WINTER LEOPOLD von, nadburmistrz Gdańska
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:Leopold von Winter.JPG|thumb|Leopold von Winter]] | [[File:Leopold von Winter.JPG|thumb|Leopold von Winter]] | ||
| − | '''LEOPOLD von WINTER''' (23 I 1823 Świecie – 10 VII 1893 Jeleniec | + | '''LEOPOLD von WINTER''' (23 I 1823 Świecie – 10 VII 1893 Jeleniec koło Świecia), nadburmistrz Gdańska. Jedna z najwybitniejszych osobowości miasta w 2. połowie XIX wieku, dzięki której prowincjonalny wówczas Gdańsk przekształcony został w nowoczesne miasto. Ukończył gimnazjum w Bydgoszczy, studiował prawo handlowe i ekonomię w Berlinie. Pracował w administracji państwowej w Kwidzynie, Gdańsku i Malborku. Od 1850 roku landrat powiatu Lebus koło Frankfurtu nad Odrą, od roku 1859 radca w MSW w Berlinie i komisaryczny prezydent policji berlińskiej. 8 XII 1862, po wygraniu konkursu na nadburmistrza Gdańska, został pierwszym niegdańszczaninem na tym stanowisku (q afera gdańska). 6 I 1863 rozpoczął urzędowanie, w latach 1874 i 1886 przedłużano mu umowę na kolejne 12-letnie kadencje. Doprowadziły do wielkich przeobrażeń w Gdańsku: założono kanalizację i q wodociągi z czystą wodą (1869–1872), położono kamienne chodniki i wybrukowano kamienną kostką najważniejsze w mieście ulice (1870–1879), uregulowano ciągi komunikacyjne, rozbierając wiele dawnych budowli (głównie q bramy miejskie). Zreorganizowano szkolnictwo podstawowe i średnie, wybudowano prawie 20 nowych obiektów szkolnych (1865–1890, m.in. obecnie również używane w tym celu przy ulicach Kładki, Dolna Brama, Dmowskiego), w 1887 roku powstał q Szpital Miejski przy Sandgrube (ul. Rogaczewskiego), w 1872 utworzono q Muzeum Miejskie w dawnym klasztorze q franciszkanów przy Fleischergasse (ul. Rzeźnicka) i w 1880 q Muzeum Prowincji Zachodniopruskiej w Zielonej Bramie. Rozpoczęto budowę q Stoczni Schichaua (1889), unowocześniono port, uruchomiono komunikację miejską – omnibusy (1864) i q tramwaje konne (1873), przeprowadzono parcelację q Wrzeszcza pod budownictwo mieszkaniowe i usługowe. Na q Westerplatte powstało kąpielisko miejskie i uzdrowisko o znaczeniu ponadregionalnym. Winter był inicjatorem budowy przez prywatne konsorcjum q kolei Malbork–Mława (1873–1879). Ostatnie lata spędził w swoim majątku Jeleniec, gdzie został pochowany. 10 VII 1890 Rada Miejska nadała mu q honorowe obywatelstwo miasta Gdańska, jego imieniem nazwano dawny i obecny q Targ Maślany (pl. Wintera), a popiersie dłuta berlińskiego rzeźbiarza Rudolfa Siemeringa ustawiono w Sali Wety Ratusza Głównego Miasta. W 1904 roku na fasadzie domu przy Große Gerbergasse 5 (ul. Garbary), gdzie mieszkał, wmurowano poświęconą mu tablicę. Jego wizerunek z roku 1905 znajduje się wśród 6 płaskorzeźb na budynku banku z 1905 przy obecnej ul. Okopowej. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 23:54, 24 lis 2013
LEOPOLD von WINTER (23 I 1823 Świecie – 10 VII 1893 Jeleniec koło Świecia), nadburmistrz Gdańska. Jedna z najwybitniejszych osobowości miasta w 2. połowie XIX wieku, dzięki której prowincjonalny wówczas Gdańsk przekształcony został w nowoczesne miasto. Ukończył gimnazjum w Bydgoszczy, studiował prawo handlowe i ekonomię w Berlinie. Pracował w administracji państwowej w Kwidzynie, Gdańsku i Malborku. Od 1850 roku landrat powiatu Lebus koło Frankfurtu nad Odrą, od roku 1859 radca w MSW w Berlinie i komisaryczny prezydent policji berlińskiej. 8 XII 1862, po wygraniu konkursu na nadburmistrza Gdańska, został pierwszym niegdańszczaninem na tym stanowisku (q afera gdańska). 6 I 1863 rozpoczął urzędowanie, w latach 1874 i 1886 przedłużano mu umowę na kolejne 12-letnie kadencje. Doprowadziły do wielkich przeobrażeń w Gdańsku: założono kanalizację i q wodociągi z czystą wodą (1869–1872), położono kamienne chodniki i wybrukowano kamienną kostką najważniejsze w mieście ulice (1870–1879), uregulowano ciągi komunikacyjne, rozbierając wiele dawnych budowli (głównie q bramy miejskie). Zreorganizowano szkolnictwo podstawowe i średnie, wybudowano prawie 20 nowych obiektów szkolnych (1865–1890, m.in. obecnie również używane w tym celu przy ulicach Kładki, Dolna Brama, Dmowskiego), w 1887 roku powstał q Szpital Miejski przy Sandgrube (ul. Rogaczewskiego), w 1872 utworzono q Muzeum Miejskie w dawnym klasztorze q franciszkanów przy Fleischergasse (ul. Rzeźnicka) i w 1880 q Muzeum Prowincji Zachodniopruskiej w Zielonej Bramie. Rozpoczęto budowę q Stoczni Schichaua (1889), unowocześniono port, uruchomiono komunikację miejską – omnibusy (1864) i q tramwaje konne (1873), przeprowadzono parcelację q Wrzeszcza pod budownictwo mieszkaniowe i usługowe. Na q Westerplatte powstało kąpielisko miejskie i uzdrowisko o znaczeniu ponadregionalnym. Winter był inicjatorem budowy przez prywatne konsorcjum q kolei Malbork–Mława (1873–1879). Ostatnie lata spędził w swoim majątku Jeleniec, gdzie został pochowany. 10 VII 1890 Rada Miejska nadała mu q honorowe obywatelstwo miasta Gdańska, jego imieniem nazwano dawny i obecny q Targ Maślany (pl. Wintera), a popiersie dłuta berlińskiego rzeźbiarza Rudolfa Siemeringa ustawiono w Sali Wety Ratusza Głównego Miasta. W 1904 roku na fasadzie domu przy Große Gerbergasse 5 (ul. Garbary), gdzie mieszkał, wmurowano poświęconą mu tablicę. Jego wizerunek z roku 1905 znajduje się wśród 6 płaskorzeźb na budynku banku z 1905 przy obecnej ul. Okopowej.
