LIPCZINSKY MAX JOSEPH, budowniczy fortepianów
(Utworzył nową stronę „{{paper}} LIPCZINSKY MAX JOSEPH (Lipczyński Maxi- milian Józef; 1862 Lębork – 11 i 1912 Gdańsk), budowniczy fortepianów. Syn i uczeń Józefa, brat artysty ma...”) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | + | '''MAX JOSEPH LIPCZINSKY''' (Maximilian Józef Lipczyński; 1862 Lębork – 11 I 1912 Gdańsk), budowniczy fortepianów. Syn i uczeń Józefa, brat artysty malarza Alberta (20 XII 1876 Lębork – 15 V 1974 Sopot). Początkowo pracował w fabryce ojca w Lęborku, gdzie m.in. sygnował pianina: J.M. Lipczyński – Lauenburg i. P. Po praktyce w fabrykach niem. prowadził od 1890 wytwórnię fortepianów i fisharmonii w Gd. przy Jopengasse (ul. Piwna), od 1 IV 1893 w domu własnym, od ok. 1893 z uproszczoną pisownią nazwiska. Produkował gł. pianina. W 1898 opatentował własną mechanikę pianinową, 1901 fortepianową. Jego instrumenty nagrodzono medalami na wystawach przem. w Chojnicach (1893), Grudziądzu (1896), Sopocie (1896), Koszalinie (1899), Szczecinie (1901), Gd. (1904 i 1907), Poznaniu (1911). Otrzymał listy pochwalne od znanych pianistów i dyrygentów; miał tytuł dostawcy Królewskiej Szkoły Wojskowej. W 1896 zatrudniał 15–20 pracowników. Członek Gd. Towarzystwa Wioślarskiego i jego zarządu. Zakład działał do II w. świat. {{author: BV}} [[Category: Encyklopedia]] | |
Wersja z 18:09, 24 lut 2013
MAX JOSEPH LIPCZINSKY (Maximilian Józef Lipczyński; 1862 Lębork – 11 I 1912 Gdańsk), budowniczy fortepianów. Syn i uczeń Józefa, brat artysty malarza Alberta (20 XII 1876 Lębork – 15 V 1974 Sopot). Początkowo pracował w fabryce ojca w Lęborku, gdzie m.in. sygnował pianina: J.M. Lipczyński – Lauenburg i. P. Po praktyce w fabrykach niem. prowadził od 1890 wytwórnię fortepianów i fisharmonii w Gd. przy Jopengasse (ul. Piwna), od 1 IV 1893 w domu własnym, od ok. 1893 z uproszczoną pisownią nazwiska. Produkował gł. pianina. W 1898 opatentował własną mechanikę pianinową, 1901 fortepianową. Jego instrumenty nagrodzono medalami na wystawach przem. w Chojnicach (1893), Grudziądzu (1896), Sopocie (1896), Koszalinie (1899), Szczecinie (1901), Gd. (1904 i 1907), Poznaniu (1911). Otrzymał listy pochwalne od znanych pianistów i dyrygentów; miał tytuł dostawcy Królewskiej Szkoły Wojskowej. W 1896 zatrudniał 15–20 pracowników. Członek Gd. Towarzystwa Wioślarskiego i jego zarządu. Zakład działał do II w. świat.
