MILSKI STANISŁAW, aktor, reżyser
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | [[ | + | '''STANISŁAW MILSKI''' (właśc. Stanisław Jan Hołyst; 8 II 1897 Czchów w Krakowskiem – 4 IX 1972 Warszawa), aktor, reżyser, kierownik artystyczny. Do Gdańska i Sopotu po raz pierwszy przyjechał z zespołem Ireny Solskiej w 1930 roku (zajmował się organizowaniem przedstawień). W Teatrze Polskim w Gdyni za dyrekcji Stanisława Czapelskiego w 1932 wyreżyserował trzy przedstawienia: ''Burzę w szklance wody'' (zagrał w niej rolę Doktora Merynlanda), ''Roxy'' (Tony) oraz ''Pierwszą panią Selby'' (Allan). Po II wojnie światowej należał do najbardziej aktywnych inscenizatorów. Współpracował z wieloma teatrami całej Polski, m.in. Torunia, Poznania, Warszawy, Olsztyna, Elbląga i Szczecina. Zrealizował około stu przedstawień. Ważny był dla niego efekt teatralny, wartkość akcji, operował kameralnymi środkami wyrazu, dbał o każdy szczegół, a pojedyncze sytuacje sceniczne zmieniał w samodzielne epizody. Uważano go za doskonałego pedagoga i wytrawnego praktyka teatralnego, cenionego przez aktorów. <br/><br/> |
| − | {{author: HD}} | + | Do zespołu [[TEATR WYBRZEŻE | Teatru Wybrzeże]], gdzie był aktorem i reżyserem, należał w sezonach 1955/1956 – 1963/1964 (z jego Sceną Objazdową). Wyreżyserował tutaj około 30 przedstawień, specjalizując się w repertuarze komediowym. Debiutem w Teatrze Wybrzeże był ''Kłopot z mężczyznami'' Ireny Jurgielewiczowej (29 VII 1955) ze scenografią [[KOŁODZIEJ MARIAN | Mariana Kołodzieja]]. Wyreżyserował m.in. ''Sprawę Kowalskiego'' Zdzisława Gozdawy i Wacława Stępnia z [[GWIAZDOWSKI TADEUSZ | Tadeuszem Gwiazdowskim]] w roli głównej, ''Ninę'' André Roussina z [[LEGUT LUCYNA | Lucyną Legut]] w roli tytułowej, ''Zielonego gila'' Tirsa de Moliny, ''Mandragolę, czyli Napój zapładniający'' Niccola Machiavellego, ''Żołnierza i bohatera'' George’a Bernarda Shawa, ''Pannę Maliczewską'' Gabrieli Zapolskiej, ''Wieczór Trzech Króli'' Williama Shakespeare’a, ''Ciężkie czasy'' Michała Bałuckiego. Zrealizował kilka prapremier: ''Nasze kochane dziatki'' Nicoli Manzariego, ''Maszynę do liczenia'' Elmera Rice’a, ''Sierpniową niedzielę'' Franciszka Hrubina oraz debiut teatralny Lucyny Legut – ''Złodzieja serc'' (5 I 1961). Jego ostatnim przedstawieniem w Teatrze Wybrzeże byli ''Niewinni winowajcy'' Aleksandra Ostrowskiego. W gdańskim Studiu Rapsodycznym wyreżyserował gościnnie ''Pensję pani Latter'' z Zofią Piotrowską w roli głównej (1962) oraz ceniony przez krytykę ''Poemat pedagogiczny'' według Antona Makarenki (1963) w przekładzie i opracowaniu Kazimierza Dejmka. Przeniósł się do Lublina, gdzie w latach 1964–1966 pracował w Teatrze im. Osterwy. Tam przeszedł na emeryturę w 1966, w tym samym roku został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. W filmach zagrał około 60 ról drugoplanowych. Nazywany był mistrzem epizodu (zagrał m.in. redaktora Pieniążka w ''Popiele i diamencie'' [[WAJDA ANDRZEJ | Andrzeja Wajdy]]). Pracował także w dubbingu. {{author: HD}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 21:47, 2 cze 2015
STANISŁAW MILSKI (właśc. Stanisław Jan Hołyst; 8 II 1897 Czchów w Krakowskiem – 4 IX 1972 Warszawa), aktor, reżyser, kierownik artystyczny. Do Gdańska i Sopotu po raz pierwszy przyjechał z zespołem Ireny Solskiej w 1930 roku (zajmował się organizowaniem przedstawień). W Teatrze Polskim w Gdyni za dyrekcji Stanisława Czapelskiego w 1932 wyreżyserował trzy przedstawienia: Burzę w szklance wody (zagrał w niej rolę Doktora Merynlanda), Roxy (Tony) oraz Pierwszą panią Selby (Allan). Po II wojnie światowej należał do najbardziej aktywnych inscenizatorów. Współpracował z wieloma teatrami całej Polski, m.in. Torunia, Poznania, Warszawy, Olsztyna, Elbląga i Szczecina. Zrealizował około stu przedstawień. Ważny był dla niego efekt teatralny, wartkość akcji, operował kameralnymi środkami wyrazu, dbał o każdy szczegół, a pojedyncze sytuacje sceniczne zmieniał w samodzielne epizody. Uważano go za doskonałego pedagoga i wytrawnego praktyka teatralnego, cenionego przez aktorów.
Do zespołu Teatru Wybrzeże, gdzie był aktorem i reżyserem, należał w sezonach 1955/1956 – 1963/1964 (z jego Sceną Objazdową). Wyreżyserował tutaj około 30 przedstawień, specjalizując się w repertuarze komediowym. Debiutem w Teatrze Wybrzeże był Kłopot z mężczyznami Ireny Jurgielewiczowej (29 VII 1955) ze scenografią Mariana Kołodzieja. Wyreżyserował m.in. Sprawę Kowalskiego Zdzisława Gozdawy i Wacława Stępnia z Tadeuszem Gwiazdowskim w roli głównej, Ninę André Roussina z Lucyną Legut w roli tytułowej, Zielonego gila Tirsa de Moliny, Mandragolę, czyli Napój zapładniający Niccola Machiavellego, Żołnierza i bohatera George’a Bernarda Shawa, Pannę Maliczewską Gabrieli Zapolskiej, Wieczór Trzech Króli Williama Shakespeare’a, Ciężkie czasy Michała Bałuckiego. Zrealizował kilka prapremier: Nasze kochane dziatki Nicoli Manzariego, Maszynę do liczenia Elmera Rice’a, Sierpniową niedzielę Franciszka Hrubina oraz debiut teatralny Lucyny Legut – Złodzieja serc (5 I 1961). Jego ostatnim przedstawieniem w Teatrze Wybrzeże byli Niewinni winowajcy Aleksandra Ostrowskiego. W gdańskim Studiu Rapsodycznym wyreżyserował gościnnie Pensję pani Latter z Zofią Piotrowską w roli głównej (1962) oraz ceniony przez krytykę Poemat pedagogiczny według Antona Makarenki (1963) w przekładzie i opracowaniu Kazimierza Dejmka. Przeniósł się do Lublina, gdzie w latach 1964–1966 pracował w Teatrze im. Osterwy. Tam przeszedł na emeryturę w 1966, w tym samym roku został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. W filmach zagrał około 60 ról drugoplanowych. Nazywany był mistrzem epizodu (zagrał m.in. redaktora Pieniążka w Popiele i diamencie Andrzeja Wajdy). Pracował także w dubbingu.
