NADOLSKI HELMUT, kompozytor, poeta, performer
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''HELMUT NADOLSKI''' (ur. 27 X 1942 Gdynia), kompozytor, kontrabasista, poeta, performer. Uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego w Sopocie i do q Państwowej Szkoły Muzycznej przy ul. Partyzantów w Gdańsku-Wrzeszczu. Artysta multimedialny, jedna z najbarwniejszych, najbardziej kontrowersyjnych postaci na polskiej scenie muzycznej. Początki jego kariery związane są z trójmiejskim środowiskiem jazzowym. Współpracował również z kabaretem To Tu i cyrkiem Tralabomba q Jerzego Afanasjewa w q Klubie Studentów Wybrzeża „Żak”. U schyłku lat 50. XX wieku nawiązał kontakt z q Czesławem Niemenem. Jego droga muzyczna związana jest z awangardą i free-jazzem (m.in. grupa Sesja 72 perkusisty Władysława Jagiełły), a także ze sztuką filmu i teatru. W solowych występach, grając na kontrabasie, łączy intelektualizm muzyki eksperymentalnej z emocjonalnością i siłą wyrazu bliższą jazzowi, tworząc w rezultacie własny, osobny język muzyczny. Jego ważniejsze płyty solowe to ''Meditation'' (z Olgierdem Łukaszewiczem, 1973), ''Four Dialogues with Conscience'' (1973), ''New Music from Poland – H. Nadolski'' (1979). Grał także na kontrabasie w Grupie Niemen, wystąpił na jej dwóch legendarnych płytach, określanych od koloru okładek „czarną” – ''Niemen vol. 1'' i „białą” – ''Niemen vol. 2'' (obie płyty ukazały się w 1973 roku). Jest twórcą muzyki do filmów, m.in. ''Dziewczyny do wzięcia'' Janusza Kondratiuka (1972), ''Rekolekcje'' Witolda Leszczyńskiego (1977), a także spektakli poetyckich do wierszy Rainera Marii Rilkego i Maryny Cwietajewej. W pierwszej połowie lat 80. XX wieku zaangażował się w działalność Teatru Instrumentalnego Ryszarda Miśka przy Teatrze Muzycznym w Gdyni. 13 III 1982 roku odbyła się premiera opartego na jego życiorysie, a poświęconego Franzowi Kafce spektaklu ''Proces'' – zagrał w nim główną rolę, był współtwórcą muzyki i współreżyserem. Od połowy lat 80. mieszka w Bremie (Niemcy), i realizuje projekt ''Mobile'' – rodzaj performance’ów z wykorzystaniem różnych form ekspresji: rzeźby grającej, improwizacji muzycznych. Występuje w klubach jazzowych i na scenie z monodramem Minni Oehl ''Camille Claudel''. W ostatnim okresie w Polsce wydano dwie jego płyty CD: ''Muzyka morza'' (2010) i ''Kiedy umiera człowiek'' (2011). W 2012 roku z okazji 50-lecia pracy twórczej otrzymał Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury (zob. nagrody Miasta Gdańska: kulturalne i naukowe) oraz medal Zasłużony Kulturze – Gloria Artis, przyznany przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. {{author: JAK}} [[Category: Encyklopedia]] | + | '''HELMUT NADOLSKI''' (ur. 27 X 1942 Gdynia), kompozytor, kontrabasista, poeta, performer. Uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego w Sopocie i do q Państwowej Szkoły Muzycznej przy ul. Partyzantów w Gdańsku-Wrzeszczu. Artysta multimedialny, jedna z najbarwniejszych, najbardziej kontrowersyjnych postaci na polskiej scenie muzycznej. Początki jego kariery związane są z trójmiejskim środowiskiem jazzowym. Współpracował również z kabaretem To Tu i cyrkiem Tralabomba q Jerzego Afanasjewa w q Klubie Studentów Wybrzeża „Żak”. U schyłku lat 50. XX wieku nawiązał kontakt z q Czesławem Niemenem. Jego droga muzyczna związana jest z awangardą i free-jazzem (m.in. grupa Sesja 72 perkusisty Władysława Jagiełły), a także ze sztuką filmu i teatru. W solowych występach, grając na kontrabasie, łączy intelektualizm muzyki eksperymentalnej z emocjonalnością i siłą wyrazu bliższą jazzowi, tworząc w rezultacie własny, osobny język muzyczny. Jego ważniejsze płyty solowe to ''Meditation'' (z Olgierdem Łukaszewiczem, 1973), ''Four Dialogues with Conscience'' (1973), ''New Music from Poland – H. Nadolski'' (1979). Grał także na kontrabasie w Grupie Niemen, wystąpił na jej dwóch legendarnych płytach, określanych od koloru okładek „czarną” – ''Niemen vol. 1'' i „białą” – ''Niemen vol. 2'' (obie płyty ukazały się w 1973 roku). Jest twórcą muzyki do filmów, m.in. ''Dziewczyny do wzięcia'' Janusza Kondratiuka (1972), ''Rekolekcje'' Witolda Leszczyńskiego (1977), a także spektakli poetyckich do wierszy Rainera Marii Rilkego i Maryny Cwietajewej. W pierwszej połowie lat 80. XX wieku zaangażował się w działalność Teatru Instrumentalnego Ryszarda Miśka przy Teatrze Muzycznym w Gdyni. 13 III 1982 roku odbyła się premiera opartego na jego życiorysie, a poświęconego Franzowi Kafce spektaklu ''Proces'' – zagrał w nim główną rolę, był współtwórcą muzyki i współreżyserem. Od połowy lat 80. mieszka w Bremie (Niemcy), i realizuje projekt ''Mobile'' – rodzaj performance’ów z wykorzystaniem różnych form ekspresji: rzeźby grającej, improwizacji muzycznych. Występuje w klubach jazzowych i na scenie z monodramem Minni Oehl ''Camille Claudel''. W ostatnim okresie w Polsce wydano dwie jego płyty CD: ''Muzyka morza'' (2010) i ''Kiedy umiera człowiek'' (2011). W 2012 roku z okazji 50-lecia pracy twórczej otrzymał Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury (zob. nagrody Miasta Gdańska: kulturalne i naukowe) oraz srebrny medal Zasłużony Kulturze – Gloria Artis, przyznany przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. {{author: JAK}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 19:15, 27 maj 2014
HELMUT NADOLSKI (ur. 27 X 1942 Gdynia), kompozytor, kontrabasista, poeta, performer. Uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego w Sopocie i do q Państwowej Szkoły Muzycznej przy ul. Partyzantów w Gdańsku-Wrzeszczu. Artysta multimedialny, jedna z najbarwniejszych, najbardziej kontrowersyjnych postaci na polskiej scenie muzycznej. Początki jego kariery związane są z trójmiejskim środowiskiem jazzowym. Współpracował również z kabaretem To Tu i cyrkiem Tralabomba q Jerzego Afanasjewa w q Klubie Studentów Wybrzeża „Żak”. U schyłku lat 50. XX wieku nawiązał kontakt z q Czesławem Niemenem. Jego droga muzyczna związana jest z awangardą i free-jazzem (m.in. grupa Sesja 72 perkusisty Władysława Jagiełły), a także ze sztuką filmu i teatru. W solowych występach, grając na kontrabasie, łączy intelektualizm muzyki eksperymentalnej z emocjonalnością i siłą wyrazu bliższą jazzowi, tworząc w rezultacie własny, osobny język muzyczny. Jego ważniejsze płyty solowe to Meditation (z Olgierdem Łukaszewiczem, 1973), Four Dialogues with Conscience (1973), New Music from Poland – H. Nadolski (1979). Grał także na kontrabasie w Grupie Niemen, wystąpił na jej dwóch legendarnych płytach, określanych od koloru okładek „czarną” – Niemen vol. 1 i „białą” – Niemen vol. 2 (obie płyty ukazały się w 1973 roku). Jest twórcą muzyki do filmów, m.in. Dziewczyny do wzięcia Janusza Kondratiuka (1972), Rekolekcje Witolda Leszczyńskiego (1977), a także spektakli poetyckich do wierszy Rainera Marii Rilkego i Maryny Cwietajewej. W pierwszej połowie lat 80. XX wieku zaangażował się w działalność Teatru Instrumentalnego Ryszarda Miśka przy Teatrze Muzycznym w Gdyni. 13 III 1982 roku odbyła się premiera opartego na jego życiorysie, a poświęconego Franzowi Kafce spektaklu Proces – zagrał w nim główną rolę, był współtwórcą muzyki i współreżyserem. Od połowy lat 80. mieszka w Bremie (Niemcy), i realizuje projekt Mobile – rodzaj performance’ów z wykorzystaniem różnych form ekspresji: rzeźby grającej, improwizacji muzycznych. Występuje w klubach jazzowych i na scenie z monodramem Minni Oehl Camille Claudel. W ostatnim okresie w Polsce wydano dwie jego płyty CD: Muzyka morza (2010) i Kiedy umiera człowiek (2011). W 2012 roku z okazji 50-lecia pracy twórczej otrzymał Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury (zob. nagrody Miasta Gdańska: kulturalne i naukowe) oraz srebrny medal Zasłużony Kulturze – Gloria Artis, przyznany przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
