SĄCZKI
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''SĄCZKI''' (Rieselfeld), pole irygacyjne, Stogi, między obecną ul. Sucharskiego (od północnego-zachodu), Kaczeńce i Wrzosy (od południa), oddzielone od Zatoki Gdańskiej Lasem Miejskim. Do 1877 roku tereny łąkowe i lasów świerkowych między Stogami a Wisłojuściem. W okresie budowy miejskich [[WODOCIĄGI | wodociągów]] przeznaczone (według planu [[WIEBE EDUARD FRIEDRICH | Eduarda Friedricha Wiebego]]) na pierwszą gdańską oczyszczalnię ścieków. W latach 1869–1871 firma budująca wodociągi [[AIRD ALEXANDER | Alexandra Airda]] (użytkująca tereny do roku 1899) zniwelowała, osuszyła i zdrenowała obszar około 160–180 ha, stopniowo powiększany, na początku XX wieku obejmujący już około 300 ha. Przy takiej powierzchni pól ich przepustowość wynosiła 22 tysiące m³ na dobę. Efekt oczyszczania ścieków w dużej mierze zależał od warunków atmosferycznych i był mniejszy w okresach zimowych, niemniej ogólna sprawność oczyszczania była zbliżona do pełnego biologicznego oczyszczania ścieków. Ścieki miejskie, doprowadzane systemem rur pod Motławą (przez [[PRZEPOMPOWNIA OŁOWIANKA | przepompownię Ołowianka]]) i przepust pod Wisłą, filtrowane były poprzez pokłady piasku, używanego następnie do użyźniania powstałego obok gospodarstwa rolnego (uprawa zbóż, jarzyn, owoców, roślin strączkowych, zwłaszcza szparagów, tytoniu, pozyskiwanie siana). Przyłączone do Gdańska 1 IV 1914 wraz z Lasem Miejskim (obszar 1004,59 ha, 30 mieszkańców). W latach 1909–1910 między polami irygacyjnymi wzniesiono baterię zatokową (Buchtbatterie) dla 4 dział kalibru 150 ([[FORTYFIKACJE | fortyfikacje]]). <br/><br/> Obecną nazwę urzędowo zatwierdzono 11 II 1949, nadal znajdują się tu pola irygacyjne. W latach 60. i 70. XX wieku oczyszczalnia pracowała w warunkach przeciążenia hydraulicznego, ilość dopływających ścieków przekroczyła dwukrotnie jej przepustowość, w efekcie okresowo nadmiar ścieków spływał po powierzchni pól. Rozwiązaniem stało się przekierowanie ścieków do powstałej [[OCZYSZCZALNIA | + | '''SĄCZKI''' (Rieselfeld), pole irygacyjne, Stogi, między obecną ul. Sucharskiego (od północnego-zachodu), Kaczeńce i Wrzosy (od południa), oddzielone od Zatoki Gdańskiej Lasem Miejskim. Do 1877 roku tereny łąkowe i lasów świerkowych między Stogami a Wisłojuściem. W okresie budowy miejskich [[WODOCIĄGI | wodociągów]] przeznaczone (według planu [[WIEBE EDUARD FRIEDRICH | Eduarda Friedricha Wiebego]]) na pierwszą gdańską oczyszczalnię ścieków. W latach 1869–1871 firma budująca wodociągi [[AIRD ALEXANDER | Alexandra Airda]] (użytkująca tereny do roku 1899) zniwelowała, osuszyła i zdrenowała obszar około 160–180 ha, stopniowo powiększany, na początku XX wieku obejmujący już około 300 ha. Przy takiej powierzchni pól ich przepustowość wynosiła 22 tysiące m³ na dobę. Efekt oczyszczania ścieków w dużej mierze zależał od warunków atmosferycznych i był mniejszy w okresach zimowych, niemniej ogólna sprawność oczyszczania była zbliżona do pełnego biologicznego oczyszczania ścieków. Ścieki miejskie, doprowadzane systemem rur pod Motławą (przez [[PRZEPOMPOWNIA OŁOWIANKA | przepompownię Ołowianka]]) i przepust pod Wisłą, filtrowane były poprzez pokłady piasku, używanego następnie do użyźniania powstałego obok gospodarstwa rolnego (uprawa zbóż, jarzyn, owoców, roślin strączkowych, zwłaszcza szparagów, tytoniu, pozyskiwanie siana). Przyłączone do Gdańska 1 IV 1914 wraz z Lasem Miejskim (obszar 1004,59 ha, 30 mieszkańców). W latach 1909–1910 między polami irygacyjnymi wzniesiono baterię zatokową (Buchtbatterie) dla 4 dział kalibru 150 ([[FORTYFIKACJE | fortyfikacje]]). <br/><br/> Obecną nazwę urzędowo zatwierdzono 11 II 1949, nadal znajdują się tu pola irygacyjne. W latach 60. i 70. XX wieku oczyszczalnia pracowała w warunkach przeciążenia hydraulicznego, ilość dopływających ścieków przekroczyła dwukrotnie jej przepustowość, w efekcie okresowo nadmiar ścieków spływał po powierzchni pól. Rozwiązaniem stało się przekierowanie ścieków do powstałej [[OCZYSZCZALNIA ŚCIEKÓW „WSCHÓD” | oczyszczalni Wschód]]. Odciążone pola irygacyjne przyjmowały już tylko ścieki z lokalnego układu kanalizacyjnego Stogów, zmniejszono ich powierzchnię do około 30 ha. Nielegalne poszukiwania bursztynu spowodowały w latach 80. XX wieku znaczne zniszczenie urządzeń filtracyjnych, kanałów i rowów rozprowadzających ścieki; pola zamknięto, przekierowując ścieki do oczyszczalni Wschód. W sierpniu 1992 roku, przez ponad 3 tygodnie na dawnym terenie pól irygacyjnych trwał pożar torfowiska, połączony z eksplozjami niewybuchów z okresu II wojny światowej. {{author: GP}} {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 14:19, 27 maj 2014
SĄCZKI (Rieselfeld), pole irygacyjne, Stogi, między obecną ul. Sucharskiego (od północnego-zachodu), Kaczeńce i Wrzosy (od południa), oddzielone od Zatoki Gdańskiej Lasem Miejskim. Do 1877 roku tereny łąkowe i lasów świerkowych między Stogami a Wisłojuściem. W okresie budowy miejskich wodociągów przeznaczone (według planu Eduarda Friedricha Wiebego) na pierwszą gdańską oczyszczalnię ścieków. W latach 1869–1871 firma budująca wodociągi Alexandra Airda (użytkująca tereny do roku 1899) zniwelowała, osuszyła i zdrenowała obszar około 160–180 ha, stopniowo powiększany, na początku XX wieku obejmujący już około 300 ha. Przy takiej powierzchni pól ich przepustowość wynosiła 22 tysiące m³ na dobę. Efekt oczyszczania ścieków w dużej mierze zależał od warunków atmosferycznych i był mniejszy w okresach zimowych, niemniej ogólna sprawność oczyszczania była zbliżona do pełnego biologicznego oczyszczania ścieków. Ścieki miejskie, doprowadzane systemem rur pod Motławą (przez przepompownię Ołowianka) i przepust pod Wisłą, filtrowane były poprzez pokłady piasku, używanego następnie do użyźniania powstałego obok gospodarstwa rolnego (uprawa zbóż, jarzyn, owoców, roślin strączkowych, zwłaszcza szparagów, tytoniu, pozyskiwanie siana). Przyłączone do Gdańska 1 IV 1914 wraz z Lasem Miejskim (obszar 1004,59 ha, 30 mieszkańców). W latach 1909–1910 między polami irygacyjnymi wzniesiono baterię zatokową (Buchtbatterie) dla 4 dział kalibru 150 ( fortyfikacje).
Obecną nazwę urzędowo zatwierdzono 11 II 1949, nadal znajdują się tu pola irygacyjne. W latach 60. i 70. XX wieku oczyszczalnia pracowała w warunkach przeciążenia hydraulicznego, ilość dopływających ścieków przekroczyła dwukrotnie jej przepustowość, w efekcie okresowo nadmiar ścieków spływał po powierzchni pól. Rozwiązaniem stało się przekierowanie ścieków do powstałej oczyszczalni Wschód. Odciążone pola irygacyjne przyjmowały już tylko ścieki z lokalnego układu kanalizacyjnego Stogów, zmniejszono ich powierzchnię do około 30 ha. Nielegalne poszukiwania bursztynu spowodowały w latach 80. XX wieku znaczne zniszczenie urządzeń filtracyjnych, kanałów i rowów rozprowadzających ścieki; pola zamknięto, przekierowując ścieki do oczyszczalni Wschód. W sierpniu 1992 roku, przez ponad 3 tygodnie na dawnym terenie pól irygacyjnych trwał pożar torfowiska, połączony z eksplozjami niewybuchów z okresu II wojny światowej.
