POBOWSKI CARL GOTTFRIED, pastor kościoła św. Ducha
| Linia 4: | Linia 4: | ||
[[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickiego]] (luka w księdze przyjęć uczniów od 1759), 15 VI 1762 pod kierunkiem prof. Gottfrieda Lessa prowadził dysputę teologiczno-historyczną ''De Christo Autotheō Part. Posterior. Qvaestio 1'', mając za oponentów m.in. Johanna Beniamina Mischke, późniejszego diakona w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Najświetszej Marii Panny]] i Carla Gottlieba Straussa. <br/><br/> | [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickiego]] (luka w księdze przyjęć uczniów od 1759), 15 VI 1762 pod kierunkiem prof. Gottfrieda Lessa prowadził dysputę teologiczno-historyczną ''De Christo Autotheō Part. Posterior. Qvaestio 1'', mając za oponentów m.in. Johanna Beniamina Mischke, późniejszego diakona w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Najświetszej Marii Panny]] i Carla Gottlieba Straussa. <br/><br/> | ||
Korzystając ze stypendium [[DIESSELDORF JOHANN GOTTFRIED, burmistrz Gdańska | Johanna Gotffrieda Diesseldorfa]] w latach 1762–1766 studiował w Jenie teologię, bronił pracy dyplomowej ''De rituum ac caeremoniarum primis rei Christianae temporibus vera indole, ortu et progresu…'' (''O prawdziwym charakterze, powstaniu i postępie obrzędów i ceremonii wczesnego okresu chrześcijańskiego…''; Jena 1766). Wracającego do Gdańska żegnał drukowanym wierszem przyjaciel, Johann Gottlob Samuel Schwabe (''Viro Nobilissimo Atqve Doctissimo Carolo Godofredo Pobowski Dantiscano Sanctiorum Litterarum Cultori et Societatis Latinae''). Zweryfikowany przez [[LUTERANIE | Ministerium Duchowne]] 17 XI 1767 i w tym samym roku trzeci nauczyciel w [[SZKOŁA MARIACKA | szkole mariackiej]], od 1774 pierwszy nauczyciel. Od 1777 do śmierci pastor kościoła św. Ducha w Gdańsku. Autor popularnych kazań, wydanych pośmiertnie (na 300 stronach) przez [[BERTLING CARL FRIEDRICH THEODOR, pastor | Carla Friedricha Theodora Bertlinga]] (''Religionsvorträge von Carl Gottfried Pobowsky, Prediger an der heil. Geistkirche in Danzig, nach seinem Tode herausgegeben'', Troschel 1793).<br/><br/> | Korzystając ze stypendium [[DIESSELDORF JOHANN GOTTFRIED, burmistrz Gdańska | Johanna Gotffrieda Diesseldorfa]] w latach 1762–1766 studiował w Jenie teologię, bronił pracy dyplomowej ''De rituum ac caeremoniarum primis rei Christianae temporibus vera indole, ortu et progresu…'' (''O prawdziwym charakterze, powstaniu i postępie obrzędów i ceremonii wczesnego okresu chrześcijańskiego…''; Jena 1766). Wracającego do Gdańska żegnał drukowanym wierszem przyjaciel, Johann Gottlob Samuel Schwabe (''Viro Nobilissimo Atqve Doctissimo Carolo Godofredo Pobowski Dantiscano Sanctiorum Litterarum Cultori et Societatis Latinae''). Zweryfikowany przez [[LUTERANIE | Ministerium Duchowne]] 17 XI 1767 i w tym samym roku trzeci nauczyciel w [[SZKOŁA MARIACKA | szkole mariackiej]], od 1774 pierwszy nauczyciel. Od 1777 do śmierci pastor kościoła św. Ducha w Gdańsku. Autor popularnych kazań, wydanych pośmiertnie (na 300 stronach) przez [[BERTLING CARL FRIEDRICH THEODOR, pastor | Carla Friedricha Theodora Bertlinga]] (''Religionsvorträge von Carl Gottfried Pobowsky, Prediger an der heil. Geistkirche in Danzig, nach seinem Tode herausgegeben'', Troschel 1793).<br/><br/> | ||
| − | Ojciec [[POBOWSKI GOTTFRIED HEINRICH, rektor, pastor| Gottfrieda Heinricha]] i Christiny Concordii Augusty, od 1792 żony późniejszego rektora Gimnazjum Akademickiego [[EWERBECK CHRISTIAN GOTTFRIED, rektor Gimnazjum Akademickiego | Christiana Gottfrieda Ewerbecka]]. {{author:JANSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Ojciec [[POBOWSKI GOTTFRIED HEINRICH, rektor, pastor| Gottfrieda Heinricha]] i Christiny Concordii Augusty, od 1792 żony późniejszego rektora Gimnazjum Akademickiego [[EWERBECK CHRISTIAN GOTTFRIED, rektor Gimnazjum Akademickiego | Christiana Gottfrieda Ewerbecka]]. {{author:JANSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
'''Bibliografia''': <br/> | '''Bibliografia''': <br/> | ||
Aktualna wersja na dzień 14:13, 4 gru 2024
CARL GOTTFRIED POBOWSKI (29 I 1740 Gdańsk – 7 XII 1791 Gdańsk), pastor kościoła św. Ducha. Uczeń gdańskiego
Gimnazjum Akademickiego (luka w księdze przyjęć uczniów od 1759), 15 VI 1762 pod kierunkiem prof. Gottfrieda Lessa prowadził dysputę teologiczno-historyczną De Christo Autotheō Part. Posterior. Qvaestio 1, mając za oponentów m.in. Johanna Beniamina Mischke, późniejszego diakona w kościele Najświetszej Marii Panny i Carla Gottlieba Straussa.
Korzystając ze stypendium Johanna Gotffrieda Diesseldorfa w latach 1762–1766 studiował w Jenie teologię, bronił pracy dyplomowej De rituum ac caeremoniarum primis rei Christianae temporibus vera indole, ortu et progresu… (O prawdziwym charakterze, powstaniu i postępie obrzędów i ceremonii wczesnego okresu chrześcijańskiego…; Jena 1766). Wracającego do Gdańska żegnał drukowanym wierszem przyjaciel, Johann Gottlob Samuel Schwabe (Viro Nobilissimo Atqve Doctissimo Carolo Godofredo Pobowski Dantiscano Sanctiorum Litterarum Cultori et Societatis Latinae). Zweryfikowany przez Ministerium Duchowne 17 XI 1767 i w tym samym roku trzeci nauczyciel w szkole mariackiej, od 1774 pierwszy nauczyciel. Od 1777 do śmierci pastor kościoła św. Ducha w Gdańsku. Autor popularnych kazań, wydanych pośmiertnie (na 300 stronach) przez Carla Friedricha Theodora Bertlinga (Religionsvorträge von Carl Gottfried Pobowsky, Prediger an der heil. Geistkirche in Danzig, nach seinem Tode herausgegeben, Troschel 1793).
Ojciec Gottfrieda Heinricha i Christiny Concordii Augusty, od 1792 żony późniejszego rektora Gimnazjum Akademickiego Christiana Gottfrieda Ewerbecka.
Bibliografia:
Das Das jetzte-lebende Dantzig, Dantzig 1774, s. 76.
Lengnich Carl Benjamin, Das geistliche Ministerium und die Kirchenverfassung in Danzig. Zu Anfange des Jahrs 1779 waren folgende Herren Pastores, Diaconi und Prediger im Ministerio, Frankfurt–Liepzig 1779, s. 58.
Prätorius Ephraim, Dantziger-Lehrer Gedächtniβ…, Danzig und Leipzig, 1760, s. 16, 17, 64, 98, 100.
Rhesa Ludwig, Kurzgefaßte Nachrichten von allen seit der Reformation an den evangelischen Kirchen in Westpreuszen angestellten Predigern, Königsberg 1834, s. 65.
Rühle Siegfried, Die Stipendiaten des Diesseldorfichen Stipendiums, „Danziger Familiengeschichtliche Beiträge“ Bd. 1, Danzig 1929, s. 63.
