NOWACKI WITOLD, prorektor Politechniki Gdańskiej
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:Witold_Nowacki.JPG|thumb|Witold Nowacki]] | [[File:Witold_Nowacki.JPG|thumb|Witold Nowacki]] | ||
| − | '''WITOLD NOWACKI''' (20 VII 1911 Zakrzewo, | + | '''WITOLD NOWACKI''' (20 VII 1911 Zakrzewo, powiat gnieźnieński – 23 VIII 1986 Warszawa), naukowiec, specjalista budownictwa żelbetowego. Syn Bronisławy, córki zasłużonego działacza gdańskiej Polonii q Józefa Czyżewskiego. Matura w roku 1929 w gimnazjum w Nakle nad Notecią, 1929–1934 studiował w Gdańsku na Wydziale Inżynierii q THD, 1934–1937 pracował w firmach budowlanych w Gdyni, 1937–1939 w Warszawie. We wrześniu 1939 roku podporucznik saperów w Legionowie pod Warszawą, do roku 1945 przebywał w oflagu w Woldenbergu (Dobiegniew) na Pomorzu Zachodnim. Po wyzwoleniu pracownik Politechniki Warszawskiej, od 12 IX 1945 doktor (na podstawie pracy przygotowanej w oflagu), od 21 XII 1945 doktor habilitowany (także na podstawie pracy przygotowanej w oflagu). Od 15 IX 1945 pracownik q PG, profesor i kierownik Katedry Wytrzymałości Materiałów i Statyki Budowlanej. W latach 1945–1947 prodziekan, 1947–1949 dziekan Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej PG, 1949–1952 prorektor PG. W okresie 1952–1955 profesor Politechniki Warszawskiej, a w 1955–1977 UW. Współorganizator PAN-u, 1952–1957 sekretarz naukowy Wydziału IV Nauk Technicznych PAN, 1957–1966 zastępca sekretarza naukowego PAN-u, 1966–1977 jego sekretarz naukowy i wiceprezes, 1978–1980 prezes. Członek zagranicznych akademii nauk, doktor honoris causa uczelni zagranicznych oraz w roku 1971 PG, w 1979 Politechniki Poznańskiej, w 1981 politechnik w Łodzi i Warszawie, a w 1986 Wojskowej Akademii Technicznej. Jeden z jego synów, Wojciech Krzysztof Nowacki (22 II 1938 – 14 VIII 2009), był profesorem zwyczajnym, pracownikiem PAN, specjalistą w dziedzinie propagacji fal naprężenia w niesprężystych ośrodkach. {{author:RED}}[[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 21:47, 22 sie 2013
WITOLD NOWACKI (20 VII 1911 Zakrzewo, powiat gnieźnieński – 23 VIII 1986 Warszawa), naukowiec, specjalista budownictwa żelbetowego. Syn Bronisławy, córki zasłużonego działacza gdańskiej Polonii q Józefa Czyżewskiego. Matura w roku 1929 w gimnazjum w Nakle nad Notecią, 1929–1934 studiował w Gdańsku na Wydziale Inżynierii q THD, 1934–1937 pracował w firmach budowlanych w Gdyni, 1937–1939 w Warszawie. We wrześniu 1939 roku podporucznik saperów w Legionowie pod Warszawą, do roku 1945 przebywał w oflagu w Woldenbergu (Dobiegniew) na Pomorzu Zachodnim. Po wyzwoleniu pracownik Politechniki Warszawskiej, od 12 IX 1945 doktor (na podstawie pracy przygotowanej w oflagu), od 21 XII 1945 doktor habilitowany (także na podstawie pracy przygotowanej w oflagu). Od 15 IX 1945 pracownik q PG, profesor i kierownik Katedry Wytrzymałości Materiałów i Statyki Budowlanej. W latach 1945–1947 prodziekan, 1947–1949 dziekan Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej PG, 1949–1952 prorektor PG. W okresie 1952–1955 profesor Politechniki Warszawskiej, a w 1955–1977 UW. Współorganizator PAN-u, 1952–1957 sekretarz naukowy Wydziału IV Nauk Technicznych PAN, 1957–1966 zastępca sekretarza naukowego PAN-u, 1966–1977 jego sekretarz naukowy i wiceprezes, 1978–1980 prezes. Członek zagranicznych akademii nauk, doktor honoris causa uczelni zagranicznych oraz w roku 1971 PG, w 1979 Politechniki Poznańskiej, w 1981 politechnik w Łodzi i Warszawie, a w 1986 Wojskowej Akademii Technicznej. Jeden z jego synów, Wojciech Krzysztof Nowacki (22 II 1938 – 14 VIII 2009), był profesorem zwyczajnym, pracownikiem PAN, specjalistą w dziedzinie propagacji fal naprężenia w niesprężystych ośrodkach.
