FUNDACJA AUGUSTY VICTORII
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:Siedziba Fundacji Augusty Victorii, około 1910.JPG|thumb|Siedziba Fundacji Augusty Victorii, około 1910]] | [[File:Siedziba Fundacji Augusty Victorii, około 1910.JPG|thumb|Siedziba Fundacji Augusty Victorii, około 1910]] | ||
| − | '''FUNDACJA AUGUSTY VICTORII''' (Augusta-Victoria-Stift), Neugarten 1 (ul. Nowe Ogrody), przy Bramie Siedleckiej (obecne skrzyżowanie ul. Nowe Ogrody i Pohulanka); nosząca imię cesarzowej Niemiec (Auguste Victoria Luise, 1858–1921), żony cesarza Wilhelma II, otwarta przez nią w czasie pobytu w Gdańsku 14 IX 1901. Działalność rozpoczęła w maju 1902 roku. Część kosztów budowy siedziby fundacji pokryła dotacja pary cesarskiej. Budynek zaprojektowano w stylu neogotyku wiktoriańskiego, prace budowlane wykonała firma [[PROCHNOW JOHANN HEINRICH HERMANN | Hermanna Prochnowa]]. Przeznaczona dla osób chorych, samotnych i ubogich obojga płci, niezależnie od wyznania, prowadzona przez zarząd zachodniopruskiej fundacji diakonis ewangelickich (Westpreußisches Diakonissen-Mutter- und Krankenhaus). Posiadała trzy klasy podopiecznych: klasy I i II – zaprowiantowanie łącznie z mieszkaniem, klasa III – wyłącznie zaprowiantowanie. W roku 1901 dysponowała 50–60 miejscami hospicyjnej opieki stacjonarnej, w 1923 – 72. W ramach fundacji działała szkoła dla chorych dzieci z pobliskiego [[SZPITAL DIAKONIS EWANGELICKICH | szpitala diakonis ewangelickich]] oraz seminarium nauczycielskie. Zniszczona w marcu 1945. Po roku 1950 w jej miejscu powstała parterowa przyszpitalna przychodnia ortopedyczna z wytwórnią sprzętu ortopedycznego. {{author: ASZ}} [[Category: Encyklopedia]] | + | '''FUNDACJA AUGUSTY VICTORII''' (Augusta-Victoria-Stift), Neugarten 1 (ul. Nowe Ogrody), przy Bramie Siedleckiej (obecne skrzyżowanie ul. Nowe Ogrody i Pohulanka); nosząca imię cesarzowej Niemiec (Auguste Victoria Luise, 1858–1921), żony cesarza Wilhelma II, otwarta przez nią w czasie pobytu w Gdańsku 14 IX 1901. Działalność rozpoczęła w maju 1902 roku. Część kosztów budowy siedziby fundacji pokryła dotacja pary cesarskiej. Budynek zaprojektowano w stylu neogotyku wiktoriańskiego, prace budowlane wykonała firma [[PROCHNOW JOHANN HEINRICH HERMANN | Hermanna Prochnowa]]. Przeznaczona dla osób chorych, samotnych i ubogich obojga płci, niezależnie od wyznania, prowadzona przez zarząd zachodniopruskiej fundacji diakonis ewangelickich (Westpreußisches Diakonissen-Mutter- und Krankenhaus). Posiadała trzy klasy podopiecznych: klasy I i II – zaprowiantowanie łącznie z mieszkaniem, klasa III – wyłącznie zaprowiantowanie. W roku 1901 dysponowała 50–60 miejscami hospicyjnej opieki stacjonarnej, w 1923 – 72. W ramach fundacji działała szkoła dla chorych dzieci z pobliskiego [[SZPITAL DIAKONIS EWANGELICKICH | szpitala diakonis ewangelickich]] oraz seminarium nauczycielskie. Zniszczona w marcu 1945. Po roku 1950 w jej miejscu powstała parterowa przyszpitalna przychodnia ortopedyczna z wytwórnią sprzętu ortopedycznego. {{author: ASZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] |
Wersja z 13:43, 3 lip 2014
FUNDACJA AUGUSTY VICTORII (Augusta-Victoria-Stift), Neugarten 1 (ul. Nowe Ogrody), przy Bramie Siedleckiej (obecne skrzyżowanie ul. Nowe Ogrody i Pohulanka); nosząca imię cesarzowej Niemiec (Auguste Victoria Luise, 1858–1921), żony cesarza Wilhelma II, otwarta przez nią w czasie pobytu w Gdańsku 14 IX 1901. Działalność rozpoczęła w maju 1902 roku. Część kosztów budowy siedziby fundacji pokryła dotacja pary cesarskiej. Budynek zaprojektowano w stylu neogotyku wiktoriańskiego, prace budowlane wykonała firma Hermanna Prochnowa. Przeznaczona dla osób chorych, samotnych i ubogich obojga płci, niezależnie od wyznania, prowadzona przez zarząd zachodniopruskiej fundacji diakonis ewangelickich (Westpreußisches Diakonissen-Mutter- und Krankenhaus). Posiadała trzy klasy podopiecznych: klasy I i II – zaprowiantowanie łącznie z mieszkaniem, klasa III – wyłącznie zaprowiantowanie. W roku 1901 dysponowała 50–60 miejscami hospicyjnej opieki stacjonarnej, w 1923 – 72. W ramach fundacji działała szkoła dla chorych dzieci z pobliskiego szpitala diakonis ewangelickich oraz seminarium nauczycielskie. Zniszczona w marcu 1945. Po roku 1950 w jej miejscu powstała parterowa przyszpitalna przychodnia ortopedyczna z wytwórnią sprzętu ortopedycznego.
