PAWŁOWICZ ZYGMUNT, biskup pomocniczy gdański
(Utworzył nową stronę „{{paper}} PAWŁOWICZ ZYGMUNT (18 XI 1927 Gdańsk – 18 III 2010 Gdańsk), bp pomocniczy gd. Do 1939 mieszkał w Nowym Porcie, uczył się w q Gimnazjum Polskim. Prz...”) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | PAWŁOWICZ ZYGMUNT (18 XI 1927 Gdańsk – 18 III 2010 Gdańsk), bp pomocniczy gd. Do 1939 mieszkał w Nowym Porcie, uczył się w q Gimnazjum Polskim. Przed wybuchem II w. świat. zamieszkał w Chełmży, gdzie 1947 ukończył szkołę średnią. W 1952 ukończył Wyższe Seminarium Duchowne w Pelplinie, uzyskując we wrześniu święcenia kapłańskie. W 1952–57 wikariusz w parafiach Gd. i Sopotu, do 1964 notariusz kurii biskupiej w Oliwie. W 1964–66 proboszcz w Stegnie, 1966–85 w Brzeźnie. Od 1974 wykładał teologię fundamentalną i religiologię w diecezjalnym Seminarium Duchownym (q Gdańskie Seminarium Duchowne). | + | PAWŁOWICZ ZYGMUNT (18 XI 1927 Gdańsk – 18 III 2010 Gdańsk), bp pomocniczy gd. Do 1939 mieszkał w Nowym Porcie, uczył się w q Gimnazjum Polskim. Przed wybuchem II w. świat. zamieszkał w Chełmży, gdzie 1947 ukończył szkołę średnią. W 1952 ukończył Wyższe Seminarium Duchowne w Pelplinie, uzyskując we wrześniu święcenia kapłańskie. W 1952–57 wikariusz w parafiach Gd. i Sopotu, do 1964 notariusz kurii biskupiej w Oliwie. W 1964–66 proboszcz w Stegnie, 1966–85 w Brzeźnie. Od 1974 wykładał teologię fundamentalną i religiologię w diecezjalnym Seminarium Duchownym (q Gdańskie Seminarium Duchowne). Doktorat 1976 i habilitacja 1985 w zakresie teologii na ATK w Warszawie. Autor książek i artykułów z zakresu teologii i religioznawstwa, w tym kilku prac o działalności sekt rel. 10 VIII 1985 mianowany przez papieża Jana Pawła II bp. pomocniczym q diecezji gd. Od 1990 z ramienia Episkopatu Polski zajmował się problemem sekt w Polsce. Od 1 V 2005 na emeryturze. Pochowany w krypcie biskupiej w q kośc. (archikatedrze) Trójcy Świętej. AH [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 17:31, 1 mar 2013
PAWŁOWICZ ZYGMUNT (18 XI 1927 Gdańsk – 18 III 2010 Gdańsk), bp pomocniczy gd. Do 1939 mieszkał w Nowym Porcie, uczył się w q Gimnazjum Polskim. Przed wybuchem II w. świat. zamieszkał w Chełmży, gdzie 1947 ukończył szkołę średnią. W 1952 ukończył Wyższe Seminarium Duchowne w Pelplinie, uzyskując we wrześniu święcenia kapłańskie. W 1952–57 wikariusz w parafiach Gd. i Sopotu, do 1964 notariusz kurii biskupiej w Oliwie. W 1964–66 proboszcz w Stegnie, 1966–85 w Brzeźnie. Od 1974 wykładał teologię fundamentalną i religiologię w diecezjalnym Seminarium Duchownym (q Gdańskie Seminarium Duchowne). Doktorat 1976 i habilitacja 1985 w zakresie teologii na ATK w Warszawie. Autor książek i artykułów z zakresu teologii i religioznawstwa, w tym kilku prac o działalności sekt rel. 10 VIII 1985 mianowany przez papieża Jana Pawła II bp. pomocniczym q diecezji gd. Od 1990 z ramienia Episkopatu Polski zajmował się problemem sekt w Polsce. Od 1 V 2005 na emeryturze. Pochowany w krypcie biskupiej w q kośc. (archikatedrze) Trójcy Świętej. AH
