SZPITAL NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY

Z Encyklopedia Gdańska
(Różnice między wersjami)
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania
Linia 46: Linia 46:
 
| class="authorEgTab" | {{author: MrGl}}
 
| class="authorEgTab" | {{author: MrGl}}
 
|}
 
|}
−
Tabela: Prezesi zarządu, ordynatorzy i pracownicy Szpitala Najświętszej Marii Panny <br /> Tabela: Stan chorych w latach 1853–1935 <br /> Tabela: Pacjenci według wyznania<br /> Tabela:  Pacjenci według klasy obsługi (od 1890) [[Category: Encyklopedia]]
+
{| class="tableGda"
 +
|-
 +
|+ Pracownicy Szpitala Najświętszej Maryi Panny  
 +
|-
 +
! Rok
 +
! Lekarze<br />ordynatorzy
 +
! Lekarze<br />asystenci
 +
! Siostry <br />boromeuszki
 +
! Pielęgniarki
 +
! Pielęgniarze
 +
|-
 +
| 1853
 +
|
 +
|
 +
|3
 +
|
 +
|
 +
|-
 +
| 1860
 +
| 1
 +
|
 +
| 6
 +
|
 +
|
 +
|-
 +
| 1870
 +
| 1
 +
|
 +
| 11
 +
| 2
 +
| 2
 +
|-
 +
| 1880
 +
| 1
 +
|
 +
| 12
 +
| 3
 +
| 3
 +
|-
 +
| 1890
 +
| 1
 +
|
 +
| 15
 +
| 2
 +
| 4
 +
|-
 +
| 1894
 +
| 1
 +
| 1
 +
| 19
 +
| 4
 +
| 4
 +
|-
 +
| 1900
 +
| 1
 +
| 1
 +
| 25
 +
| 6
 +
| 4
 +
|-
 +
| 1910
 +
| 1
 +
| 2
 +
| 37
 +
| 7
 +
| 3
 +
|-
 +
| 1920
 +
| 1
 +
| 3
 +
| 45
 +
| 6
 +
| 3
 +
|-
 +
| 1927
 +
| 1
 +
| 4
 +
| 43
 +
| 6
 +
| 3
 +
|-
 +
| class="authorEgTab" | {{author: MrGl}}
 +
|}
 +
Tabela: Stan chorych w latach 1853–1935 <br /> Tabela: Pacjenci według wyznania<br /> Tabela:  Pacjenci według klasy obsługi (od 1890) [[Category: Encyklopedia]]

Wersja z 20:55, 30 sty 2014

SZPITAL NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY (St. Marien-Krankenhaus), na q Dolnym Mieście, q boromeuszek. Powstał z inicjatywy działającego od 1848 roku gdańskiego oddziału ogólnoniemieckiego katolickiego Towarzystwa św. Piusa (q Stanisław Kostka Rosołkiewicz). Zbierano pieniądze w kościołach diecezji chełmińskiej, warmińskiej, gnieźnieńsko-poznańskiej oraz w Niemczech, przyjmowano także ofiary indywidualne; znaczne kwoty wpłacili biskup chełmiński oraz mieszkająca z matką w Gdańsku księżna q Maria von Hohenzollern-Hechingen (1808–1888), a gdański kupiec Johann Gottfried Theodor Kuhn (1800–1860) ofiarował nabyty wcześniej q dwór Uphagenów, mieszczący się na rogu Schleusengasse 9/10 (ul. Śluza, obecnie odcinek tej ulicy nosi nazwę ul. Kieturakisa), i Weidengasse (ul. Łąkowa). Fundusze na działalność szpitala pochodziły z opłat za pobyt pacjentów (po 1883 – z kas chorych, w których niektórzy byli ubezpieczeni), datków wiernych, fundacji i donacji, głównie od osób prywatnych. Dysponowali nimi skarbnik zarządu oraz siostra przełożona gdańskiego domu zakonnego boromeuszek. W 1853 roku w szpitalu były 24 łóżka; pracowały 3 siostry i nieodpłatnie – lekarz. W wyjątkowych sytuacjach, doraźnie korzystano z pomocy innych gdańskich lekarzy. W latach 1856–1857 dobudowano skrzydło do dawnego q dworu Uphagenów (wzdłuż obecnej ul. Kieturakisa: 28 × 12 m). Szpital dysponował oświetleniem gazowym. Po roku 1870 kompleks podłączono do miejskiej sieci wodociągowej i kanalizacyjnej. W 1893–1894, wykorzystując fundusze zapisane szpitalowi w testamencie księżnej Marii von Hohenzollern-Hechingen, rozbudowano (kosztem 40 tysięcy marek) kompleks o budynek gospodarczy oraz pomieszczenia oddziału chirurgicznego, gdzie powstała nowa sala operacyjna, osobne sale dla 60 kobiet i mężczyzn i mała salka pooperacyjna dla 2–3 pacjentów (wykonawcą prac była firma budowlana Wilhelma Conradta). W okresie 1898–1900 wybudowano nowy gmach główny przy obecnej ul. Kieturakisa. Wykonawcą była firma J.E. Herzoga. Na parterze znalazły się: oddziały chorych I i II klasy, nowo utworzona pracownia rentgenowska, na I piętrze: sale dla kobiet, 2 izolatki, sala operacyjna z zapleczem, na II piętrze: 3 sale dla chorych III klasy (z 18 łóżkami) i 2 izolatki. Istniejący i obecnie budynek poświęcił 3 XII 1900 bp chełmiński Augustyn Rosentretter (1844–1926). W nowych pomieszczeniach zainstalowano oświetlenie elektryczne. Od około 1891 roku wprowadzono podział chorych na 3 kategorie, co wiązało się ze zróżnicowaniem opłat za dzień pobytu, koszty usług medycznych i stopień komfortu. Chorym I klasy przysługiwała jednoosobowa separatka, II klasy – pokój trzy-, czteroosobowy, a III klasy – sala wieloosobowa. Podczas I wojny światowej w szpitalu wydzielono oddział dla rannych żołnierzy. Od 21 VIII 1914 do 31 XII 1919 przebywało w nim 4743 żołnierzy. Podobnie było i podczas II wojny światowej, głównie wlatach 1941–1945. Po roku 1945 q szpital przy ul. Łąkowej. ASZ MrGl

Prezesi zarządu Szpitala Najświętszej Maryi Panny
1853 radca Heinrich Osterrath (1805–1880)
1853–1891 ks. q Friedrich Landmesser (1810–1891)
1891–1898 ks. Abdon Stengret (1839–1917)
1898–1905 ks. q Franz Scharmer (1849–1917)
1905–1916 ks. Albert Spors (1851–1918)
1916–1919 ks. Franciszek Michalski (1867–1935)
1920–1934 ks. q Anton Sawatzki (1873–1934)
1934–1937 ks. Paul Czablewski (1872–1952), generalny pełnomocnik
1937–1945 E. Rhode, dyrektor generalny
MrGl
Ordynatorzy Szpitala Najświętszej Maryi Panny
Oddział internistyczny 1853–1894 q dr Eduard Hildebrandt (1813–1900)
1895–1926 q dr Emil Friedrich Götz (II) (1855–1926)
1926–1945 dr F.J. Cramer (1927 – po 1945)
Oddział chirurgiczny 1896–1913 dr Paul Schröter (1853–1913)
1913–1927 dr Anton Schulz (1863 – po 1930)
1927–1945 dr Bernhard Neukirch
MrGl
Pracownicy Szpitala Najświętszej Maryi Panny
Rok Lekarze
ordynatorzy 		Lekarze
asystenci 		Siostry
boromeuszki 		Pielęgniarki Pielęgniarze
1853 3
1860 1 6
1870 1 11 2 2
1880 1 12 3 3
1890 1 15 2 4
1894 1 1 19 4 4
1900 1 1 25 6 4
1910 1 2 37 7 3
1920 1 3 45 6 3
1927 1 4 43 6 3
MrGl

Tabela: Stan chorych w latach 1853–1935
Tabela: Pacjenci według wyznania
Tabela: Pacjenci według klasy obsługi (od 1890)

Źródło „https://gdansk.gedanopedia.pl/index.php?title=SZPITAL_NAJ%C5%9AWI%C4%98TSZEJ_MARYI_PANNY&oldid=26156”
⇦ WRÓĆ
Osobiste
Przestrzenie nazw

Warianty
Widok
Działania