LENARCIAK HENRYK, działacz opozycji demokratycznej
| Linia 11: | Linia 11: | ||
W 1980 z ramienia [[WAŁĘSA LECH, prezydent Polski | Lecha Wałęsy]] prowadził kasę Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego Stoczni Gdańskiej. 10 IX 1980 wybrany przewodniczącym [[SPOŁECZNY KOMITET BUDOWY POMNIKA POLEGŁYCH STOCZNIOWCÓW 1970 | Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Poległych Stoczniowców 1970]]; doprowadził do odsłonięcia go po trzech miesiącach, w rocznicę 16 XII 1980. Był gospodarzem uroczystości odsłonięcia, witał przy pomniku kolejnych gości (m.in. w czerwcu 1981 Czesława Miłosza). Uczestnik strajku w Stoczni Gdańskiej 15 X 1982 przeciwko delegalizacji [[SOLIDARNOŚĆ | Solidarności]]. Aresztowany, przetrzymywany był początkowo w [[ARESZT ŚLEDCZY W GDAŃSKU| Areszcie Śledczym]] w Gdańsku, następnie osadzony w Zakładzie Karnym w Potulicach, zwolniony po dwóch miesiącach. W maju i sierpniu 1988 uczestnik strajków w Stoczni Gdańskiej.<br/><br/> | W 1980 z ramienia [[WAŁĘSA LECH, prezydent Polski | Lecha Wałęsy]] prowadził kasę Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego Stoczni Gdańskiej. 10 IX 1980 wybrany przewodniczącym [[SPOŁECZNY KOMITET BUDOWY POMNIKA POLEGŁYCH STOCZNIOWCÓW 1970 | Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Poległych Stoczniowców 1970]]; doprowadził do odsłonięcia go po trzech miesiącach, w rocznicę 16 XII 1980. Był gospodarzem uroczystości odsłonięcia, witał przy pomniku kolejnych gości (m.in. w czerwcu 1981 Czesława Miłosza). Uczestnik strajku w Stoczni Gdańskiej 15 X 1982 przeciwko delegalizacji [[SOLIDARNOŚĆ | Solidarności]]. Aresztowany, przetrzymywany był początkowo w [[ARESZT ŚLEDCZY W GDAŃSKU| Areszcie Śledczym]] w Gdańsku, następnie osadzony w Zakładzie Karnym w Potulicach, zwolniony po dwóch miesiącach. W maju i sierpniu 1988 uczestnik strajków w Stoczni Gdańskiej.<br/><br/> | ||
Od grudnia 1989 skierowany na wcześniejszą emeryturę, dorabiał na pół etatu jako portier w Spółdzielni Niewidomych. Od 1957 żonaty był z Joanną (ur. 1937), ojciec Wiesława (ur. 1958), modelarza okrętowego. Zmarł tragicznie (przechodząc przy czerwonym świetle potrącony został przez tramwaj na Przymorzu, na skrzyżowaniu ul. Chłopskiej i [[OBROŃCÓW WYBRZEŻA, ulica | ul. Obrońców Wybrzeża]]). Pochowany na [[CMENTARZ W KIEŁPINIE | cmentarzu w Kiełpinie]]. <br/><br/> | Od grudnia 1989 skierowany na wcześniejszą emeryturę, dorabiał na pół etatu jako portier w Spółdzielni Niewidomych. Od 1957 żonaty był z Joanną (ur. 1937), ojciec Wiesława (ur. 1958), modelarza okrętowego. Zmarł tragicznie (przechodząc przy czerwonym świetle potrącony został przez tramwaj na Przymorzu, na skrzyżowaniu ul. Chłopskiej i [[OBROŃCÓW WYBRZEŻA, ulica | ul. Obrońców Wybrzeża]]). Pochowany na [[CMENTARZ W KIEŁPINIE | cmentarzu w Kiełpinie]]. <br/><br/> | ||
| − | Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1981). Pośmiertnie (28 VIII 2006) odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Krzyżem Wolności i Solidarności (2018). Jego działalność przedstawił [[SZCZESIAK EDMUND, dziennikarz, reporter | Edmund Szczesiak]] w książce ''Okno na wolność'' (2005). 28 IV 2018, w rocznicę powstania WZZW, na domu w którym mieszkał przy ul. Obrońców Wybrzeża 4c, odsłonięto upamiętniającą go tablicę pamiątkową. Na wniosek Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Poległych Stoczniowców 1970 Rada Miasta Gdańska 28 XI 2024 przyjęła uchwałę o nadaniu jego imienia skwerowi w Gdańsku-Kokoszkach, na północ od ul. Goplańskiej. {{author: JKU}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1981). Pośmiertnie (28 VIII 2006) odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Krzyżem Wolności i Solidarności (2018). Jego działalność przedstawił [[SZCZESIAK EDMUND, dziennikarz, reporter | Edmund Szczesiak]] w książce ''Okno na wolność'' (2005). 28 IV 2018, w rocznicę powstania WZZW, na domu w którym mieszkał przy ul. Obrońców Wybrzeża 4c, odsłonięto upamiętniającą go tablicę pamiątkową. Na wniosek Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Poległych Stoczniowców 1970 Rada Miasta Gdańska 28 XI 2024 przyjęła uchwałę o nadaniu jego imienia skwerowi w Gdańsku-[[KOKOSZKI |Kokoszkach]], na północ od ul. Goplańskiej. {{author: JKU}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Aktualna wersja na dzień 07:03, 29 lis 2024
_ze_Stanis%C5%82awem_Burym.JPG)
HENRYK LENARCIAK (18 VI 1933 Baranów koło Przasnysza – 3 VIII 2006 Gdańsk), stoczniowiec, opozycjonista, inicjator budowy pomnika Poległych Stoczniowców. Szkołę powszechna ukończył w rodzinnej miejscowości. W latach 1949–1951 uczeń szkoły zawodowej w Szczytnie, ślusarz. W 1952 przerwał naukę (po pierwszym roku) w Liceum Mechanicznym w Kętrzynie, podejmując pracę w Stoczni Gdańskiej. W Stoczni pracował do 1989 (z przerwą w latach 1953–1955 na odbycie służby wojskowej), doszedł do funkcji brygadzisty.
Podczas strajku w grudniu 1970 wybrany do komitetu strajkowego. Jeden z 80 delegatów stoczni prowadzących 25 I 1971 rozmowy z Edwardem Gierkiem, upomniał się wówczas między innymi o pozwolenie na budowę kościoła Najświętszej Maryi Panny Królowej Różańca Świętego w miejscu swojego ówczesnego (od 1960) zamieszkania, na Przymorzu. Wybrany przez stoczniowców przewodniczącym Rady Oddziałowej ZZ Metalowców na Wydziale W-4 Stoczni Gdańskiej.
W lutym 1971 wystąpił na konferencji wyborczej związków zawodowych Stoczni Gdańskiej z wnioskiem o odsłonięcie tablicy pamiątkowej lub budowę pomnika Poległych Stoczniowców, mających upamiętniać ofiary z 16 XII 1970. Szykanowany, od 1976 brał udział w spotkaniach Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela i Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża (WZZW). W 1979, przed rocznicą Grudnia 1970 został prewencyjnie zatrzymany przez SB na 48 godzin, w jego obronie zastrajkował stoczniowy Wydział W-4.
W 1980 z ramienia Lecha Wałęsy prowadził kasę Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego Stoczni Gdańskiej. 10 IX 1980 wybrany przewodniczącym Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Poległych Stoczniowców 1970; doprowadził do odsłonięcia go po trzech miesiącach, w rocznicę 16 XII 1980. Był gospodarzem uroczystości odsłonięcia, witał przy pomniku kolejnych gości (m.in. w czerwcu 1981 Czesława Miłosza). Uczestnik strajku w Stoczni Gdańskiej 15 X 1982 przeciwko delegalizacji Solidarności. Aresztowany, przetrzymywany był początkowo w Areszcie Śledczym w Gdańsku, następnie osadzony w Zakładzie Karnym w Potulicach, zwolniony po dwóch miesiącach. W maju i sierpniu 1988 uczestnik strajków w Stoczni Gdańskiej.
Od grudnia 1989 skierowany na wcześniejszą emeryturę, dorabiał na pół etatu jako portier w Spółdzielni Niewidomych. Od 1957 żonaty był z Joanną (ur. 1937), ojciec Wiesława (ur. 1958), modelarza okrętowego. Zmarł tragicznie (przechodząc przy czerwonym świetle potrącony został przez tramwaj na Przymorzu, na skrzyżowaniu ul. Chłopskiej i ul. Obrońców Wybrzeża). Pochowany na cmentarzu w Kiełpinie.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1981). Pośmiertnie (28 VIII 2006) odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Krzyżem Wolności i Solidarności (2018). Jego działalność przedstawił Edmund Szczesiak w książce Okno na wolność (2005). 28 IV 2018, w rocznicę powstania WZZW, na domu w którym mieszkał przy ul. Obrońców Wybrzeża 4c, odsłonięto upamiętniającą go tablicę pamiątkową. Na wniosek Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Poległych Stoczniowców 1970 Rada Miasta Gdańska 28 XI 2024 przyjęła uchwałę o nadaniu jego imienia skwerowi w Gdańsku-Kokoszkach, na północ od ul. Goplańskiej.
