STUMPF CARL MORITZ, złotnik
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Sygnatura firmy Moritz Stumpf Sohn.JPG|thumb|Sygnatura firmy Moritz Stumpf Sohn]] | [[File:Sygnatura firmy Moritz Stumpf Sohn.JPG|thumb|Sygnatura firmy Moritz Stumpf Sohn]] | ||
[[File:Srebrny talerzyk z firmy Moritz Stumpf Sohn, po 1888.JPG|thumb|Srebrny talerzyk z firmy Moritz Stumpf Sohn, po 1888]] | [[File:Srebrny talerzyk z firmy Moritz Stumpf Sohn, po 1888.JPG|thumb|Srebrny talerzyk z firmy Moritz Stumpf Sohn, po 1888]] | ||
| − | '''CARL MORITZ STUMPF''' (1 IX 1810 Gdańsk – 2 XI 1894 Gdańsk), złotnik. Syn q Carla Stumpfa. W sierpniu 1830 roku powrócił z nauki zawodu w zakładach i pracowniach Berlina i Wiednia. Od 23 V 1832 do 1840 prowadził z macochą Renatą Concordią przy Goldschmiedegasse 4 (ul. Złotników) rodziną firmę C. Stumpf und Sohn, od 15 VII 1840 do 1861 roku samodzielnie, w latach 1861–1884 wraz z synem Albertem Moritzem, który następnie przejął kierownictwo. W 1855 poszerzył lokal firmy o pomieszczenia w sąsiednim domu przy Goldschmiedegasse 3 (ul. Złotników). W 1862 roku firma otrzymała zaszczytny tytuł królewskiej nadwornej firmy jubilerskiej. W 1846 członek q Towarzystwa Przyjaciół Sztuki. Pozostawił synów: Alberta Moritza(30 X 1833 Gdańsk – 12 VI 1895 Stuttgart), który zawodu uczył się w Berlinie, Hanau i Paryżu i od 1861 był wspólnikiem ojca w rodzinnej firmie, w 1884–1894 jej właścicielem, oraz Karla Richarda (2 III 1842 Gdańsk – 29 XI 1892 Gdańsk), który 1 XII 1865 otworzył przy Goldschmiedegasse 2 (ul. Złotników) kolejny sklep rodziny (Stumpf Richard jr), sprzedający firmowe nakrycia stołowe drugiej kategorii ( | + | '''CARL MORITZ STUMPF''' (1 IX 1810 Gdańsk – 2 XI 1894 Gdańsk), złotnik. Syn q Carla Stumpfa. W sierpniu 1830 roku powrócił z nauki zawodu w zakładach i pracowniach Berlina i Wiednia. Od 23 V 1832 do 1840 prowadził z macochą Renatą Concordią przy Goldschmiedegasse 4 (ul. Złotników) rodziną firmę C. Stumpf und Sohn, od 15 VII 1840 do 1861 roku samodzielnie, w latach 1861–1884 wraz z synem Albertem Moritzem, który następnie przejął kierownictwo. W 1855 poszerzył lokal firmy o pomieszczenia w sąsiednim domu przy Goldschmiedegasse 3 (ul. Złotników). W 1862 roku firma otrzymała zaszczytny tytuł królewskiej nadwornej firmy jubilerskiej. W 1846 członek q Towarzystwa Przyjaciół Sztuki. Pozostawił synów: Alberta Moritza(30 X 1833 Gdańsk – 12 VI 1895 Stuttgart), który zawodu uczył się w Berlinie, Hanau i Paryżu i od 1861 był wspólnikiem ojca w rodzinnej firmie, w 1884–1894 jej właścicielem, oraz Karla Richarda (2 III 1842 Gdańsk – 29 XI 1892 Gdańsk), który 1 XII 1865 otworzył przy Goldschmiedegasse 2 (ul. Złotników) kolejny sklep rodziny (Stumpf Richard jr), sprzedający firmowe nakrycia stołowe drugiej kategorii (alpaka, srebro dla mniej zamożnych), zamieszkałego w roku 1892 przy Heilige-Geist-Gasse 43 (ul. św. Ducha). {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 13:16, 18 mar 2014
CARL MORITZ STUMPF (1 IX 1810 Gdańsk – 2 XI 1894 Gdańsk), złotnik. Syn q Carla Stumpfa. W sierpniu 1830 roku powrócił z nauki zawodu w zakładach i pracowniach Berlina i Wiednia. Od 23 V 1832 do 1840 prowadził z macochą Renatą Concordią przy Goldschmiedegasse 4 (ul. Złotników) rodziną firmę C. Stumpf und Sohn, od 15 VII 1840 do 1861 roku samodzielnie, w latach 1861–1884 wraz z synem Albertem Moritzem, który następnie przejął kierownictwo. W 1855 poszerzył lokal firmy o pomieszczenia w sąsiednim domu przy Goldschmiedegasse 3 (ul. Złotników). W 1862 roku firma otrzymała zaszczytny tytuł królewskiej nadwornej firmy jubilerskiej. W 1846 członek q Towarzystwa Przyjaciół Sztuki. Pozostawił synów: Alberta Moritza(30 X 1833 Gdańsk – 12 VI 1895 Stuttgart), który zawodu uczył się w Berlinie, Hanau i Paryżu i od 1861 był wspólnikiem ojca w rodzinnej firmie, w 1884–1894 jej właścicielem, oraz Karla Richarda (2 III 1842 Gdańsk – 29 XI 1892 Gdańsk), który 1 XII 1865 otworzył przy Goldschmiedegasse 2 (ul. Złotników) kolejny sklep rodziny (Stumpf Richard jr), sprzedający firmowe nakrycia stołowe drugiej kategorii (alpaka, srebro dla mniej zamożnych), zamieszkałego w roku 1892 przy Heilige-Geist-Gasse 43 (ul. św. Ducha).
