MAKURATH WANDA, dominikanka, pedagog
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''WANDA MAKURATH''' (5 V 1911 Stegna – 16 XII 1999 Gdańsk), pedagog. Córka Bernarda, pracownika gdańskiej poczty przy Langgasse (ul. Długa), na krótko delegowanego do Stegny w charakterze listonosza, od roku 1911 z rodziną ponownie w Gdańsku. W 1920 uczęszczała na kursy języka polskiego, uczyła się w nowo otwartej, pierwszej [[ | + | '''WANDA MAKURATH''' (5 V 1911 Stegna – 16 XII 1999 Gdańsk), pedagog. Córka Bernarda, pracownika gdańskiej poczty przy Langgasse (ul. Długa), na krótko delegowanego do Stegny w charakterze listonosza, od roku 1911 z rodziną ponownie w Gdańsku. W 1920 uczęszczała na kursy języka polskiego, uczyła się w nowo otwartej, pierwszej [[SZKOŁY SENACKIE W II WOLNYM MIEŚCIE GDAŃSKU | szkole senackiej]] przy Johannisgasse (ul. Świętojańska). Od 1924 roku kontynuowała naukę w Seminarium Nauczycielskim we Lwowie, Złoczowie, Kielcach i w latach 1934–1937 w Skarszewach. W czasie studiów wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr św. Dominika, przyjęła imię siostry Lucjany. Należała do [[GMINA POLSKA ZWIĄZEK POLAKÓW W WOLNYM MIEŚCIE GDAŃSKU | Gminy Polskiej i Związku Polaków]]. Od 17 IV 1937 nauczycielka w Szkole Powszechnej im. Józefa Czyżewskiego w Piekle, otwartej w nowo zbudowanym Domu Polskim dzięki staraniom [[GDAŃSKA MACIERZ SZKOLNA (1921–1939) | Gdańskiej Macierzy Szkolnej]]. Prowadziła lekcje śpiewu, inicjowała powstanie polskiego stowarzyszenia świeckich i religijnych, m.in.: chóru mieszanego, który w roku 1938 wziął udział w zjeździe chórów polskich w Gdańsku. Nauczała języka polskiego, prac ręcznych i gimnastyki, założyła drużyny Związku Harcerstwa Polskiego dla dziewcząt i chłopców. Tuż przed II wojną światową szkoła i grono nauczycielskie stały się obiektem ataków bojówek nazistowskich. Aresztowana 1 IX 1939, przetrzymywana w więzieniach w Malborku i Elblągu. Na początku grudnia 1939 zwolniona, pod warunkiem opuszczenia Gdańska i z zakazem nauczania. <br /><br /> Okupację spędziła w klasztorach sióstr dominikanek w Generalnym Gubernatorstwie. Represje dotknęły jej ojca Bernarda, aresztowanego 1 IX 1939 w Gdańsku, przetrzymywanego w [[VICTORIASCHULE | Victoriaschule]], następnie osadzonego w [[OBÓZ STUTTHOF | obozie Stutthof]]. Matka Marta, siostry i brat Alojzy 9 V 1940 roku razem z innymi polskimi rodzinami zostali wysiedleni do Generalnego Gubernatorstwa, w okolice Lublina. Po zakończeniu II wojny światowej wystąpiła ze Zgromadzenia Sióstr św. Dominika. Wobec braku zgody władz na jej pobyt w Gdańsku, do roku 1956 pracowała jako nauczycielka na Górnym Śląsku. Po powrocie do Gdańska w okresie 1956–1968 (emerytura) zatrudniona w Szkole Podstawowej nr 27. Jako emerytka pracowała w sekcji historycznej i opiekuńczej Związku Nauczycielstwa Polskiego, działała w Polskim Komitecie Pomocy Społecznej. Odznaczona m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”. Pochowana na [[CMENTARZ SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: EG}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 19:04, 27 cze 2014
WANDA MAKURATH (5 V 1911 Stegna – 16 XII 1999 Gdańsk), pedagog. Córka Bernarda, pracownika gdańskiej poczty przy Langgasse (ul. Długa), na krótko delegowanego do Stegny w charakterze listonosza, od roku 1911 z rodziną ponownie w Gdańsku. W 1920 uczęszczała na kursy języka polskiego, uczyła się w nowo otwartej, pierwszej szkole senackiej przy Johannisgasse (ul. Świętojańska). Od 1924 roku kontynuowała naukę w Seminarium Nauczycielskim we Lwowie, Złoczowie, Kielcach i w latach 1934–1937 w Skarszewach. W czasie studiów wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr św. Dominika, przyjęła imię siostry Lucjany. Należała do Gminy Polskiej i Związku Polaków. Od 17 IV 1937 nauczycielka w Szkole Powszechnej im. Józefa Czyżewskiego w Piekle, otwartej w nowo zbudowanym Domu Polskim dzięki staraniom Gdańskiej Macierzy Szkolnej. Prowadziła lekcje śpiewu, inicjowała powstanie polskiego stowarzyszenia świeckich i religijnych, m.in.: chóru mieszanego, który w roku 1938 wziął udział w zjeździe chórów polskich w Gdańsku. Nauczała języka polskiego, prac ręcznych i gimnastyki, założyła drużyny Związku Harcerstwa Polskiego dla dziewcząt i chłopców. Tuż przed II wojną światową szkoła i grono nauczycielskie stały się obiektem ataków bojówek nazistowskich. Aresztowana 1 IX 1939, przetrzymywana w więzieniach w Malborku i Elblągu. Na początku grudnia 1939 zwolniona, pod warunkiem opuszczenia Gdańska i z zakazem nauczania.
Okupację spędziła w klasztorach sióstr dominikanek w Generalnym Gubernatorstwie. Represje dotknęły jej ojca Bernarda, aresztowanego 1 IX 1939 w Gdańsku, przetrzymywanego w Victoriaschule, następnie osadzonego w obozie Stutthof. Matka Marta, siostry i brat Alojzy 9 V 1940 roku razem z innymi polskimi rodzinami zostali wysiedleni do Generalnego Gubernatorstwa, w okolice Lublina. Po zakończeniu II wojny światowej wystąpiła ze Zgromadzenia Sióstr św. Dominika. Wobec braku zgody władz na jej pobyt w Gdańsku, do roku 1956 pracowała jako nauczycielka na Górnym Śląsku. Po powrocie do Gdańska w okresie 1956–1968 (emerytura) zatrudniona w Szkole Podstawowej nr 27. Jako emerytka pracowała w sekcji historycznej i opiekuńczej Związku Nauczycielstwa Polskiego, działała w Polskim Komitecie Pomocy Społecznej. Odznaczona m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”. Pochowana na cmentarzu Srebrzysko.
