KINASZEWSKI ADAM, dziennikarz
D.Majewska (dyskusja | edycje) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File: | + | [[File:Kinaszewski Adam.JPG|thumb|Adam Kinaszewski]] |
| + | |||
| + | '''ADAM KINASZEWSKI''' (6 XII 1944 Kraków – 30 XI 2008 Gdańsk). W 1969 roku absolwent Wydziału Prawa UJ, w 1977 PWSTiF w Łodzi. W latach 1970–1976 dziennikarz „Gazety Zielonogórskiej”. Od 1976 do 1981 dziennikarz w Gdańskim Ośrodku Telewizyjnym (q Telewizja Gdańsk), twórca reportaży i filmów dokumentalnych: ''Lud da siłę swojemu poecie, Gdynia – Grudzień 1970'', ''Ludzie z żelaza'', ''Strajk generalny odwołany''. W q stanie wojennym internowany. W okresie 1982–1989 rzecznik q Lecha Wałęsy i członek zespołu doradczego programującego jego działalność. Wspólnie z q Andrzejem Drzycimskim opublikował w roku 1985 w wydawnictwie Instytutu Literackiego w Paryżu, a następnie w Harcourt Brace Jovanovich w San Diego pod pseudonimem Jan Mur ''Dziennik internowanego'', będący zapisem pobytu autorów w obozie internowania w Strzebielinku (wydanie polskie w roku 1989). Z Andrzejem Drzycimskim także współautor pierwszej biografii L. Wałęsy ''Droga nadziei''. W wyborach w 1989 był organizatorem kampanii telewizyjnej Solidarności w Gdańsku. W latach 1990–1991 współtwórca i pierwszy redaktor naczelny q „Gazety Gdańskiej”, 1993–1994 dyrektor i redaktor naczelny Telewizji Polskiej Gdańsk. Od roku 1994 właściciel spółki producenckiej, w której tworzył programy telewizyjne i filmy dokumentalne, m.in. ''Siedem grzechów głównych – po góralsku'' z udziałem ks. prof. Józefa Tischnera, ''Lech Wałęsa – bilans dwu dekad'' oraz cykl ''Warszawa – pejzaż z Singerem''. {{author: ALB}} [[Category: Encyklopedia]] | ||
Wersja z 14:44, 6 cze 2014
ADAM KINASZEWSKI (6 XII 1944 Kraków – 30 XI 2008 Gdańsk). W 1969 roku absolwent Wydziału Prawa UJ, w 1977 PWSTiF w Łodzi. W latach 1970–1976 dziennikarz „Gazety Zielonogórskiej”. Od 1976 do 1981 dziennikarz w Gdańskim Ośrodku Telewizyjnym (q Telewizja Gdańsk), twórca reportaży i filmów dokumentalnych: Lud da siłę swojemu poecie, Gdynia – Grudzień 1970, Ludzie z żelaza, Strajk generalny odwołany. W q stanie wojennym internowany. W okresie 1982–1989 rzecznik q Lecha Wałęsy i członek zespołu doradczego programującego jego działalność. Wspólnie z q Andrzejem Drzycimskim opublikował w roku 1985 w wydawnictwie Instytutu Literackiego w Paryżu, a następnie w Harcourt Brace Jovanovich w San Diego pod pseudonimem Jan Mur Dziennik internowanego, będący zapisem pobytu autorów w obozie internowania w Strzebielinku (wydanie polskie w roku 1989). Z Andrzejem Drzycimskim także współautor pierwszej biografii L. Wałęsy Droga nadziei. W wyborach w 1989 był organizatorem kampanii telewizyjnej Solidarności w Gdańsku. W latach 1990–1991 współtwórca i pierwszy redaktor naczelny q „Gazety Gdańskiej”, 1993–1994 dyrektor i redaktor naczelny Telewizji Polskiej Gdańsk. Od roku 1994 właściciel spółki producenckiej, w której tworzył programy telewizyjne i filmy dokumentalne, m.in. Siedem grzechów głównych – po góralsku z udziałem ks. prof. Józefa Tischnera, Lech Wałęsa – bilans dwu dekad oraz cykl Warszawa – pejzaż z Singerem.
