PODOSKI KAZIMIERZ HENRYK, profesor Uniwersytetu Gdańskiego

Wersja z 07:43, 30 sie 2013

KAZIMIERZ HENRYK PODOSKI (15 VII 1923 Warszawa – 22 VII 1995 Gdańsk), naukowiec, politolog. W 1941 roku zdał maturę w IX Wileńskiej Szkole Średniej. W czasie okupacji przebywał w Wilnie, zatrudniony jako pracownik fizyczny. Członek Armii Krajowej, współdziałał przy kolportażu jej wydawnictw; w latach 1942–1944 na robotach w Prusach Wschodnich. Od 1945 roku studiował na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, w 1949 uzyskując tytuł magistra praw. Od 1959 doktor nauk ekonomicznych (Szkoła Główna Planowania i Statystyki w Warszawie (SGPiS)), od 1964 doktor habilitowany (SGPiS), od 1970 profesor tytularny, od 1976 profesor zwyczajny. W latach 1945–1949 pracował w Oddziale Państwowego Urzędu Repatriacyjnego w Olsztynie, 1949–1955 w Wojewódzkiej Komisji Planowania Gospodarczego przy Wojewódzkiej Radzie Narodowej (WRN) w Olsztynie, 1955–1963 w Wojewódzkiej Komisji Planowania Gospodarczego przy WRN w Gdańsku. Od 1963 związany zawodowo z q Wyższą Szkołą Pedagogiczną (WSP), potem z q Uniwersytetem Gdańskim (UG): kierownik Zakładu Ekonomii Politycznej i Studium Nauk Politycznych WSP (1965–1970), prodziekan Wydziału Humanistycznego (1966–1967), prorektor WSP (1967–1970), dyrektor Instytutu Nauk Politycznych UG (1970–1992), prodziekan Wydziału Humanistycznego (1973–1975), wieloletni członek senatu UG. Przewodniczący Zarządu Wojewódzkiego Towarzystwa Wiedzy Powszechnej (1965–1977), członek Zarządu Wojewódzkiego Towarzystwa Wolnej Wszechnicy Polskiej w Gdańsku (1977–1990), Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Nauk Politycznych (1980–1992), zastępca przewodniczącego Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, członek Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego, członek licznych rad naukowych, m.in. Instytutu Nauk Pedagogicznych, Instytutu Pracy i Polityki Społecznej, Głównego Urzędu Statystycznego, Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego, Instytutu Bałtyckiego. Specjalista w zakresie planowania przestrzennego, polityki i organizacji oświaty, polityki społecznej. Rozwinął badania obejmujące politykę i infrastrukturę społeczną w Polsce i innych krajach europejskich, zagadnienia teorii polityki, ogólne problemy teorii politologicznej, koordynator wielu tematów badań centralnych, prowadził wykłady i seminaria z zakresu ekonomiki kształcenia, polityki oświatowej na uczelniach m.in. w Paryżu, Dijon, Bremie, Berlinie, Duisburgu i Wuppertalu, uczestniczył w pracach UNESCO i Międzynarodowego Towarzystwa Nauk Politycznych (w latach 1973–1990). Był prekursorem badań ekonomiczno-oświatowych w Polsce. Autor m.in. prac: Perspektywy rozwoju sieci osadniczej w województwie gdańskim (1963), Podstawy ekonomiczne i gospodarcze do planowania przestrzennego (1965), Ekonomiczno-społeczne aspekty kształcenia (1966), Koszty i efekty kształcenia w Polsce (1971), Wprowadzenie do ekonomiki kształcenia (1971), Prognozy rozwoju społecznego (1975), Infrastruktura społeczna w Polsce. Stan i perspektywy (1978), Polityka społeczna w rozwiniętych krajach kapitalistycznych (1984). Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1956), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1970), Medalem Edukacji Narodowej (1973), Medalem Rodła (1987). Pochowany na q cmentarzu Srebrzysko. EPF