VERPOORTENN WILHELM PAUL, rektor Gimnazjum Akademickiego
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''WILHELM PAUL VERPOORTENN''' (4 IX 1721 Neustadt an der Heide – 17 I 1794 Gdańsk), profesor gimnazjum, teolog luterański. Syn | + | '''WILHELM PAUL VERPOORTENN''' (4 IX 1721 Neustadt an der Heide – 17 I 1794 Gdańsk), profesor gimnazjum, teolog luterański. Syn [[VERPOORTENN ALBERT MENON | Alberta Menona Verpoortenna]]. Uczył się w gimnazjum Casimirianum w Koburgu oraz w [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickim]] (pod kierunkiem ojca, wówczas rektora). Studiował na uniwersytetach w Jenie i Lipsku, w roku 1745 uzyskał stopień magistra filozofii i wykładał filozofię. Ze względu na zły stan zdrowia ojca (zm. 1752) powrócił do Gdańska i pomagał mu w pracy naukowej. Od roku 1751 kaznodzieja w Steblewie, od 1762 diakon w [[KOŚCIÓŁ ŚW. KATARZYNY ALEKSANDRYJSKIEJ | kościele św. Katarzyny Aleksandryjskiej]]. W roku 1770 uzyskał tytuł doktora teologii na uniwersytecie w Królewcu, w latach 1770–1794 rektor gdańskiego Gimnazjum Akademickiego oraz pastor [[KOŚCIÓŁ ŚW. TRÓJCY | kościoła św. Trójcy]]. Był rektorem w okresie stopniowego upadku gimnazjum spowodowanego dekoniunkturą i wydarzeniami politycznymi, m.in. blokadą Gdańska przez Prusy (po I rozbiorze Polski). Jako uczony zajmował się patrystyką, teologią symboliczną i moralną, był znawcą języków orientalnych. Około roku 1766 próbował polemiki z poglądami jednego z największych myślicieli oświecenia, Jeana Jacques’a Rousseau. Do jego najważniejszych prac teologicznych, zwłaszcza w okresie gdańskim, należały: ''De resurrectione impiorum merito Christi non impetrata'' (1774), ''Theses ex theologia symbolica'' (1791). {{author: SK}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 19:35, 20 maj 2014
WILHELM PAUL VERPOORTENN (4 IX 1721 Neustadt an der Heide – 17 I 1794 Gdańsk), profesor gimnazjum, teolog luterański. Syn Alberta Menona Verpoortenna. Uczył się w gimnazjum Casimirianum w Koburgu oraz w Gimnazjum Akademickim (pod kierunkiem ojca, wówczas rektora). Studiował na uniwersytetach w Jenie i Lipsku, w roku 1745 uzyskał stopień magistra filozofii i wykładał filozofię. Ze względu na zły stan zdrowia ojca (zm. 1752) powrócił do Gdańska i pomagał mu w pracy naukowej. Od roku 1751 kaznodzieja w Steblewie, od 1762 diakon w kościele św. Katarzyny Aleksandryjskiej. W roku 1770 uzyskał tytuł doktora teologii na uniwersytecie w Królewcu, w latach 1770–1794 rektor gdańskiego Gimnazjum Akademickiego oraz pastor kościoła św. Trójcy. Był rektorem w okresie stopniowego upadku gimnazjum spowodowanego dekoniunkturą i wydarzeniami politycznymi, m.in. blokadą Gdańska przez Prusy (po I rozbiorze Polski). Jako uczony zajmował się patrystyką, teologią symboliczną i moralną, był znawcą języków orientalnych. Około roku 1766 próbował polemiki z poglądami jednego z największych myślicieli oświecenia, Jeana Jacques’a Rousseau. Do jego najważniejszych prac teologicznych, zwłaszcza w okresie gdańskim, należały: De resurrectione impiorum merito Christi non impetrata (1774), Theses ex theologia symbolica (1791).
