BENDIG BRUNON, bokser, olimpijczyk
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | {{ | + | {{web}} |
| − | '''BRUNON BENDIG''' (6 X 1938 Chełmno – 15 IX 2006 Gdańsk), bokser, medalista | + | [[File:GDANKSK LOGOTYP.jpg|thumb|'''Hasło powstało dzięki Miastu Gdańsk''']] |
| + | [[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | ||
| + | |||
| + | '''BRUNON LEONARD BENDIG''' (6 X 1938 Chełmno – 15 IX 2006 Gdańsk), bokser (w wagach od muszej przez piórkową, do lekkiej), czterokrotny mistrz Polski, srebrny medalista Mistrzostw Europu, dwukrotny olimpijczyk. Syn Franciszka Mikołaja, z zawody bednarza, oraz Agnieszki Pałubickiej. Wykształcenie podstawowe, ślusarz narzędziowy. Zawodnik LZS Starogard Gdański (1955–1957), Wisły Tczew (1957–1958), Zawiszy Bydgoszcz (1959–1960), [[GEDANIA, klub sportowy | Gedanii Gdańsk]] (1960–1963), Polonii Gdańsk (1963–1969) i kontynuacji tego klubu [[STOCZNIOWIEC GDAŃSK | Stoczniowca Gdańsk]] (1970–1971). <br/><br/> | ||
| + | W 1956 roku (jako zawodnik LZS Starogard Gdański) zdobył w wadze papierowej tytuł wicemistrza Wybrzeża w kategorii juniorów. W 1957 roku w mistrzostwach seniorów Wybrzeża zajął 3 miejsce w wadze muszej. 8 XII 1957 roku debiutował w reprezentacji Wybrzeża w spotkaniu z Wrocławiem 11:9 (przegrał z Milczarkiem). W 1958 roku wraz z drużyną Wisły Tczew wycofał się z mistrzostw Wybrzeża na znak protestu przeciwko decyzjom sędziów. W tym roku na Mistrzostwach Polski zdobył brązowy medal w wadze muszej, uznany został za najlepszego debiutanta MP. <br/><br/> | ||
| + | Powołany do służby wojskowej, występował w I-ligowym Zawiszy Bydgoszcz (pierwsza walka 1 II 1959; zdobył punkty bez walki w spotkaniu z ŁTS Łabędy). W 1959 roku został mistrzem Pomorza w wadze muszej, zajął drugie miejsce w prestiżowym Turnieju Polskiego Związku Bokserskiego (PZB) i „Trybuny Ludu”, na Mistrzostwach Polski wywalczył srebrny medal w wadze muszej (z uwagi na kontuzję nie został dopuszczony przez lekarza do walki finałowej). W sezonie 1958/1959 z Zawiszą spadł do II ligi. Ostatnią walkę w tym zespole stoczył 27 III 1960 (wygrał z Hajdugą z Gwardii Warszawa). Jako zawodnik Zawiszy powołany został do kadry narodowej przed Igrzyskami Olimpijskimi w Rzymie w 1960 roku w charakterze sparingpartnera dla zawodników wytypowanych do udziału w IO. Za namową opiekującego się kadrą dr med. Jerzego Moskwy przeszedł z wagi muszej do koguciej i niespodziewanie zajął drugie miejsce w Turnieju Przedolimpijskim (24–25 I 1960, Wrocław) organizowanym przez PZB i „Trybuny Ludu”, pokonując przewidzianych na IO Piotra Gutmana i Zygmunta Zawadzkiego. Decyzją trenera Feliksa Stamma, mimo, że nie walczył jeszcze w reprezentacji Polski, wręczono mu nominację olimpijską. Startując w wadze koguciej na IO w 1960 w Rzymie w pierwszej walce pokonał Johna Sentongo (Uganda), w drugiej Johannesa De Rooija (Holandia), w ćwierćfinale Horsta Raschera (RFN) i zdobył brązowy medal po porażce w półfinale z Olegiem Grigoriewem (późniejszym złotym medalistą). <br/><br/> | ||
| + | Po zakończeniu służby wojskowej namawiany był do występów w I-ligowym [[WYBRZEŻE | Wybrzeżu Gdańsk]], wybrał jednak II-ligową (ale mającą szansę na powrót do I ligi) Gedanię Gdańsk, w której po raz pierwszy wystąpił w ligowym spotkaniu 6 XII 1960 (wygrał walkowerem w spotkaniu z Pogonią Szczecin). W 1961 roku mistrz Wybrzeża w wadze piórkowej (wybrany najlepszym technikiem mistrzostw, otrzymał Puchar [[GŁOS WYBRZEŻA | „Głosu Wybrzeża”]]), w 1967 wicemistrz Wybrzeża w piórkowej (niedopuszczony przez lekarza do walki finałowej). <br/><br/> | ||
| + | W 1961 brązowy medalista mistrzostw Polski w wadze koguciej, w 1961, 1962 i styczniu 1963 roku zwycięzca turnieju PZB i „Trybuny Ludu”. Po raz ostatni w barwach Gedanii wystąpił 20 I 1963 roku (zdobył punkty walkowerem w wadze koguciej z Astorią Bydgoszcz 9:11). Wobec złych wyników zespołu Gedanii w 1962 roku próbował przejść do I-ligowej Stali Stalowa Wola, wiosną 1963 – po spadku Gedanii do III ligi – wraz z klubowym kolegą Brunonem Wielgoszem otrzymali zgodę na przejście do Polonii Gdańsk, która akurat wywalczyła I-ligowy awans. <br/><br/> | ||
| + | W barwach Polonii w lipcu 1963 roku zdobył tytuł mistrza Polski w wadze koguciej, sukces w tej wadze powtórzył i w 1964 roku, w 1965 roku został mistrzem Polskie w wadze piórkowej. 26 V 1963 startował w Mistrzostwach Europy w Moskwie, w wadze koguciej przegrał pierwszą walkę z Bułgarem Micevem i odpadł. W październiku 1963 roku wygrał w wadze koguciej Mistrzostwa Bokserskie Armii Zaprzyjaźnionych, wygrywając w finale z mistrzem Europy Grigoriewem (ZSRR), w tym samym roku był zwycięzcą katowickiego turnieju o „Czarnych Diamentów”. W czerwcu 1964 roku był uczestnikiem meczu bokserskiego Europa (bokserzy z Polski, RFN, Holandii, Irlandii Płn.) – Wielka Brytania (12:8, wygrał z Mallonem w koguciej). W lipcu 1964 wygrał w wadze koguciej „III Ogólnopolską Spartakiadę 20-lecia PRL w Boksie”. W październiku 1964 po raz drugi wziął udział w Igrzyskach Olimpijskich w Tokio, po zwycięstwie nad Rainerem Poserem (RFN), przegrał z Karimu Youngiem (Nigeria) i odpadł. W 1965 roku był też po raz drugi uczestnikiem ME w Berlinie, w wadze piórkowej wygrał kolejno z Kennethem Israelsonem (Szwecja), Constantinem Stanevem (Rumunia), w półfinale z Wolfgangiem Hübnerem (NRD), zdobył srebrny medal przegrywając w finale ze Stanisławem Stiepaszkinem (ZSRR). W tym samym 1965 roku po raz czwarty wygrał Turniej PZB i „Trybuny Ludu” oraz w piórkowej turnieju o „Czarne Diamenty”. <br/><br/> | ||
| + | W zespole I-ligowej Polonii debiutował 15 IX 1963 roku w spotkaniu o Puchar Polski z GKS Wybrzeże (12:8, wygrał z Lemańczykiemi), z zespołem w 1964 roku zdobył brązowy medal w mistrzostwach Polski, w 1969 roku spadł z nim do II ligi bokserskiej. W 1965 roku mistrz Wybrzeża w piórkowej, w 1966 roku wicemistrz Wybrzeża w wadze piórkowej, w 1971 mistrz Wybrzeża w wadze lekkiej. W grudniu 1969 roku (po spadku zespołu do II ligi i z przyczyn osobistych) ogłosił zakończenie kariery. Po blisko roku namówiony by pomóc drużynie w powrocie do I ligi, początkowo budował formę w rezerwach Stoczniowca (m.in. 25 X 1970 w towarzyskim spotkaniu z MZKS (Arką) Gdynia 9:7, wygrał z Tomczykiem). Wystąpił w decydującej fazie rozgrywek o awans do I ligi (Stoczniowiec wygrał grupę w II lidze i walczył z zespołem awans w dodatkowych eliminacjach z Widzewem Łódź: 6 XII 1970 (4:16, zremisował) i 7 II 1971 (początkowo rewanż planowano na 20 XII 1970, termin przesunięto ze względu wypadki [[GRUDZIEŃ 1970 | grudnia 1970 roku]]: 15:5, wygrał). Ostatni ligowy pojedynek w Stoczniowcu stoczył w I lidze 2 V 1971 (wygrał z Harmatą z Gwardii Warszawa) i oficjalnie zakończył karierę (zgodnie z ówczesnymi przepisami PZB zezwalano na start pięściarzom tylko do 35 roku życia). <br/><br/> | ||
| + | W reprezentacji Polski wystąpił 21 razy (najwięcej spośród bokserów z Wybrzeża), wygrywając 16 walk i ponosząc 5 porażek. Występował też w reprezentacji Polski II (m.in. 25 II 1959 z Jugosławią B 14:6, wygrał) i w reprezentacji Gdańska (m.in. 10 V 1964 Gdańsk – CDNA Sofia (reprezentacja armii bułgarskiej) 8:12, wygrał). Stoczył w sumie 271 walk, 239 wygrał, 4 zremisował, 28 przegrał. <br/><br/> | ||
| + | W konkursie [[DZIENNIK BAŁTYCKI | „Dziennika Bałtyckiego”]] na najpopularniejszego sportowca Wybrzeża zajął trzecie miejsce za rok 1961, drugie za rok 1965. W 1965 roku w plebiscycie „Przeglądu Sportowego” zdobył za rok 1965 „Srebrne Rękawice” (dla drugiego w rankingu polskiego boksera roku). <br/><br/> | ||
| + | Wyróżniony między innymi tytułem „Zasłużony Mistrz Sportu”, odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1960), dwukrotnie srebrnym medalem „Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe”. <br/><br/> | ||
| + | Pod koniec kariery nie potrafił unieść ciężaru popularności, wpadł w nałóg alkoholowy, przeżył wylew krwi do mózgu, cierpiał na częściowy niedowład ciała, po długotrwałej rehabilitacji przeszedł na rentę, korzystał z pomocy Fundacji „Gloria Victis”. <br/><br/> | ||
| + | Od 2012 roku odbywa się w różnych ośrodkach Wybrzeża (Gniewino, Gdynia) Memoriał im. Brunona Bendiga. {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 08:34, 3 lip 2019
BRUNON LEONARD BENDIG (6 X 1938 Chełmno – 15 IX 2006 Gdańsk), bokser (w wagach od muszej przez piórkową, do lekkiej), czterokrotny mistrz Polski, srebrny medalista Mistrzostw Europu, dwukrotny olimpijczyk. Syn Franciszka Mikołaja, z zawody bednarza, oraz Agnieszki Pałubickiej. Wykształcenie podstawowe, ślusarz narzędziowy. Zawodnik LZS Starogard Gdański (1955–1957), Wisły Tczew (1957–1958), Zawiszy Bydgoszcz (1959–1960), Gedanii Gdańsk (1960–1963), Polonii Gdańsk (1963–1969) i kontynuacji tego klubu Stoczniowca Gdańsk (1970–1971).
W 1956 roku (jako zawodnik LZS Starogard Gdański) zdobył w wadze papierowej tytuł wicemistrza Wybrzeża w kategorii juniorów. W 1957 roku w mistrzostwach seniorów Wybrzeża zajął 3 miejsce w wadze muszej. 8 XII 1957 roku debiutował w reprezentacji Wybrzeża w spotkaniu z Wrocławiem 11:9 (przegrał z Milczarkiem). W 1958 roku wraz z drużyną Wisły Tczew wycofał się z mistrzostw Wybrzeża na znak protestu przeciwko decyzjom sędziów. W tym roku na Mistrzostwach Polski zdobył brązowy medal w wadze muszej, uznany został za najlepszego debiutanta MP.
Powołany do służby wojskowej, występował w I-ligowym Zawiszy Bydgoszcz (pierwsza walka 1 II 1959; zdobył punkty bez walki w spotkaniu z ŁTS Łabędy). W 1959 roku został mistrzem Pomorza w wadze muszej, zajął drugie miejsce w prestiżowym Turnieju Polskiego Związku Bokserskiego (PZB) i „Trybuny Ludu”, na Mistrzostwach Polski wywalczył srebrny medal w wadze muszej (z uwagi na kontuzję nie został dopuszczony przez lekarza do walki finałowej). W sezonie 1958/1959 z Zawiszą spadł do II ligi. Ostatnią walkę w tym zespole stoczył 27 III 1960 (wygrał z Hajdugą z Gwardii Warszawa). Jako zawodnik Zawiszy powołany został do kadry narodowej przed Igrzyskami Olimpijskimi w Rzymie w 1960 roku w charakterze sparingpartnera dla zawodników wytypowanych do udziału w IO. Za namową opiekującego się kadrą dr med. Jerzego Moskwy przeszedł z wagi muszej do koguciej i niespodziewanie zajął drugie miejsce w Turnieju Przedolimpijskim (24–25 I 1960, Wrocław) organizowanym przez PZB i „Trybuny Ludu”, pokonując przewidzianych na IO Piotra Gutmana i Zygmunta Zawadzkiego. Decyzją trenera Feliksa Stamma, mimo, że nie walczył jeszcze w reprezentacji Polski, wręczono mu nominację olimpijską. Startując w wadze koguciej na IO w 1960 w Rzymie w pierwszej walce pokonał Johna Sentongo (Uganda), w drugiej Johannesa De Rooija (Holandia), w ćwierćfinale Horsta Raschera (RFN) i zdobył brązowy medal po porażce w półfinale z Olegiem Grigoriewem (późniejszym złotym medalistą).
Po zakończeniu służby wojskowej namawiany był do występów w I-ligowym Wybrzeżu Gdańsk, wybrał jednak II-ligową (ale mającą szansę na powrót do I ligi) Gedanię Gdańsk, w której po raz pierwszy wystąpił w ligowym spotkaniu 6 XII 1960 (wygrał walkowerem w spotkaniu z Pogonią Szczecin). W 1961 roku mistrz Wybrzeża w wadze piórkowej (wybrany najlepszym technikiem mistrzostw, otrzymał Puchar „Głosu Wybrzeża”), w 1967 wicemistrz Wybrzeża w piórkowej (niedopuszczony przez lekarza do walki finałowej).
W 1961 brązowy medalista mistrzostw Polski w wadze koguciej, w 1961, 1962 i styczniu 1963 roku zwycięzca turnieju PZB i „Trybuny Ludu”. Po raz ostatni w barwach Gedanii wystąpił 20 I 1963 roku (zdobył punkty walkowerem w wadze koguciej z Astorią Bydgoszcz 9:11). Wobec złych wyników zespołu Gedanii w 1962 roku próbował przejść do I-ligowej Stali Stalowa Wola, wiosną 1963 – po spadku Gedanii do III ligi – wraz z klubowym kolegą Brunonem Wielgoszem otrzymali zgodę na przejście do Polonii Gdańsk, która akurat wywalczyła I-ligowy awans.
W barwach Polonii w lipcu 1963 roku zdobył tytuł mistrza Polski w wadze koguciej, sukces w tej wadze powtórzył i w 1964 roku, w 1965 roku został mistrzem Polskie w wadze piórkowej. 26 V 1963 startował w Mistrzostwach Europy w Moskwie, w wadze koguciej przegrał pierwszą walkę z Bułgarem Micevem i odpadł. W październiku 1963 roku wygrał w wadze koguciej Mistrzostwa Bokserskie Armii Zaprzyjaźnionych, wygrywając w finale z mistrzem Europy Grigoriewem (ZSRR), w tym samym roku był zwycięzcą katowickiego turnieju o „Czarnych Diamentów”. W czerwcu 1964 roku był uczestnikiem meczu bokserskiego Europa (bokserzy z Polski, RFN, Holandii, Irlandii Płn.) – Wielka Brytania (12:8, wygrał z Mallonem w koguciej). W lipcu 1964 wygrał w wadze koguciej „III Ogólnopolską Spartakiadę 20-lecia PRL w Boksie”. W październiku 1964 po raz drugi wziął udział w Igrzyskach Olimpijskich w Tokio, po zwycięstwie nad Rainerem Poserem (RFN), przegrał z Karimu Youngiem (Nigeria) i odpadł. W 1965 roku był też po raz drugi uczestnikiem ME w Berlinie, w wadze piórkowej wygrał kolejno z Kennethem Israelsonem (Szwecja), Constantinem Stanevem (Rumunia), w półfinale z Wolfgangiem Hübnerem (NRD), zdobył srebrny medal przegrywając w finale ze Stanisławem Stiepaszkinem (ZSRR). W tym samym 1965 roku po raz czwarty wygrał Turniej PZB i „Trybuny Ludu” oraz w piórkowej turnieju o „Czarne Diamenty”.
W zespole I-ligowej Polonii debiutował 15 IX 1963 roku w spotkaniu o Puchar Polski z GKS Wybrzeże (12:8, wygrał z Lemańczykiemi), z zespołem w 1964 roku zdobył brązowy medal w mistrzostwach Polski, w 1969 roku spadł z nim do II ligi bokserskiej. W 1965 roku mistrz Wybrzeża w piórkowej, w 1966 roku wicemistrz Wybrzeża w wadze piórkowej, w 1971 mistrz Wybrzeża w wadze lekkiej. W grudniu 1969 roku (po spadku zespołu do II ligi i z przyczyn osobistych) ogłosił zakończenie kariery. Po blisko roku namówiony by pomóc drużynie w powrocie do I ligi, początkowo budował formę w rezerwach Stoczniowca (m.in. 25 X 1970 w towarzyskim spotkaniu z MZKS (Arką) Gdynia 9:7, wygrał z Tomczykiem). Wystąpił w decydującej fazie rozgrywek o awans do I ligi (Stoczniowiec wygrał grupę w II lidze i walczył z zespołem awans w dodatkowych eliminacjach z Widzewem Łódź: 6 XII 1970 (4:16, zremisował) i 7 II 1971 (początkowo rewanż planowano na 20 XII 1970, termin przesunięto ze względu wypadki grudnia 1970 roku: 15:5, wygrał). Ostatni ligowy pojedynek w Stoczniowcu stoczył w I lidze 2 V 1971 (wygrał z Harmatą z Gwardii Warszawa) i oficjalnie zakończył karierę (zgodnie z ówczesnymi przepisami PZB zezwalano na start pięściarzom tylko do 35 roku życia).
W reprezentacji Polski wystąpił 21 razy (najwięcej spośród bokserów z Wybrzeża), wygrywając 16 walk i ponosząc 5 porażek. Występował też w reprezentacji Polski II (m.in. 25 II 1959 z Jugosławią B 14:6, wygrał) i w reprezentacji Gdańska (m.in. 10 V 1964 Gdańsk – CDNA Sofia (reprezentacja armii bułgarskiej) 8:12, wygrał). Stoczył w sumie 271 walk, 239 wygrał, 4 zremisował, 28 przegrał.
W konkursie „Dziennika Bałtyckiego” na najpopularniejszego sportowca Wybrzeża zajął trzecie miejsce za rok 1961, drugie za rok 1965. W 1965 roku w plebiscycie „Przeglądu Sportowego” zdobył za rok 1965 „Srebrne Rękawice” (dla drugiego w rankingu polskiego boksera roku).
Wyróżniony między innymi tytułem „Zasłużony Mistrz Sportu”, odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1960), dwukrotnie srebrnym medalem „Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe”.
Pod koniec kariery nie potrafił unieść ciężaru popularności, wpadł w nałóg alkoholowy, przeżył wylew krwi do mózgu, cierpiał na częściowy niedowład ciała, po długotrwałej rehabilitacji przeszedł na rentę, korzystał z pomocy Fundacji „Gloria Victis”.
Od 2012 roku odbywa się w różnych ośrodkach Wybrzeża (Gniewino, Gdynia) Memoriał im. Brunona Bendiga.
