STOCZNIA PÓŁNOCNA IM. BOHATERÓW WESTERPLATTE

[[File:Wodowanie_gazowca____Coral_Methane____w_Stoczni_Północnej__2008.JPG|thumb|Wodowanie gazowca   Coral Methane    w Stoczni Północnej 2008]]STOCZNIA PÓŁNOCNAIM. BOHATERÓW WESTERPLATTE, ul. Marynarki Polskiej 177. Powstała w czerwcu 1945 w miejsce q Gdańskiej Fabryki Wagonów jako Stocznia nr 3 (q Zjednoczenie Stoczni Polskich), od 20 II 1950 p.n. Stocznia Północna. W Stoczni nr 3 utworzono wydziały: produkcji wagonów (korzystając z przejętego sprzętu 1946 naprawiono 400 wagonów towarowych dla PKP i ok. 120 wozów tramwajowych) i okrętowy. Pierwszymi wytworami wydziału okrętowego było 8 dębowych kutrów typu MIR-20A dla pol. rybołówstwa. Dokumentację warsztatową jednostek opracowało własne biuro konstrukcyjne. W 1946 dla Żeglugi Przybrzeżnej (q Żegluga Gd.) rozpoczęto przebudowę pozostawionego w fabryce kompozycyjnego kadłuba ścigacza na statek pasażerski („Julia”). Największym przedsięwzięciem 1946–47 była przebudowa transportowca wojennego „Sobieski” na statek pasażerski. W 1949 położono stępki pod pierwsze lugrotrawlery typu B-11, prototypowy „Kulik” przekazano 1 V 1951 Dalmorowi. W 1951 zakończono produkcję wagonów kolejowych, stocznię poddano modernizacji. Od tego czasu gł. produkcję stanowiły lugrotrawlery typu B-11, a od 1955 lugrotrawlery typu B-17 oraz pierwsze jednostki specjalne. Z braku zamówień wytwarzano również meble okrętowe i zwykłe. Od 1955 na rozwój stoczni duży wpływ miał wzrost liczby zamówień z ZSRR. Realizowano też kontrakty dla armatorów z państw zach. Europy (1957 – 2 lugrotrawlery typu B-17 dla odbiorców bryt.). W 1958 nastąpiła modernizacja stoczni, wybudowano hale prefabrykacji i pochylnię zrzutową dla kadłubów o dł. do 75 m i wadze 1000 t. Trawler typu B-21 „Curie-Skłodowska”, przekazany armatorowi fr. 1960, jeszcze w tym samym roku uznany został za najładniejszy statek portu Lorient. Dużą grupę zamówień stanowiły okręty wojenne budowane dla ZSRR i Polski, ich produkcja była starannie maskowana. Dokumentacja takich jednostek powstawała w Centralnym Biurze Konstrukcji Okrętowych nr 2. W 1971 w Centrum Techniki Okrętowej powołano Pion Okrętów, który 1974 przeniesiono do stoczni, tworząc własne biuro projektowe.{{author: }} Pierwsze zamówienia dla Polskiej Marynarki Wojennej (PMW) stocznia realizowała już od 1953, jednak produkcję okrętów rozpoczęto 1959 serią 9 dozorowców projektu 902. Okręty te, wcielone do Wojsk Ochrony Pogranicza, określano jako patrolowce typu „Gdańsk”. Ważnym zadaniem realizowanym dla PMW była budowa 1965 prototypowego dużego kutra torpedo- wego, projektu 663d „Wisła”. W 1966 zbudowano drugą pochylnię na wydziale kadłubowym i zorganizowano ośrodek wyposażeniowy na q Ostrowiu. Umożliwiło to dalsze zwiększenie produkcji, która 1969 obejmowała 22 rozmaitego typu jednostki. W 1970 przekazano do służby 20 okrętów, m.in. jednostki hydrograficzne i okręty desantowe. W 1970–73 zbudowano dla PMW 8 kutrów torpedowych typu 664. Trzeci etap rozbudowy stoczni nastąpił 1971–75; po jego  zakończeniu 1975 na 30-lecie, otrzymała nazwę Bohaterów Westerplatte. W okresie tym i do końca dekady zbudowano kilka serii statków rybackich, interesujących pod względem tech. i nowatorsko rozwiązanych. Było to 7 trawlerów-solarni typu B-29S dla armatora krajowego, 27 trawlerów myśliwsko-łowczych typu B-422 bud. dla ZSRR. Statki te miały 72,8 m dł., 14 m szer. i 800 t nośności. Ich bogate wyposażenie dostarczane było przez 150 firm pol. i zagranicznych. Od 1975 zbudowano dla armatora pol. 8 nowoczesnych, dużych trawlerów-przetwórni typu B-418 (89,0 m dł., 15,0 m szer., 1400 t nośności). Po zakończeniu tego kontraktu podjęto 1977 budowę 5 jeszcze większych trawlerów-przetwórni typu B-400 dla ZSRR (117,5 m dł., 17,4 m szer., 3550 t nośności). Były to duże pływające fabryki, wyposażone we wszystkie urządzenia potrzebne do przerobu ryb wg kilku technologii. W 1978 rozpoczęto budowę nowego tu typu statków rybackich: 6 sejnerów tuńczykowych typu B-406. Były to duże – jak na ten rodzaj statków łowczych – jednostki, mające 85 m dł. i 15 m szer. W 1979 jeden z tego rodzaju statków przekazywanych armatorowi był czterechsetną jednostką zbudowaną w stoczni na eksport. Walorami eksploatacyjnymi wykazywały się produkowane okręty desantowe kilku typów, jednostki ratownicze, hydrograficzne i inne. W sierpniu 1980 Socznia. wspierała strajk w q Stoczni Gd. im. Lenina. Wśród realizowanych w kolejnej dekadzie kontraktów wyróżniały się statki hydrograficzne typu B-91, budowane dla pol. urzędów morskich oraz PMW i statki pożarnicze typu B-98, których 14 wyprodu- kowano dla ZSRR. Nowością był kontrakt na dostawę małych trawlerów dla Islandii typu B-277 (32,7 m dł. i 155 t nośności). Ambitnym przedsięwzięciem było zbudowanie 1984 prototypowej korwety „Kaszub”, największego okrętu wojennego, jaki powstał w Polsce dla PMW. W 1985 obchodzone uroczyście 40-lecie stoczni ukazało imponujący dorobek tego przedsięb., na który złożyło się zbudowanie łącznie 704 jednostek różnych typów i 11 kadłubów. Odbiorcami statków i okrętów oprócz ZSRR i Polski były: Bułgaria, Jugosławia, NRD, Francja, Wielka Brytania, Holandia i Islandia. Lata 1989-91 przyniosły stoczni kłopoty. Rynek zbytu w ZSRR stał się niewypłacalny, a 3 niezapłacone i odebrane ze stoczni jednostki stawiały przedsięb. w trudnej sytuacji. Stoczni groziło bankructwo i likwidacja, chociaż za powstały niedobór finans. winę ponosiło państwo pol., gwarantujące w przeszłości kontrakty z b. ZSRR. Po uzyskaniu zaległych płatności stocznia podjęła próbę prywatyzacji i zawarła nowe kontrakty. Składały się na nie zlecenia na budowę kadłubów dla odbiorców zagranicznych, a także po raz pierwszy w historii stoczni produkcja statków towarowych: kontenerowców dowozowych. Pomimo realizacji zamówień, większość z nich okazała się nierentowna, przynosząc straty. Również główni akcjonariusze nie interesowali się losami przedsięb., licząc się z możliwością jego upadku. Pozytywny wynik ekon. uzyskiwała tylko filia w Ostródzie, wytwarzająca małe jednostki z tworzyw sztucznych. Dążąc do poprawy sytuacji, dyrekcja stoczni, już jako  sp. akc. (od 1993 p.n. Stocznia Północna SA), jako druga po Stoczni Szczecińskiej, uzyskała 1996 certyfikat Systemu Zarządzania Jakością, zgodny z wymogami normy ISO 9001. Możliwość wprowadzenia tego systemu miała zainteresować armatorów potencjałem stoczni, a także wpłynąć na wzrost wydajności pracy. Możliwości uratowania przedsiębiorstwa, dosto- sowującego się do nowej rzeczywistości,po- jawiły się pod koniec 1997, kiedy q Centromor wyraził zainteresowanie nabyciem znaczącego pakietu akcji stoczni. Jednocześnie zadeklarowano wzrost produkcji, dzięki realizacji zamówień, którymi stocznia dysponowała. Wkrótce największy pakiet akcji stoczni – ok. 46%, posiadała już Stocznia Remontowa S.A., a 27% akcji nabytych za pośrednictwem Centromoru przez Stocznię Szczecińską zostało odsprzedane Grupie Stoczni Gdynia.Pod względem produkcji przełom tysiącleci był dla stoczni pomyślny. W 1999 przekazano odbiorcom 12 statków; częściowo wyposażone trawlery o dł. od 30 do 70 m (dla norweskich odbiorców) i kadłuby holowników. Ponadto wspólnie zeStocznią Remontową SA zbudowała pierwszy prom fiordowy dla Norwegii.Odnowiono też kontakty z PMW, dla której podjęto budowę okrętu zabezpieczenia logistycznego. W 2000 przekazano pod banderę Cypru (w rzeczywistości dla spółki Euroafrica Linie Żeglugowe SA z Gdyni) statek wielozadaniowy „Gdynia”. Ten uniwersalny, nowoczesny statek z serii B 196, obsługiwany przez 11 osób, ma 100,6 m dł. i przy nośności 5 tys. t może zabierać kontenery (380 TEU). W pocz. 2001 zwodowano pierwszy nowoczesny holownik portowo-redowy typu traktor (B 830). Zaprojektowany w stoczni statek o dł. 30 m, wyposażony został w 2 pędniki azymutalne umieszczone pod kadłubem, w jego przedniej części. Armatorem jednostki, której nadano nazwę „Taurus”, jest Przedsiębiorstwo Usług Portowych i Morskich Wydz. Usług Żeglugowychw Gd. Wśród kilku dalszych wodowanych 2001 statków były: kadłub sejnera-trawlera typu B 312 przeznaczony dla armatora norw. i kadłub statku inspekcyjnego dla Holandii. Oznaką powrotu do produkcji okrętów specjalnych było oddanie do służby w PMW nowoczesnego okrętu wsparcia logistycznego „Xawery Czernicki”. Od czerwca 2003 gł. udziałowcem Stoczni Północnej SA jest Gd. Stocznia Remontowa im. J. Piłsudskiego SA. W następstwie konsolidacji firm wchodzących w skład Grupy Remontowa 2011 Stocznia Północna SA przyjęła nazwę Remontowa Shipbuilding SA. Firma specjalizuje się w budowie wyspecjalizowanych statków typu: offshore, promów pasażersko-samochodowych, holowników, statków towarowych (kontenerowce i zbiornikowce LNG, LPG, LEG), jednostek specjalistycznych i okrętów wojennych. {{author: JL}} [[Category: Encyklopedia]]