LOTNICTWO SANITARNE
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File:Śmigłowiec sanitarny na pokazie akcji ratowniczej.JPG|thumb|Śmigłowiec sanitarny na pokazie akcji ratowniczej]]'''LOTNICTWO SANITARNE.''' W 1956 roku dokonano ujednolicenia strukturalnego polskiego lotnictwa sanitarnego: obszar kraju podzielono na Zespoły Sanitarne, podporządkowane Wojewódzkim Stacjom Pogotowia Ratunkowego. W powstałym Zespole Lotnictwa Sanitarnego Gdańska pierwszym pilotem został Karol Hempel, który w październiku 1956 przyprowadził z Warszawy pierwszy sanitarny samolot typu S-13. Kolejnym zatrudnionym pilotem był Edmund Piotrzkowski. Zespół stacjonował na lotnisku we Wrzeszczu (q lotniska). Początkowo dzielił hangar z eskadrą Wojsk Ochrony Pogranicza, następnie został przeniesiony do hangaru Aeroklubu Gdańskiego. Pierwszymi mechanikami w zespole byli Wiesław Dziura, Jerzy Radomski i Bogdan Żebrowski, od 1 III 1965 na miejsce E. Piotrzkowskiego został przyjęty pilot Andrzej Brzuska. Na początku lat 60. zespół dysponował dwoma samolotami S-13, jednym PZL-101 Gawron i dwusilnikowym Super Aero-45. 1 XII 1966 do zespołu przyjęto pilota Eugeniusza Doroszewicza, a do personelu technicznego mechanika Mariana Brzezińskiego. Z końcem 1968 roku odszedł (z przyczyn zdrowotnych) K. Hempel, 1 IV 1969 stanowisko pierwszego pilota objął A. Brzuska. Od 1967 stan zespołu uzupełnił pilot Andrzej Rogóyski (w październiku 1967 ciężko ranny w wypadku samolotu sanitarnego pod Lipuszem, nie wrócił do zespołu). W grudniu 1967 roku zespół nawiązał współpracę z Urzędem Morskim w Gdyni, otrzymując do dyspozycji samolot l-200 Morava. W roku 1968 otrzymał drugi samolot PZL-101 Gawron, a w styczniu 1973 pierwszy śmigłowiec Mi-2 oraz samolot Jak-12a. Wraz z przeniesieniem lotniska komunikacyjnego do Rębiechowa A. Brzusce udało się po negocjacjach uzyskać dla zlikwidowanego formalnie lotniska we Wrzeszczu status lądowiska przygodnego. Ostateczne przenosiny zespołu do nowego hangaru w Rębiechowie (wybudowanego według projektu architekta Eugeniusza Doroszewicza) nastąpiły jesienią roku 1976, gdzie działa i obecnie. Jedną z najsłynniejszych akcji ratunkowych przeprowadzonych przez zespół była akcja z 24 XI 1994 po pożarze Hali Sportowo-Widowiskowej Stoczni Gdańskiej, kiedy to samolotami sanitarnymi przewożono ciężko poparzonych uczestników koncertu do szpitala w Siemianowicach Śląskich. Lądowisko dla helikopterów sanitarnych posiada Szpital Miejski na Zaspie i nowe centrum kliniczne GUMed. {{author: MB}} [[Category: Encyklopedia]] | + | [[File:Śmigłowiec sanitarny na pokazie akcji ratowniczej.JPG|thumb|Śmigłowiec sanitarny na pokazie akcji ratowniczej]] |
| + | '''LOTNICTWO SANITARNE.''' W 1956 roku dokonano ujednolicenia strukturalnego polskiego lotnictwa sanitarnego: obszar kraju podzielono na Zespoły Sanitarne, podporządkowane Wojewódzkim Stacjom Pogotowia Ratunkowego. W powstałym Zespole Lotnictwa Sanitarnego Gdańska pierwszym pilotem został Karol Hempel, który w październiku 1956 przyprowadził z Warszawy pierwszy sanitarny samolot typu S-13. Kolejnym zatrudnionym pilotem był Edmund Piotrzkowski. Zespół stacjonował na lotnisku we Wrzeszczu (q lotniska). Początkowo dzielił hangar z eskadrą Wojsk Ochrony Pogranicza, następnie został przeniesiony do hangaru q Aeroklubu Gdańskiego. Pierwszymi mechanikami w zespole byli Wiesław Dziura, Jerzy Radomski i Bogdan Żebrowski, od 1 III 1965 na miejsce E. Piotrzkowskiego został przyjęty pilot Andrzej Brzuska. Na początku lat 60. zespół dysponował dwoma samolotami S-13, jednym PZL-101 Gawron i dwusilnikowym Super Aero-45. 1 XII 1966 do zespołu przyjęto pilota Eugeniusza Doroszewicza, a do personelu technicznego mechanika Mariana Brzezińskiego. Z końcem 1968 roku odszedł (z przyczyn zdrowotnych) K. Hempel, 1 IV 1969 stanowisko pierwszego pilota objął A. Brzuska. Od 1967 stan zespołu uzupełnił pilot Andrzej Rogóyski (w październiku 1967 ciężko ranny w wypadku samolotu sanitarnego pod Lipuszem, nie wrócił do zespołu). W grudniu 1967 roku zespół nawiązał współpracę z Urzędem Morskim w Gdyni, otrzymując do dyspozycji samolot l-200 Morava. W roku 1968 otrzymał drugi samolot PZL-101 Gawron, a w styczniu 1973 pierwszy śmigłowiec Mi-2 oraz samolot Jak-12a. Wraz z przeniesieniem lotniska komunikacyjnego do Rębiechowa A. Brzusce udało się po negocjacjach uzyskać dla zlikwidowanego formalnie lotniska we Wrzeszczu status lądowiska przygodnego. Ostateczne przenosiny zespołu do nowego hangaru w Rębiechowie (wybudowanego według projektu architekta Eugeniusza Doroszewicza) nastąpiły jesienią roku 1976, gdzie działa i obecnie. Jedną z najsłynniejszych akcji ratunkowych przeprowadzonych przez zespół była akcja z 24 XI 1994 po pożarze q Hali Sportowo-Widowiskowej Stoczni Gdańskiej, kiedy to samolotami sanitarnymi przewożono ciężko poparzonych uczestników koncertu do szpitala w Siemianowicach Śląskich. Lądowisko dla helikopterów sanitarnych posiada q Szpital Miejski na Zaspie i nowe centrum kliniczne q GUMed. {{author: MB}} [[Category: Encyklopedia]] | ||
Wersja z 10:09, 21 paź 2013
LOTNICTWO SANITARNE. W 1956 roku dokonano ujednolicenia strukturalnego polskiego lotnictwa sanitarnego: obszar kraju podzielono na Zespoły Sanitarne, podporządkowane Wojewódzkim Stacjom Pogotowia Ratunkowego. W powstałym Zespole Lotnictwa Sanitarnego Gdańska pierwszym pilotem został Karol Hempel, który w październiku 1956 przyprowadził z Warszawy pierwszy sanitarny samolot typu S-13. Kolejnym zatrudnionym pilotem był Edmund Piotrzkowski. Zespół stacjonował na lotnisku we Wrzeszczu (q lotniska). Początkowo dzielił hangar z eskadrą Wojsk Ochrony Pogranicza, następnie został przeniesiony do hangaru q Aeroklubu Gdańskiego. Pierwszymi mechanikami w zespole byli Wiesław Dziura, Jerzy Radomski i Bogdan Żebrowski, od 1 III 1965 na miejsce E. Piotrzkowskiego został przyjęty pilot Andrzej Brzuska. Na początku lat 60. zespół dysponował dwoma samolotami S-13, jednym PZL-101 Gawron i dwusilnikowym Super Aero-45. 1 XII 1966 do zespołu przyjęto pilota Eugeniusza Doroszewicza, a do personelu technicznego mechanika Mariana Brzezińskiego. Z końcem 1968 roku odszedł (z przyczyn zdrowotnych) K. Hempel, 1 IV 1969 stanowisko pierwszego pilota objął A. Brzuska. Od 1967 stan zespołu uzupełnił pilot Andrzej Rogóyski (w październiku 1967 ciężko ranny w wypadku samolotu sanitarnego pod Lipuszem, nie wrócił do zespołu). W grudniu 1967 roku zespół nawiązał współpracę z Urzędem Morskim w Gdyni, otrzymując do dyspozycji samolot l-200 Morava. W roku 1968 otrzymał drugi samolot PZL-101 Gawron, a w styczniu 1973 pierwszy śmigłowiec Mi-2 oraz samolot Jak-12a. Wraz z przeniesieniem lotniska komunikacyjnego do Rębiechowa A. Brzusce udało się po negocjacjach uzyskać dla zlikwidowanego formalnie lotniska we Wrzeszczu status lądowiska przygodnego. Ostateczne przenosiny zespołu do nowego hangaru w Rębiechowie (wybudowanego według projektu architekta Eugeniusza Doroszewicza) nastąpiły jesienią roku 1976, gdzie działa i obecnie. Jedną z najsłynniejszych akcji ratunkowych przeprowadzonych przez zespół była akcja z 24 XI 1994 po pożarze q Hali Sportowo-Widowiskowej Stoczni Gdańskiej, kiedy to samolotami sanitarnymi przewożono ciężko poparzonych uczestników koncertu do szpitala w Siemianowicach Śląskich. Lądowisko dla helikopterów sanitarnych posiada q Szpital Miejski na Zaspie i nowe centrum kliniczne q GUMed.
