LEGUT LUCYNA, aktorka, pisarka, malarka
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:Lucyna_Legut.JPG|thumb|Lucyna Legut]] | [[File:Lucyna_Legut.JPG|thumb|Lucyna Legut]] | ||
| − | '''LUCYNA LEGUT''' (27 III 1926 Sucha Beskidzka – 4 III 2011 Gdańsk), aktorka, pisarka, malarka. W latach 1945–1947 studiowała malarstwo na krakowskiej ASP. W Krakowie ukończyła w 1950 roku Państwową Wyższą Szkołę Aktorską (obecnie PWST). W okresie 1950–1951 aktorka krakowskiego Teatru Młodego Widza, w 1951–1956 Teatru Ziemi Pomorskiej w Toruniu. Od 1956 związana z Trójmiastem. Na scenie q Teatru Wybrzeże wykreowała około 80 ról. Występowała w adaptacjach greckich klasyków, rolach szekspirowskich, romantycznych i współczesnych. U q Zygmunta Hübnera zagrała Księżniczkę Irinę w zdjętej przez cenzurę adaptacji ''Szewców'' Stanisława Witkacego (1957). Wystąpiła w ''Królu'' Gastona Caillaveta, Roberta Flersa i Emmanuela Arène’a w reżyserii q Zbigniewa Cybulskiego i q Bogumiła Kobieli (premiera 15 VIII 1959). Za jedną z jej najwybitniejszych kreacji uważa się rolę Marty w adaptacji ''Kto się boi Virginii Woolf'' Edwarda Albee’ego (premiera 14 II 1965) w reżyserii Jerzego Golińskiego. Autorka kostiumów do adaptacji własnej sztuki ''Złodziej serc'', wystawionej premierowo 5 I 1961 na Scenie Kameralnej w Sopocie, współreżyserka tej sztuki w adaptacji z 21 II 1988. Wspólnie z Janem Sieradzińskim wyreżyserowała swoje sztuki ''Planeta bajka'' (19 II 1984) i ''Jacek Rozróba'' (1 VI 1991). W Teatrze Wybrzeże pracowała do roku 1991. Była autorką 22 książek dla dzieci i dorosłych, kilkunastu utworów scenicznych, kilkudziesięciu słuchowisk radiowych i scenariuszy. Debiutowała książką ''Świerszcze mają sklep z instrumentami'' (1960). Pierwszą książką skierowaną do dorosłych było opowiadanie ''Życie artystki Kingi Kidney'' (1966). Jej powieść ''Piotrek zgubił dziadka oko, a Jasiek chce dożyć spokojnej starości'' (1976) w 2001 roku w plebiscycie „Przekroju” i radiowego Programu III została uznana „drugą najśmieszniejszą książką świata”. Prezentowała swoje obrazy – począwszy od lat 60. XX wieku, miała ponad 20 wystaw indywidualnych. Pisała monologi, m.in. dla Hanki Bielickiej i „Podwieczorku przy mikrofonie”, publikowała artykuły w prasie, m.in. w q „Dzienniku Bałtyckim” i q „Głosie Wybrzeża”. W roku 2000 została wybrana Radiową Osobowością Roku Radia Gdańsk. W 1968 otrzymała | + | '''LUCYNA LEGUT''' (27 III 1926 Sucha Beskidzka – 4 III 2011 Gdańsk), aktorka, pisarka, malarka. W latach 1945–1947 studiowała malarstwo na krakowskiej ASP. W Krakowie ukończyła w 1950 roku Państwową Wyższą Szkołę Aktorską (obecnie PWST). W okresie 1950–1951 aktorka krakowskiego Teatru Młodego Widza, w 1951–1956 Teatru Ziemi Pomorskiej w Toruniu. Od 1956 związana z Trójmiastem. Na scenie q Teatru Wybrzeże wykreowała około 80 ról. Występowała w adaptacjach greckich klasyków, rolach szekspirowskich, romantycznych i współczesnych. U q Zygmunta Hübnera zagrała Księżniczkę Irinę w zdjętej przez cenzurę adaptacji ''Szewców'' Stanisława Witkacego (1957). Wystąpiła w ''Królu'' Gastona Caillaveta, Roberta Flersa i Emmanuela Arène’a w reżyserii q Zbigniewa Cybulskiego i q Bogumiła Kobieli (premiera 15 VIII 1959). Za jedną z jej najwybitniejszych kreacji uważa się rolę Marty w adaptacji ''Kto się boi Virginii Woolf'' Edwarda Albee’ego (premiera 14 II 1965) w reżyserii Jerzego Golińskiego. Autorka kostiumów do adaptacji własnej sztuki ''Złodziej serc'', wystawionej premierowo 5 I 1961 na Scenie Kameralnej w Sopocie, współreżyserka tej sztuki w adaptacji z 21 II 1988. Wspólnie z Janem Sieradzińskim wyreżyserowała swoje sztuki ''Planeta bajka'' (19 II 1984) i ''Jacek Rozróba'' (1 VI 1991). W Teatrze Wybrzeże pracowała do roku 1991. Była autorką 22 książek dla dzieci i dorosłych, kilkunastu utworów scenicznych, kilkudziesięciu słuchowisk radiowych i scenariuszy. Debiutowała książką ''Świerszcze mają sklep z instrumentami'' (1960). Pierwszą książką skierowaną do dorosłych było opowiadanie ''Życie artystki Kingi Kidney'' (1966). Jej powieść ''Piotrek zgubił dziadka oko, a Jasiek chce dożyć spokojnej starości'' (1976) w 2001 roku w plebiscycie „Przekroju” i radiowego Programu III została uznana „drugą najśmieszniejszą książką świata”. Prezentowała swoje obrazy – począwszy od lat 60. XX wieku, miała ponad 20 wystaw indywidualnych. Pisała monologi, m.in. dla Hanki Bielickiej i „Podwieczorku przy mikrofonie”, publikowała artykuły w prasie, m.in. w q „Dzienniku Bałtyckim” i q „Głosie Wybrzeża”. W roku 2000 została wybrana Radiową Osobowością Roku Radia Gdańsk. W 1968 roku otrzymała odznakę honorową „Za Zasługi dla Gdańska”, w 1975 odznakę „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”, w 2000 Krzyż Oficerski OOP. W latach 2005 i 2009 została uhonorowana Nagrodą Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury (q nagrody miasta Gdańska). Benefis artystki z okazji 50-lecia pracy odbył się w q Ratuszu Starego Miasta 13 V 2000. {{author: JAK}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 15:54, 13 lis 2013
LUCYNA LEGUT (27 III 1926 Sucha Beskidzka – 4 III 2011 Gdańsk), aktorka, pisarka, malarka. W latach 1945–1947 studiowała malarstwo na krakowskiej ASP. W Krakowie ukończyła w 1950 roku Państwową Wyższą Szkołę Aktorską (obecnie PWST). W okresie 1950–1951 aktorka krakowskiego Teatru Młodego Widza, w 1951–1956 Teatru Ziemi Pomorskiej w Toruniu. Od 1956 związana z Trójmiastem. Na scenie q Teatru Wybrzeże wykreowała około 80 ról. Występowała w adaptacjach greckich klasyków, rolach szekspirowskich, romantycznych i współczesnych. U q Zygmunta Hübnera zagrała Księżniczkę Irinę w zdjętej przez cenzurę adaptacji Szewców Stanisława Witkacego (1957). Wystąpiła w Królu Gastona Caillaveta, Roberta Flersa i Emmanuela Arène’a w reżyserii q Zbigniewa Cybulskiego i q Bogumiła Kobieli (premiera 15 VIII 1959). Za jedną z jej najwybitniejszych kreacji uważa się rolę Marty w adaptacji Kto się boi Virginii Woolf Edwarda Albee’ego (premiera 14 II 1965) w reżyserii Jerzego Golińskiego. Autorka kostiumów do adaptacji własnej sztuki Złodziej serc, wystawionej premierowo 5 I 1961 na Scenie Kameralnej w Sopocie, współreżyserka tej sztuki w adaptacji z 21 II 1988. Wspólnie z Janem Sieradzińskim wyreżyserowała swoje sztuki Planeta bajka (19 II 1984) i Jacek Rozróba (1 VI 1991). W Teatrze Wybrzeże pracowała do roku 1991. Była autorką 22 książek dla dzieci i dorosłych, kilkunastu utworów scenicznych, kilkudziesięciu słuchowisk radiowych i scenariuszy. Debiutowała książką Świerszcze mają sklep z instrumentami (1960). Pierwszą książką skierowaną do dorosłych było opowiadanie Życie artystki Kingi Kidney (1966). Jej powieść Piotrek zgubił dziadka oko, a Jasiek chce dożyć spokojnej starości (1976) w 2001 roku w plebiscycie „Przekroju” i radiowego Programu III została uznana „drugą najśmieszniejszą książką świata”. Prezentowała swoje obrazy – począwszy od lat 60. XX wieku, miała ponad 20 wystaw indywidualnych. Pisała monologi, m.in. dla Hanki Bielickiej i „Podwieczorku przy mikrofonie”, publikowała artykuły w prasie, m.in. w q „Dzienniku Bałtyckim” i q „Głosie Wybrzeża”. W roku 2000 została wybrana Radiową Osobowością Roku Radia Gdańsk. W 1968 roku otrzymała odznakę honorową „Za Zasługi dla Gdańska”, w 1975 odznakę „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”, w 2000 Krzyż Oficerski OOP. W latach 2005 i 2009 została uhonorowana Nagrodą Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury (q nagrody miasta Gdańska). Benefis artystki z okazji 50-lecia pracy odbył się w q Ratuszu Starego Miasta 13 V 2000.
