|
|
| Linia 1: |
Linia 1: |
| | {{paper}} | | {{paper}} |
| − | [[File:Grzegorz_Kurkiewicz.JPG|thumb|Grzegorz Kurkiewicz]]'''GRZEGORZ LEON KURKIEWICZ''' (ur. 20 VI 1922 Kraków), dziennikarz, publicysta. Przed II w. świat. ukończył I klasę liceum humanist. w Kr., od przeł. 1942–43 żołnierz (podchorąży plutonowy) AK. W 1945 powołany do WP, zweryfikowany w stopniu ppor., od 1947 por., dowódca kompanii szkoły Podoficerskiej w Legionowie, zwolniony. W 1954 ukończył Szkołę Główną Planowania i Statystyki w Warszawie, był asystentem na Wydz. Mechaniczno-Technologicznym Politechniki Warszawskiej. W Gd. od 1956, pracował w Stoczni Gd. W 1962 ukończył (ze stopniem dr.) Studium Doktoranckie w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Sopocie (q UG). Po ciężkim wypadku samochodowym 1969 podjął pracę dziennikarza. Pracował w „Głosie Stoczniowca” i w „Głosie Wybrzeża”. Od 1975 związany był gł. z tygodnikiem q „Czas”, w którym pracował do wprowadzenia stanu wojennego (13 XII 1981). Zajmował się gł. tematyką zagraniczną, pisał reportaże z podróży statkami PLO (1978 na statku „Zamość” z Kanadą i USA, 1979–80 na statku „Bydgoszcz” z Tanzanii, Kenii i Madagaskaru). W 1981 jako współautor ze Zbigniewem Michtą opublikował zbiór reportaży ''Łuna nad Karlinem''. W stanie wojennym, 1982 negatywnie zweryfikowany, zwolniony z pracy z zakazem wykonywania zawodu dziennikarza. Pisywał mimo to do miesięcznika dominikanów „W drodze” i w gd. podziemnej gazetce „Solidarność”. Utrzymywał się z pracy tłumacza i lektora jęz. niem. W 1989 był współtwórcą q „Tygodnika Gdańskiego”, w którym publikował do jego zamknięcia 1991. Pracował w q „Wieczorze Wybrzeża”, od 1991 związany z q „Dziennikiem Bałtyckim”, pod pseud. Jan Chrzan autor artykułów wspomnieniowych i felietonów. Autor powieści autobiograficznych: (z kluczem) ''Osobliwe przypadki Egona A. w Peerelu'' (2006) i rozdziału ''Stanu wojennego dzień powszedni'' (w zbiorze ''Świadkowie stanu wojennego'', 2006). {{author:RED}}[[Category: Encyklopedia]] | + | [[File:Grzegorz_Kurkiewicz.JPG|thumb|Grzegorz Kurkiewicz]]'''GRZEGORZ LEON KURKIEWICZ''' (ur. 20 VI 1922 Kraków), dziennikarz, publicysta. Przed II wojną światową ukończył I klasę liceum humanistycznego w Krakowie, od przełomu lat 1942–1943 żołnierz (podchorąży plutonowy) AK. W roku 1945 powołany do WP, zweryfikowany w stopniu podporucznika, od 1947 porucznik, dowódca kompanii szkoły Podoficerskiej w Legionowie, zwolniony. W 1954 roku ukończył Szkołę Główną Planowania i Statystyki w Warszawie, był asystentem na Wydziale Mechaniczno-Technologicznym Politechniki Warszawskiej. W Gdańsku od 1956, pracował w Stoczni Gdańskiej. W roku 1962 ukończył (ze stopniem doktora) Studium Doktoranckie w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Sopocie (q UG). Po ciężkim wypadku samochodowym w 1969 podjął pracę dziennikarza. Pracował w „Głosie Stoczniowca” i w „Głosie Wybrzeża”. Od roku 1975 związany był głównie z tygodnikiem q „Czas”, w którym pracował do wprowadzenia stanu wojennego (13 XII 1981). Zajmował się głównie tematyką zagraniczną, pisał reportaże z podróży statkami PLO (w 1978 na statku „Zamość” z Kanadą i USA, w latach 1979–1980 na statku „Bydgoszcz” z Tanzanii, Kenii i Madagaskaru). W 1981 roku jako współautor ze Zbigniewem Michtą opublikował zbiór reportaży ''Łuna nad Karlinem''. W stanie wojennym, w 1982 negatywnie zweryfikowany, zwolniony z pracy z zakazem wykonywania zawodu dziennikarza. Pisywał mimo to do miesięcznika dominikanów „W drodze” i w gdańskiej podziemnej gazetce „Solidarność”. Utrzymywał się z pracy tłumacza i lektora języka niemieckiego. W 1989 był współtwórcą q „Tygodnika Gdańskiego”, w którym publikował do jego zamknięcia w 1991. Pracował w q „Wieczorze Wybrzeża”, od roku 1991 związany z q „Dziennikiem Bałtyckim”, pod pseudonimem Jan Chrzan autor artykułów wspomnieniowych i felietonów. Autor powieści autobiograficznych: (z kluczem) ''Osobliwe przypadki Egona A. w Peerelu'' (2006) i rozdziału ''Stanu wojennego dzień powszedni'' (w zbiorze ''Świadkowie stanu wojennego'', 2006). {{author:RED}}[[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 11:57, 5 sie 2013
GRZEGORZ LEON KURKIEWICZ (ur. 20 VI 1922 Kraków), dziennikarz, publicysta. Przed II wojną światową ukończył I klasę liceum humanistycznego w Krakowie, od przełomu lat 1942–1943 żołnierz (podchorąży plutonowy) AK. W roku 1945 powołany do WP, zweryfikowany w stopniu podporucznika, od 1947 porucznik, dowódca kompanii szkoły Podoficerskiej w Legionowie, zwolniony. W 1954 roku ukończył Szkołę Główną Planowania i Statystyki w Warszawie, był asystentem na Wydziale Mechaniczno-Technologicznym Politechniki Warszawskiej. W Gdańsku od 1956, pracował w Stoczni Gdańskiej. W roku 1962 ukończył (ze stopniem doktora) Studium Doktoranckie w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Sopocie (q UG). Po ciężkim wypadku samochodowym w 1969 podjął pracę dziennikarza. Pracował w „Głosie Stoczniowca” i w „Głosie Wybrzeża”. Od roku 1975 związany był głównie z tygodnikiem q „Czas”, w którym pracował do wprowadzenia stanu wojennego (13 XII 1981). Zajmował się głównie tematyką zagraniczną, pisał reportaże z podróży statkami PLO (w 1978 na statku „Zamość” z Kanadą i USA, w latach 1979–1980 na statku „Bydgoszcz” z Tanzanii, Kenii i Madagaskaru). W 1981 roku jako współautor ze Zbigniewem Michtą opublikował zbiór reportaży
Łuna nad Karlinem. W stanie wojennym, w 1982 negatywnie zweryfikowany, zwolniony z pracy z zakazem wykonywania zawodu dziennikarza. Pisywał mimo to do miesięcznika dominikanów „W drodze” i w gdańskiej podziemnej gazetce „Solidarność”. Utrzymywał się z pracy tłumacza i lektora języka niemieckiego. W 1989 był współtwórcą q „Tygodnika Gdańskiego”, w którym publikował do jego zamknięcia w 1991. Pracował w q „Wieczorze Wybrzeża”, od roku 1991 związany z q „Dziennikiem Bałtyckim”, pod pseudonimem Jan Chrzan autor artykułów wspomnieniowych i felietonów. Autor powieści autobiograficznych: (z kluczem)
Osobliwe przypadki Egona A. w Peerelu (2006) i rozdziału
Stanu wojennego dzień powszedni (w zbiorze
Świadkowie stanu wojennego, 2006).
RED
