ŚLEDZIŃSKI STEFAN, rektor Wyższej Szkoły Muzycznej
(Utworzył nową stronę „{{paper}} Stefan ŚledzińskiŚLEDZIŃSKI(Śledziński-Lidzki) STEFAN (8 VIII 1907 Żytomierz – 19 VI 1986 Warszawa), artys...”) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File:Stefan_Śledziński.JPG|thumb|Stefan Śledziński]]ŚLEDZIŃSKI(Śledziński-Lidzki | + | [[File:Stefan_Śledziński.JPG|thumb|Stefan Śledziński]] |
| + | '''STEFAN ŚLEDZIŃSKI''' (Śledziński-Lidzki; 8 VIII 1907 Żytomierz – 19 VI 1986 Warszawa), artysta muzyk, dyrygent, muzykolog, pedagog. W 1914 w Legionach, 1919–20 oficer liniowy podczas wojny z Rosją, dyrygent orkiestry wojsk. w Wilnie, dyrygent orkiestry 36. pułku piechoty Legii Akademickiej w Warszawie, major. W 1916–21 studiował polonistykę i historię sztuki na uniw. w Warszawie, 1922–24 w tamtejszym Państwowym Konserwatorium Muzycznym studiował dyrygenturę u Henryka Melcera i kompozycję u Romana Statkowskiego. Od 1932 dr (UJ). W 1921–25 kier. referatu muz. w Ministerstwie Spraw Wojskowych, 1925–27 w Wilnie współzał. Towarzystwa Filharmonicznego i dyrygent Orkiestry Symfonicznej, dyrygent opery objazdowej Reduty Wileńskiej. W 1924–25 i 1927–39 prof. w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Warszawie, 1934–39 wizytator szkół muz. Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Podczas II w. świat. wykładał w Staatliche Musikschule (Państw. Szkoła Muz.) w Warszawie. Jako członek AK 1944 zorganizował orkiestrę dętą i występował z nią podczas powstania warszawskiego. W 1946–49 dyrektor artyst. q Polskiej Filharmonii Bałtyckiej, 1949 dyrygent pierwszej wystawionej w Gd. po II w. świat. opery w Studiu Muzyczno-Dramatycznym przy q Teatrze Wybrze że (Halka S. Moniuszki, reż.: Iwo Gall). W 1947 założyciel q PWSM (q Akademia Muzyczna), 1948–51 jej rektor. W 1951–67 w PWSM w Warszawie. W 1981 otrzymał dr h.c. Akademii Muzycznej w Warszawie. {{author: AZ}} [[Category: Encyklopedia]] | ||
Wersja z 16:18, 4 mar 2013
STEFAN ŚLEDZIŃSKI (Śledziński-Lidzki; 8 VIII 1907 Żytomierz – 19 VI 1986 Warszawa), artysta muzyk, dyrygent, muzykolog, pedagog. W 1914 w Legionach, 1919–20 oficer liniowy podczas wojny z Rosją, dyrygent orkiestry wojsk. w Wilnie, dyrygent orkiestry 36. pułku piechoty Legii Akademickiej w Warszawie, major. W 1916–21 studiował polonistykę i historię sztuki na uniw. w Warszawie, 1922–24 w tamtejszym Państwowym Konserwatorium Muzycznym studiował dyrygenturę u Henryka Melcera i kompozycję u Romana Statkowskiego. Od 1932 dr (UJ). W 1921–25 kier. referatu muz. w Ministerstwie Spraw Wojskowych, 1925–27 w Wilnie współzał. Towarzystwa Filharmonicznego i dyrygent Orkiestry Symfonicznej, dyrygent opery objazdowej Reduty Wileńskiej. W 1924–25 i 1927–39 prof. w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Warszawie, 1934–39 wizytator szkół muz. Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Podczas II w. świat. wykładał w Staatliche Musikschule (Państw. Szkoła Muz.) w Warszawie. Jako członek AK 1944 zorganizował orkiestrę dętą i występował z nią podczas powstania warszawskiego. W 1946–49 dyrektor artyst. q Polskiej Filharmonii Bałtyckiej, 1949 dyrygent pierwszej wystawionej w Gd. po II w. świat. opery w Studiu Muzyczno-Dramatycznym przy q Teatrze Wybrze że (Halka S. Moniuszki, reż.: Iwo Gall). W 1947 założyciel q PWSM (q Akademia Muzyczna), 1948–51 jej rektor. W 1951–67 w PWSM w Warszawie. W 1981 otrzymał dr h.c. Akademii Muzycznej w Warszawie.
