GACH ZBIGNIEW, dziennikarz
D.Majewska (dyskusja | edycje) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File: | + | [[File: Gach Zbigniew.JPG|thumb|Zbigniew Gach]] |
| + | '''ZBIGNIEW GACH''' (1 XII 1952 Gdańsk – 26 II 2012 Gdańsk), dziennikarz. W 1977 roku ukończył Instytut Filologii Polskiej q UG. W latach 1977–1982 w tygodniku q „Czas”. W q sierpniu 1980 roku jako reporter podczas strajku w q Stoczni Gdańskiej. Od września 1980 członek q Solidarności, publikował w piśmie „Solidarność”. Podczas q stanu wojennego uczestnik strajku w Stoczni Gdańskiej. 13–16 XII 1981, aresztowany, do 20 grudnia w Areszcie Śledczym w Starogardzie Gdańskim. W lutym 1982 roku zwolniony z pracy, do grudnia tegoż roku bez zatrudnienia. W latach 1983–1987 reporter miesięcznika „Pomerania”. W 1984 roku(pod pseud. Marcin Moskit) z q Mariuszem Wilkiem i q Maciejem Łopińskim współautor książki ''Konspira. Rzecz o podziemnej „Solidarności”'' (uhonorowanej nagrodą Solidarności Pracowników Wydawnictw za najlepszą publikację w obiegu niezależnym). W okresie 1987–1989 specjalista do spraw marketingu w Przedsiębiorstwie Uspołecznionym Modem w Sopocie. W latach 1989–1891 reporter i felietonista w q „Tygodniku Gdańskim”. W 1991–1996 specjalista do spraw wydawniczych, w 1998–1999 w Fundacji Pomocy Dzieciom Skrzywdzonym „Dar Gdańska”, w 1999 dziennikarz w „Ilustrowanym Kurierze Sopockim”, w 1999–2006 w q „Dzienniku Bałtyckim”. Od 2006 roku na rencie. Współautor książki ''Gdańsk. Dramat wojenny'' (1984), autor m.in. książek: ''Antybohater'' (1991, o drodze Lecha Wałęsy do prezydentury), ''Jeden z Wiela'' (1991, o partyzantce na Kaszubach), ''Leszek Balcerowicz: wytrwać'' (1993), ''X wieków piwa w Gdańsku'' (2007). Wspólnie z q Donaldem Tuskiem, q Wojciechem Dudą i q Grzegorzem Fortuną opublikował albumy ''Dawny Sopot'' (1998) i ''Był sobie Gdańsk 1945'' (1998). W roku 2002 otrzymał nagrodę specjalną Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (za reportaż ''Łaciate przeznaczenie''), a w 2004 nagrodę główną na Festiwalu Piosenki Szantowej w Krakowie za tekst utworu ''Cztery zegary''. {{author:RED}}[[Category: Encyklopedia]] | ||
Wersja z 12:09, 3 cze 2014
ZBIGNIEW GACH (1 XII 1952 Gdańsk – 26 II 2012 Gdańsk), dziennikarz. W 1977 roku ukończył Instytut Filologii Polskiej q UG. W latach 1977–1982 w tygodniku q „Czas”. W q sierpniu 1980 roku jako reporter podczas strajku w q Stoczni Gdańskiej. Od września 1980 członek q Solidarności, publikował w piśmie „Solidarność”. Podczas q stanu wojennego uczestnik strajku w Stoczni Gdańskiej. 13–16 XII 1981, aresztowany, do 20 grudnia w Areszcie Śledczym w Starogardzie Gdańskim. W lutym 1982 roku zwolniony z pracy, do grudnia tegoż roku bez zatrudnienia. W latach 1983–1987 reporter miesięcznika „Pomerania”. W 1984 roku(pod pseud. Marcin Moskit) z q Mariuszem Wilkiem i q Maciejem Łopińskim współautor książki Konspira. Rzecz o podziemnej „Solidarności” (uhonorowanej nagrodą Solidarności Pracowników Wydawnictw za najlepszą publikację w obiegu niezależnym). W okresie 1987–1989 specjalista do spraw marketingu w Przedsiębiorstwie Uspołecznionym Modem w Sopocie. W latach 1989–1891 reporter i felietonista w q „Tygodniku Gdańskim”. W 1991–1996 specjalista do spraw wydawniczych, w 1998–1999 w Fundacji Pomocy Dzieciom Skrzywdzonym „Dar Gdańska”, w 1999 dziennikarz w „Ilustrowanym Kurierze Sopockim”, w 1999–2006 w q „Dzienniku Bałtyckim”. Od 2006 roku na rencie. Współautor książki Gdańsk. Dramat wojenny (1984), autor m.in. książek: Antybohater (1991, o drodze Lecha Wałęsy do prezydentury), Jeden z Wiela (1991, o partyzantce na Kaszubach), Leszek Balcerowicz: wytrwać (1993), X wieków piwa w Gdańsku (2007). Wspólnie z q Donaldem Tuskiem, q Wojciechem Dudą i q Grzegorzem Fortuną opublikował albumy Dawny Sopot (1998) i Był sobie Gdańsk 1945 (1998). W roku 2002 otrzymał nagrodę specjalną Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (za reportaż Łaciate przeznaczenie), a w 2004 nagrodę główną na Festiwalu Piosenki Szantowej w Krakowie za tekst utworu Cztery zegary.
