CYMANOWSKI JAN, ksiądz, administrator diecezji gdańskiej
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''JAN CYMANOWSKI''' (15 VIII 1888 Głupczyn, pow. Złotów – 6 II 1965 Gdańsk), ksiądz. Syn nauczyciela Ignacego. W | + | '''JAN CYMANOWSKI''' (15 VIII 1888 Głupczyn, pow. Złotów – 6 II 1965 Gdańsk), ksiądz. Syn nauczyciela Ignacego. W latach 1901–1910 uczeń gimnazjum w Chojnicach. Kleryk seminarium duchownego w Pelplinie, gdzie 29 III 1914 uzyskał święcenia kapłańskie. Wikary w Czersku i Gdańsku, q w kościele św. Brygidy, przez rok student q THD. W latach 1916–1918 kapelan wojskowy w Grudziądzu. Po I wojnie światowej wikary w parafiach diecezji chełmińskiej na Pomorzu i w Gdańsku. Związany z kulturą niemiecką, nie brał udziału w pracach gdańskich organizacji polonijnych. 9 XI 1939 został proboszczem parafii i q kościoła św. Franciszka. Po roku 1945 kapłan w powiecie starogardzkim, w 1948 administrator parafii w Brętowie (q kościół Matki Boskiej Nieustającej Pomocy). Od 1949 do śmierci ponownie rządca kościoła św. Franciszka. Ukończył jego odbudowę ze zniszczeń wojennych. Po pozbawieniu przez władze państwowe ks. Andrzeja Wronki funkcji administratora q diecezji gdańskiej wybrany 26 I 1951 przez radę administracyjną diecezji infułatem i wikariuszem kapitulnym pełniącym obowiązki ordynariusza. Posiadał część uprawnień przysługujących biskupowi. Zarządzał diecezją gdańską do 7 XII 1956, zastąpiony od 8 XII 1956 na fali odwilży popaździernikowej przez nominata papieskiego, bp. q Edmunda Nowickiego. Przeprowadził Kościół gdański przez trudny okres dominacji stalinizmu w Polsce, kontynuując odbudowę gdańskich kościołów ze zniszczeń wojennych i chroniąc księży przed represjami władz. Powołany 8 XII 1964 przez papieża Jana XXIII do grona Szambelanów Papieskich. Pochowany na cmentarzu św. Franciszka (q cmentarze na Siedlcach). {{author: AD}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 19:55, 11 maj 2013
JAN CYMANOWSKI (15 VIII 1888 Głupczyn, pow. Złotów – 6 II 1965 Gdańsk), ksiądz. Syn nauczyciela Ignacego. W latach 1901–1910 uczeń gimnazjum w Chojnicach. Kleryk seminarium duchownego w Pelplinie, gdzie 29 III 1914 uzyskał święcenia kapłańskie. Wikary w Czersku i Gdańsku, q w kościele św. Brygidy, przez rok student q THD. W latach 1916–1918 kapelan wojskowy w Grudziądzu. Po I wojnie światowej wikary w parafiach diecezji chełmińskiej na Pomorzu i w Gdańsku. Związany z kulturą niemiecką, nie brał udziału w pracach gdańskich organizacji polonijnych. 9 XI 1939 został proboszczem parafii i q kościoła św. Franciszka. Po roku 1945 kapłan w powiecie starogardzkim, w 1948 administrator parafii w Brętowie (q kościół Matki Boskiej Nieustającej Pomocy). Od 1949 do śmierci ponownie rządca kościoła św. Franciszka. Ukończył jego odbudowę ze zniszczeń wojennych. Po pozbawieniu przez władze państwowe ks. Andrzeja Wronki funkcji administratora q diecezji gdańskiej wybrany 26 I 1951 przez radę administracyjną diecezji infułatem i wikariuszem kapitulnym pełniącym obowiązki ordynariusza. Posiadał część uprawnień przysługujących biskupowi. Zarządzał diecezją gdańską do 7 XII 1956, zastąpiony od 8 XII 1956 na fali odwilży popaździernikowej przez nominata papieskiego, bp. q Edmunda Nowickiego. Przeprowadził Kościół gdański przez trudny okres dominacji stalinizmu w Polsce, kontynuując odbudowę gdańskich kościołów ze zniszczeń wojennych i chroniąc księży przed represjami władz. Powołany 8 XII 1964 przez papieża Jana XXIII do grona Szambelanów Papieskich. Pochowany na cmentarzu św. Franciszka (q cmentarze na Siedlcach).
