SZKOŁA IM. PESTALOZZIEGO
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''SZKOŁA IM. PESTALOZZIEGO''' (Pestalozzischule), kompleks szkolny oddany do użytku w 1929 roku przy Pestalozzistraße (ul. Pestalozziego, od Johanna Heinricha Pestalozziego (1746–1827), szwajcarskiego pedagoga, twórcy nauczania początkowego). Zaprojektowany przez architekta Martina Kiesslinga (1879–1944), nadradcę gdańskiego zarządu budowlanego (Hochbauverwaltung), oraz jego współpracownika architekta Alberta Krügera, miejskiego urzędnika administracji budowlanej. Kompleks składał się z 2 szkół podstawowych: dla chłopców (skrzydło prawe) i dziewcząt (skrzydło lewe), połączonych wspólną salą sportową i aulą. W najbliższym otoczeniu urządzono tereny sportowe i ogród szkolny. Cofniętą od ulicy bryłę flankują 2 skrzydła, na osi korpusu umieszczony został ryzalit z przeprutą arkadami dolną kondygnacją akcentującą główne wejście do budynku. Elewacje z dużymi otworami okiennymi, o drobnych podziałach, pokryto cegłą licową. Układ wnętrz jest niemal symetryczny, po bokach korytarzy znajdują się klasy oraz pomieszczenia dodatkowe, pełniące w okresie międzywojennym funkcje: pokoju lekarskiego, pracowni robót ręcznych, biblioteki, pokoju spotkań z rodzicami, pokoju konferencyjnego, sali śpiewu oraz pokoju do gromadzenia zbiorów. Wnętrza udekorował swoimi sgraffitami Kurt Schwerdtfeger, urodzony w Koszalinie rzeźbiarz i pedagog. Projekt szkoły jest przykładem przenikania się motywów zaczerpniętych z tradycji architektonicznych oraz propagowanego w Gdańsku przez Kiesslinga modernizmu. Najsłynniejszym absolwentem jest [[GRASS GÜNTER | Günter Grass]]. Od września 1939 roku w budynku działała szkoła podstawowego pilotażu Luftwaffe (Flugzeugführerschule a/b 52 Danzig-Langfuhr). W marcu 1945 w szkole mieścił się 1 z niemieckich sztabów obrony miasta. Budynek nie uległ zniszczeniu, zachował pierwotną formę i funkcję szkolną. W 1945 roku umieszczono tu SP nr 17, 1953 przeniesiono tu z ul. Pniewskiego [[lICEUM | + | '''SZKOŁA IM. PESTALOZZIEGO''' (Pestalozzischule), kompleks szkolny oddany do użytku w 1929 roku przy Pestalozzistraße (ul. Pestalozziego, od Johanna Heinricha Pestalozziego (1746–1827), szwajcarskiego pedagoga, twórcy nauczania początkowego). Zaprojektowany przez architekta Martina Kiesslinga (1879–1944), nadradcę gdańskiego zarządu budowlanego (Hochbauverwaltung), oraz jego współpracownika architekta Alberta Krügera, miejskiego urzędnika administracji budowlanej. Kompleks składał się z 2 szkół podstawowych: dla chłopców (skrzydło prawe) i dziewcząt (skrzydło lewe), połączonych wspólną salą sportową i aulą. W najbliższym otoczeniu urządzono tereny sportowe i ogród szkolny. Cofniętą od ulicy bryłę flankują 2 skrzydła, na osi korpusu umieszczony został ryzalit z przeprutą arkadami dolną kondygnacją akcentującą główne wejście do budynku. Elewacje z dużymi otworami okiennymi, o drobnych podziałach, pokryto cegłą licową. Układ wnętrz jest niemal symetryczny, po bokach korytarzy znajdują się klasy oraz pomieszczenia dodatkowe, pełniące w okresie międzywojennym funkcje: pokoju lekarskiego, pracowni robót ręcznych, biblioteki, pokoju spotkań z rodzicami, pokoju konferencyjnego, sali śpiewu oraz pokoju do gromadzenia zbiorów. Wnętrza udekorował swoimi sgraffitami Kurt Schwerdtfeger, urodzony w Koszalinie rzeźbiarz i pedagog. Projekt szkoły jest przykładem przenikania się motywów zaczerpniętych z tradycji architektonicznych oraz propagowanego w Gdańsku przez Kiesslinga modernizmu. Najsłynniejszym absolwentem jest [[GRASS GÜNTER | Günter Grass]]. Od września 1939 roku w budynku działała szkoła podstawowego pilotażu Luftwaffe (Flugzeugführerschule a/b 52 Danzig-Langfuhr). W marcu 1945 w szkole mieścił się 1 z niemieckich sztabów obrony miasta. Budynek nie uległ zniszczeniu, zachował pierwotną formę i funkcję szkolną. W 1945 roku umieszczono tu SP nr 17, 1953 przeniesiono tu z ul. Pniewskiego [[lICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄE, II | II Liceum Ogólnokształcące]], które następnie połączono ze SP 17 w jednolitą szkołę 11-letnią Towarzystwa Przyjaciół Dzieci TPD. W 1992 w lewym skrzydle zlokalizowano [[LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCE, XIX | XIX LO]]. {{author: WS}} {{author: JWas}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 18:50, 23 maj 2014
SZKOŁA IM. PESTALOZZIEGO (Pestalozzischule), kompleks szkolny oddany do użytku w 1929 roku przy Pestalozzistraße (ul. Pestalozziego, od Johanna Heinricha Pestalozziego (1746–1827), szwajcarskiego pedagoga, twórcy nauczania początkowego). Zaprojektowany przez architekta Martina Kiesslinga (1879–1944), nadradcę gdańskiego zarządu budowlanego (Hochbauverwaltung), oraz jego współpracownika architekta Alberta Krügera, miejskiego urzędnika administracji budowlanej. Kompleks składał się z 2 szkół podstawowych: dla chłopców (skrzydło prawe) i dziewcząt (skrzydło lewe), połączonych wspólną salą sportową i aulą. W najbliższym otoczeniu urządzono tereny sportowe i ogród szkolny. Cofniętą od ulicy bryłę flankują 2 skrzydła, na osi korpusu umieszczony został ryzalit z przeprutą arkadami dolną kondygnacją akcentującą główne wejście do budynku. Elewacje z dużymi otworami okiennymi, o drobnych podziałach, pokryto cegłą licową. Układ wnętrz jest niemal symetryczny, po bokach korytarzy znajdują się klasy oraz pomieszczenia dodatkowe, pełniące w okresie międzywojennym funkcje: pokoju lekarskiego, pracowni robót ręcznych, biblioteki, pokoju spotkań z rodzicami, pokoju konferencyjnego, sali śpiewu oraz pokoju do gromadzenia zbiorów. Wnętrza udekorował swoimi sgraffitami Kurt Schwerdtfeger, urodzony w Koszalinie rzeźbiarz i pedagog. Projekt szkoły jest przykładem przenikania się motywów zaczerpniętych z tradycji architektonicznych oraz propagowanego w Gdańsku przez Kiesslinga modernizmu. Najsłynniejszym absolwentem jest Günter Grass. Od września 1939 roku w budynku działała szkoła podstawowego pilotażu Luftwaffe (Flugzeugführerschule a/b 52 Danzig-Langfuhr). W marcu 1945 w szkole mieścił się 1 z niemieckich sztabów obrony miasta. Budynek nie uległ zniszczeniu, zachował pierwotną formę i funkcję szkolną. W 1945 roku umieszczono tu SP nr 17, 1953 przeniesiono tu z ul. Pniewskiego II Liceum Ogólnokształcące, które następnie połączono ze SP 17 w jednolitą szkołę 11-letnią Towarzystwa Przyjaciół Dzieci TPD. W 1992 w lewym skrzydle zlokalizowano XIX LO.
