HOLUB BOGUSŁAW, reporter, felietonista
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | + | '''BOGUSŁAW HOLUB''' (21 IV 1921 Kijów – 21 I 1998 Gdańsk), reporter, felietonista. Wykształcenie zawodowe – ślusarz. Samouk. W 1943 roku wywieziony na roboty przymusowe do Hanoweru. W 1945 zamieszkał we Wrocławiu, od 1948 w Łodzi. Pracował w różnych zawodach, m.in. w spółdzielczości, w latach 1948–1950 w delegaturze Urzędu Kontroli Prasy. Pracę dziennikarską rozpoczął w roku 1951 w Rozgłośni Polskiego Radia w Łodzi, był również łódzkim korespondentem „Sztandaru Młodych”. W latach 1958–1962 publicysta w „Głosie Robotniczym”. W Gdańsku od 1962 roku jako korespondent „Trybuny Ludu”. W 1968 zwolniony z „Trybuny” pod pretekstem „demonstracyjnego nieprzysyłania informacji” o przebiegu kampanii antysyjonistycznej na Wybrzeżu; otrzymał zakaz publikowania. Pod pseudonimem B. Gołębiowski zamieszczał reportaże i felietony na łamach tygodnika „Nasza Wieś”. Od 1972 roku publicysta kolejno w q „Tygodniku Morskim” (1972–1974) i q „Głosie Wybrzeża” (1975), w okresie 1976–1981 w tygodniku q „Czas”, 1982–1990 w tygodniku q „Wybrzeże”. Autor reportaży dokumentujących prawdziwy stan nastrojów społecznych w PRL, piewca etosu zwykłych ludzi, zwłaszcza robotników. O sile jego tekstów i czytelniczej atrakcyjności decydowały refleksyjność i bardzo osobisty język wypowiedzi. Jego teksty pomieszczono w sześciu antologiach polskiego reportażu; po jego śmierci, staraniem Oddziału Morskiego Stowarzyszenia Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej, ukazał się autorski wybór ''Trwanie'' (1999). Autor noweli filmowej (1984), na której oparto scenariusz serialu telewizyjnego ''Pan na Żuławach''. W roku 1986 odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, wyróżniony także odznakami q „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”, „Zasłużony Pracownik Morza” i „Orderem Stańczyka”, przyznanym przez redakcję miesięcznika q „Litery”. {{author: JRD}} [[Category: Encyklopedia]] | |
| − | {{author: JRD}} | + | |
Wersja z 15:41, 14 lut 2014
BOGUSŁAW HOLUB (21 IV 1921 Kijów – 21 I 1998 Gdańsk), reporter, felietonista. Wykształcenie zawodowe – ślusarz. Samouk. W 1943 roku wywieziony na roboty przymusowe do Hanoweru. W 1945 zamieszkał we Wrocławiu, od 1948 w Łodzi. Pracował w różnych zawodach, m.in. w spółdzielczości, w latach 1948–1950 w delegaturze Urzędu Kontroli Prasy. Pracę dziennikarską rozpoczął w roku 1951 w Rozgłośni Polskiego Radia w Łodzi, był również łódzkim korespondentem „Sztandaru Młodych”. W latach 1958–1962 publicysta w „Głosie Robotniczym”. W Gdańsku od 1962 roku jako korespondent „Trybuny Ludu”. W 1968 zwolniony z „Trybuny” pod pretekstem „demonstracyjnego nieprzysyłania informacji” o przebiegu kampanii antysyjonistycznej na Wybrzeżu; otrzymał zakaz publikowania. Pod pseudonimem B. Gołębiowski zamieszczał reportaże i felietony na łamach tygodnika „Nasza Wieś”. Od 1972 roku publicysta kolejno w q „Tygodniku Morskim” (1972–1974) i q „Głosie Wybrzeża” (1975), w okresie 1976–1981 w tygodniku q „Czas”, 1982–1990 w tygodniku q „Wybrzeże”. Autor reportaży dokumentujących prawdziwy stan nastrojów społecznych w PRL, piewca etosu zwykłych ludzi, zwłaszcza robotników. O sile jego tekstów i czytelniczej atrakcyjności decydowały refleksyjność i bardzo osobisty język wypowiedzi. Jego teksty pomieszczono w sześciu antologiach polskiego reportażu; po jego śmierci, staraniem Oddziału Morskiego Stowarzyszenia Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej, ukazał się autorski wybór Trwanie (1999). Autor noweli filmowej (1984), na której oparto scenariusz serialu telewizyjnego Pan na Żuławach. W roku 1986 odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, wyróżniony także odznakami q „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”, „Zasłużony Pracownik Morza” i „Orderem Stańczyka”, przyznanym przez redakcję miesięcznika q „Litery”.
