EPIDEMIA 1945–1946
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''EPIDEMIA 1945–1946''', duru (tyfusu) plamistego, brzusznego i czerwonki, | + | '''EPIDEMIA 1945–1946''', duru (tyfusu) plamistego, brzusznego i czerwonki, głównie w więzieniu przy ul. Kurkowej (q Areszt Śledczy). Pierwsze zachorowania o charakterze epidemicznym odnotowano po zajęciu Gdańska przez Rosjan w kwietniu 1945 roku. Szczytowy moment zachorowań i zgonów przypadł na lipiec (413 zgonów) i sierpień (269 zgonów). Łącznie zmarło ponad 1100 przetrzymywanych w więzieniu cywilów. Były to głównie osoby pochodzenia niemieckiego, ale także Polacy (w tym Kaszubi), Szwedzi, Ukraińcy i przedstawiciele innych narodowości, dzieci, dorośli i starcy. Ofiarami epidemii byli też funkcjonariusze straży więziennej (znanych jest 12 przypadków). Ciała zmarłych i umierających wynoszono na jeden z dziedzińców więziennych, gdzie lekarz (najczęściej również więzień) przeprowadzał powierzchowne oględziny medyczne. Po nich rozbierano zakwalifikowanych do zmarłych (bądź będących w stanie agonalnym) i przenoszono do miejsc składowania zwłok. W nocy, przed nadejściem świtu, zwłoki wywożono i zakopywano (przesypując je wapnem) przy skrzyżowaniu ul. Dąbrowskiego i ul. Powstańców Warszawskich. W roku 2002 badania geotechniczne potwierdziły występowanie w tym miejscu w ziemi kości, szczątków ubioru i wapna, w 2003 miejsce upamiętniono pomnikiem Ofiar Epidemii Chorób Zakaźnych 1945–1946. {{author: WK}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 09:34, 16 lip 2013
EPIDEMIA 1945–1946, duru (tyfusu) plamistego, brzusznego i czerwonki, głównie w więzieniu przy ul. Kurkowej (q Areszt Śledczy). Pierwsze zachorowania o charakterze epidemicznym odnotowano po zajęciu Gdańska przez Rosjan w kwietniu 1945 roku. Szczytowy moment zachorowań i zgonów przypadł na lipiec (413 zgonów) i sierpień (269 zgonów). Łącznie zmarło ponad 1100 przetrzymywanych w więzieniu cywilów. Były to głównie osoby pochodzenia niemieckiego, ale także Polacy (w tym Kaszubi), Szwedzi, Ukraińcy i przedstawiciele innych narodowości, dzieci, dorośli i starcy. Ofiarami epidemii byli też funkcjonariusze straży więziennej (znanych jest 12 przypadków). Ciała zmarłych i umierających wynoszono na jeden z dziedzińców więziennych, gdzie lekarz (najczęściej również więzień) przeprowadzał powierzchowne oględziny medyczne. Po nich rozbierano zakwalifikowanych do zmarłych (bądź będących w stanie agonalnym) i przenoszono do miejsc składowania zwłok. W nocy, przed nadejściem świtu, zwłoki wywożono i zakopywano (przesypując je wapnem) przy skrzyżowaniu ul. Dąbrowskiego i ul. Powstańców Warszawskich. W roku 2002 badania geotechniczne potwierdziły występowanie w tym miejscu w ziemi kości, szczątków ubioru i wapna, w 2003 miejsce upamiętniono pomnikiem Ofiar Epidemii Chorób Zakaźnych 1945–1946.
