VOLMAR ERICH, architekt, konserwator miejski
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | [[Category: | + | '''ERICH VOLMAR''' (13 III 1887 Gdańsk – 19 V 1975 Würzburg), inżynier architekt, konserwator miejski. Pochodził z rodziny kupieckiej, w latach 1906–1913 studiował architekturę w Monachium i na q Technische Hochschule Danzig. Podczas I wojny światowej walczył na froncie, następnie – po zdaniu egzaminu państwowego z budownictwa – pracował jako konserwator zabytków. Od roku 1926 kierownik Stelle für Bauberatung und Denkmalpflege, urzędu doradztwa budowlanego i konserwacji zabytków, placówki podległej q Senatowi II Wolnego Miasta Gdańska. Od 1929 roku radca budowlany (''Baurat''), od roku 1939 starszy radca (''Oberbaurat''). Kierował ukończeniem renowacji q kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny, podobnymi pracami przy q kościele św. Bartłomieja, w latach 1934–1941 przy gdańskich kamieniczkach i innych obiektach (np. q fontanna Neptuna), połączonych z likwidacją śladów polskości (np. usunięcie orłów z fontanny). Od roku 1939 konserwator zabytków w q Okręgu Rzeszy Gdańsk–Prusy Wschodnie. Pod koniec II wojny światowej, z q Willim Drostem, zabezpieczał i ewakuował przed nadchodzącym frontem gdańskie zbiory muzealne i zabytkowe wyposażenia wnętrz. Pozostał w Gdańsku, współpracował z polskimi konserwatorami, wskazując miejsca ukrycia zbiorów (m.in. przy jego pomocy odnaleziono zamurowaną w ścianie kościoła NMP q „Piękną Madonnę”, wyposażenie Sali Czerwonej q Ratusza Głównego Miasta, q Dworu Artusa, q Domu Uphagena). Zatrudniony w Zarządzie Miasta, wyjechał z Gdańska jesienią 1946 roku , pracował jako konserwator zabytków w Berlinie. {{author:RED}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 15:48, 20 cze 2013
ERICH VOLMAR (13 III 1887 Gdańsk – 19 V 1975 Würzburg), inżynier architekt, konserwator miejski. Pochodził z rodziny kupieckiej, w latach 1906–1913 studiował architekturę w Monachium i na q Technische Hochschule Danzig. Podczas I wojny światowej walczył na froncie, następnie – po zdaniu egzaminu państwowego z budownictwa – pracował jako konserwator zabytków. Od roku 1926 kierownik Stelle für Bauberatung und Denkmalpflege, urzędu doradztwa budowlanego i konserwacji zabytków, placówki podległej q Senatowi II Wolnego Miasta Gdańska. Od 1929 roku radca budowlany (Baurat), od roku 1939 starszy radca (Oberbaurat). Kierował ukończeniem renowacji q kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny, podobnymi pracami przy q kościele św. Bartłomieja, w latach 1934–1941 przy gdańskich kamieniczkach i innych obiektach (np. q fontanna Neptuna), połączonych z likwidacją śladów polskości (np. usunięcie orłów z fontanny). Od roku 1939 konserwator zabytków w q Okręgu Rzeszy Gdańsk–Prusy Wschodnie. Pod koniec II wojny światowej, z q Willim Drostem, zabezpieczał i ewakuował przed nadchodzącym frontem gdańskie zbiory muzealne i zabytkowe wyposażenia wnętrz. Pozostał w Gdańsku, współpracował z polskimi konserwatorami, wskazując miejsca ukrycia zbiorów (m.in. przy jego pomocy odnaleziono zamurowaną w ścianie kościoła NMP q „Piękną Madonnę”, wyposażenie Sali Czerwonej q Ratusza Głównego Miasta, q Dworu Artusa, q Domu Uphagena). Zatrudniony w Zarządzie Miasta, wyjechał z Gdańska jesienią 1946 roku , pracował jako konserwator zabytków w Berlinie.
