TEATR GALERIA
D.Majewska (dyskusja | edycje) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:Spektakl_Jerzego_Krechowicza_"Pies__czyli_brak_psa"_w_Teatrze_Galeria, 1963.JPG|thumb|Spektakl Jerzego Krechowicza ''Pies, czyli brak psa'' w Teatrze Galeria, 1963]] | [[File:Spektakl_Jerzego_Krechowicza_"Pies__czyli_brak_psa"_w_Teatrze_Galeria, 1963.JPG|thumb|Spektakl Jerzego Krechowicza ''Pies, czyli brak psa'' w Teatrze Galeria, 1963]] | ||
| − | '''TEATR GALERIA''', funkcjonował w latach 1961–1967, twórcą i głównym animatorem był [[KRECHOWICZ JERZY | Jerzy Krechowicz]]. Miał status sceny studenckiej, otwierał nowy rozdział w historii współczesnego polskiego teatru plastycznego, łącząc teatr i galerię malarską. W intencjach twórców, głównie malarzy, istotniejsza była przestrzeń nowego sposobu istnienia sztuki – galeria właśnie, początkowo posiłkował się również literaturą. Debiutem była ''Kolonia karna'' (1961) Franza Kafki; J. Krechowicz całą uwagę skupił na przedstawieniu maszynerii do zadawania tortur. Surrealnej, katastroficznej wizji literackiej podporządkowana została adaptacja; strona plastyczna zdominowała plan literacki. Słowo pozostało na marginesie zmiennych zdarzeń wizualnych, głównie świetlnych. W kolejnym widowisku, ''Pies, czyli brak psa'' (1963), słowo zostało wyeliminowane. Zrodził się pomysł zwierząt świetlnych – choć nigdy niezwerbalizowany, stał się ideą, do której Galeria zdążała. W ''Termitierze'' (1964) aktora zastąpiły abstrakcyjne, plazmatyczne formy. Kolejne widowiska coraz trudniej poddawały się intelektualnemu opisowi. ''Traktat'' (1966) pozbawiony był całej materialnej i efektownej warstwy wizualnej: rozmaitych faktur, fragmentów mechanizmów. Ostatnim spektaklem była ''Inwazja'' (1967). Idea teatru określiła się ostatecznie i zamknęła. {{author: ZW}} [[Category: Encyklopedia]] | + | '''TEATR GALERIA''', funkcjonował w latach 1961–1967, twórcą i głównym animatorem był [[KRECHOWICZ JERZY | Jerzy Krechowicz]]. Miał status sceny studenckiej, otwierał nowy rozdział w historii współczesnego polskiego teatru plastycznego, łącząc teatr i galerię malarską. W intencjach twórców, głównie malarzy, istotniejsza była przestrzeń nowego sposobu istnienia sztuki – galeria właśnie, początkowo posiłkował się również literaturą. Debiutem była ''Kolonia karna'' (1961) Franza Kafki; J. Krechowicz całą uwagę skupił na przedstawieniu maszynerii do zadawania tortur. Surrealnej, katastroficznej wizji literackiej podporządkowana została adaptacja; strona plastyczna zdominowała plan literacki. Słowo pozostało na marginesie zmiennych zdarzeń wizualnych, głównie świetlnych. W kolejnym widowisku, ''Pies, czyli brak psa'' (1963), słowo zostało wyeliminowane. Zrodził się pomysł zwierząt świetlnych – choć nigdy niezwerbalizowany, stał się ideą, do której Galeria zdążała. W ''Termitierze'' (1964) aktora zastąpiły abstrakcyjne, plazmatyczne formy. Kolejne widowiska coraz trudniej poddawały się intelektualnemu opisowi. ''Traktat'' (1966) pozbawiony był całej materialnej i efektownej warstwy wizualnej: rozmaitych faktur, fragmentów mechanizmów. Ostatnim spektaklem była ''Inwazja'' (1967). Idea teatru określiła się ostatecznie i zamknęła. {{author: ZW}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] |
Wersja z 16:23, 9 lip 2014
TEATR GALERIA, funkcjonował w latach 1961–1967, twórcą i głównym animatorem był Jerzy Krechowicz. Miał status sceny studenckiej, otwierał nowy rozdział w historii współczesnego polskiego teatru plastycznego, łącząc teatr i galerię malarską. W intencjach twórców, głównie malarzy, istotniejsza była przestrzeń nowego sposobu istnienia sztuki – galeria właśnie, początkowo posiłkował się również literaturą. Debiutem była Kolonia karna (1961) Franza Kafki; J. Krechowicz całą uwagę skupił na przedstawieniu maszynerii do zadawania tortur. Surrealnej, katastroficznej wizji literackiej podporządkowana została adaptacja; strona plastyczna zdominowała plan literacki. Słowo pozostało na marginesie zmiennych zdarzeń wizualnych, głównie świetlnych. W kolejnym widowisku, Pies, czyli brak psa (1963), słowo zostało wyeliminowane. Zrodził się pomysł zwierząt świetlnych – choć nigdy niezwerbalizowany, stał się ideą, do której Galeria zdążała. W Termitierze (1964) aktora zastąpiły abstrakcyjne, plazmatyczne formy. Kolejne widowiska coraz trudniej poddawały się intelektualnemu opisowi. Traktat (1966) pozbawiony był całej materialnej i efektownej warstwy wizualnej: rozmaitych faktur, fragmentów mechanizmów. Ostatnim spektaklem była Inwazja (1967). Idea teatru określiła się ostatecznie i zamknęła.
