GDAŃSKIE PO 1945 | Międzynarodowych Targów Gdańskich]], autor ich katalogu. Działacz zarządu gdańskiego i ogólnopolskiego związku zawodowego dziennikarzy. W okresie wileńskim wydał kilka zbiorów swych reportaży. W 1960 otrzymał nagrodę kulturalną Miasta Gdańska. Odznaczony Krzyżem Oficerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Pochowany w Alei Zasłużonych na cmenarzu Witomińskim. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]][[Category: Ludzie]] |
Wersja z 16:35, 29 gru 2015
BOLESŁAW WIT ŚWIĘCICKI (16 III 1901 Kraków – 4 I 1976 Gdynia), dziennikarz. Ojciec Wojciecha Święcickiego. W latach 1921–1923, w czasie studiów filozoficznych, współpracował z prasą w Poznaniu i Toruniu, od 1923 do 1939 roku redaktor dzienników i czasopism w Wilnie. Podczas II wojny światowej członek Armii Krajowej. Od 1 VII 1945 do 4 IX 1946 pierwszy redaktor naczelny „Dziennika Bałtyckiego” ( prasa), następnie jego reporter. Od 1948 do emerytury w 1967 dziennikarz „Głosu Wybrzeża”; zajmował się na jego łamach sprawami społecznymi, kulturą i architekturą Gdańska. W 1947 rzecznik prasowy Międzynarodowych Targów Gdańskich, autor ich katalogu. Działacz zarządu gdańskiego i ogólnopolskiego związku zawodowego dziennikarzy. W okresie wileńskim wydał kilka zbiorów swych reportaży. W 1960 otrzymał nagrodę kulturalną Miasta Gdańska. Odznaczony Krzyżem Oficerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Pochowany w Alei Zasłużonych na cmenarzu Witomińskim.
