BAUM WILHELM, lekarz, honorowy obywatel Gdańska
| Linia 3: | Linia 3: | ||
[[File: 2_Wiliam_Baum_.jpg |thumb| Wilhelm Baum, litografia C. Wildta, według wzoru Wilhelma Titela, około 1835]] | [[File: 2_Wiliam_Baum_.jpg |thumb| Wilhelm Baum, litografia C. Wildta, według wzoru Wilhelma Titela, około 1835]] | ||
[[File:1_Wilhelm_Baum.jpg|thumb|Wilhelm Baum, 1880]] | [[File:1_Wilhelm_Baum.jpg|thumb|Wilhelm Baum, 1880]] | ||
| − | '''WILHELM BAUM''' (10 XI 1799 Elbląg – 3 IX 1883 Getynga), lekarz, [[HONOROWE OBYWATELSTWO MIASTA | honorowy obywatel miasta Gdańska]]. Syn elbląskiego kupca i radnego Samuela Gottlieba (25 XI 1752 – 12 IV 1822 Elbląg), brat [[BAUM GEORG, kupiec, radny | Georga]] i [[BAUM SAMUEL, kupiec, radny | Samuela]] oraz Johanny, od 1815 żony Anglika Johna Hambrooka (1788 – 19 IX 1825 Bristol). W 1818 ukończył gimnazjum w Elblągu, studiował medycynę w Królewcu (Königsberg), kontynuował w latach 1819–1822 w Getyndze i Berlinie, gdzie uzyskał dyplom doktora (na podstawie pracy ''De urethrae virilis fissuris congenitis speciatim vero de epispadia''). Wiedzę uzupełniał w uczelniach Wiednia, Paryża, Londynu i we Włoszech (1824–1827). Od 1828 pracował w Berlinie jako lekarz ogólny i chirurg, po czym powrócił do Gdańska. Od 1830 był ordynatorem [[SZPITAL MIEJSKI (Lazaret przy Bramie Oliwskiej) | Szpitala Miejskiego (Lazaretu przy Bramie Oliwskiej)]], kierował jednocześnie oddziałem internistycznym i chirurgicznym. Na nim spoczywała cała odpowiedzialność za walkę z epidemią cholery w Gdańsku w 1831 ([[EPIDEMIE 1801–1945 | epidemie 1801–1945]]). Za zasługi nadano mu w końcu 1831 honorowe obywatelstwo Gdańska. W 1832 został członkiem gdańskiego [[TOWARZYSTWO PRZYRODNICZE | Towarzystwa Przyrodniczego]].<br/><br/> | + | '''WILHELM GEORG BAUM''' (10 XI 1799 Elbląg – 3 IX 1883 Getynga), lekarz, [[HONOROWE OBYWATELSTWO MIASTA | honorowy obywatel miasta Gdańska]]. Syn elbląskiego kupca i radnego Samuela Gottlieba (25 XI 1752 – 12 IV 1822 Elbląg) i od 1784 jego drugiej żony Charlotty Wilhelminy Cabris (wdowy po Jacobie Wilhelmie Praetoriusie), brat [[BAUM GEORG, kupiec, radny | Georga]] i [[BAUM SAMUEL, kupiec, radny | Samuela]], Gottlieba oraz Johanny, od 1815 żony Anglika Johna Hambrooka (1788 – 19 IX 1825 Bristol). <br/><br/> |
| + | W 1818 ukończył gimnazjum w Elblągu, studiował medycynę w Królewcu (Königsberg), kontynuował w latach 1819–1822 w Getyndze i Berlinie, gdzie uzyskał dyplom doktora (na podstawie pracy ''De urethrae virilis fissuris congenitis speciatim vero de epispadia''). Wiedzę uzupełniał w uczelniach Wiednia, Paryża, Londynu i we Włoszech (1824–1827). Od 1828 pracował w Berlinie jako lekarz ogólny i chirurg, po czym powrócił do Gdańska. Od 1830 był ordynatorem [[SZPITAL MIEJSKI (Lazaret przy Bramie Oliwskiej) | Szpitala Miejskiego (Lazaretu przy Bramie Oliwskiej)]], kierował jednocześnie oddziałem internistycznym i chirurgicznym. Na nim spoczywała cała odpowiedzialność za walkę z epidemią cholery w Gdańsku w 1831 ([[EPIDEMIE 1801–1945 | epidemie 1801–1945]]). Za zasługi nadano mu w końcu 1831 honorowe obywatelstwo Gdańska. W 1832 został członkiem gdańskiego [[TOWARZYSTWO PRZYRODNICZE | Towarzystwa Przyrodniczego]].<br/><br/> | ||
W 1842 został profesorem chirurgii uniwersytetu w Greifswaldzie, od 1848 był rektorem tego uniwersytetu. Od 1849 profesor zwyczajny w Getyndze, był kierownikiem Katedry i Kliniki Chirurgii, a w latach 1855–1867 jednocześnie i Kliniki Ocznej. W 1865 otrzymał tytuł nadradcy medycyny (Ober-Medizinalrat), w 1867 tajnego nadradcy medycyny (Geheimer Ober-Medizinalrat). W 1872 był współzałożycielem Niemieckiego Towarzystwa Chirurgicznego. Od 1875 na emeryturze, w rok później został członkiem Niemieckiej Akademii Nauk (Leopoldiny).<br/><br/> | W 1842 został profesorem chirurgii uniwersytetu w Greifswaldzie, od 1848 był rektorem tego uniwersytetu. Od 1849 profesor zwyczajny w Getyndze, był kierownikiem Katedry i Kliniki Chirurgii, a w latach 1855–1867 jednocześnie i Kliniki Ocznej. W 1865 otrzymał tytuł nadradcy medycyny (Ober-Medizinalrat), w 1867 tajnego nadradcy medycyny (Geheimer Ober-Medizinalrat). W 1872 był współzałożycielem Niemieckiego Towarzystwa Chirurgicznego. Od 1875 na emeryturze, w rok później został członkiem Niemieckiej Akademii Nauk (Leopoldiny).<br/><br/> | ||
Uchodził za zręcznego chirurga, operującego szybko by ukrócić cierpienia pacjenta, nie zaprzestał tej metody nawet po wprowadzeniu narkozy. Stosował nowatorskie metody operowania i leczenia chorych na polipy nosowe. Jego metody pracy miały duży wpływ na rozwój chirurgii czaszki. Oprócz rozprawy doktorskiej (do której sam wykonał ryciny) nie napisał samodzielnie żadnej innej pracy naukowej, pozostawił natomiast ze swojej działalności szereg urzędowych sprawozdań. Na emeryturze pracował nad tłumaczeniem na język niemiecki rozprawy Galena, pracy nie ukończył. W opinii współczesnych cechowała go pewnego rodzaju mania wielkości i poczucie misji. <br/><br/> | Uchodził za zręcznego chirurga, operującego szybko by ukrócić cierpienia pacjenta, nie zaprzestał tej metody nawet po wprowadzeniu narkozy. Stosował nowatorskie metody operowania i leczenia chorych na polipy nosowe. Jego metody pracy miały duży wpływ na rozwój chirurgii czaszki. Oprócz rozprawy doktorskiej (do której sam wykonał ryciny) nie napisał samodzielnie żadnej innej pracy naukowej, pozostawił natomiast ze swojej działalności szereg urzędowych sprawozdań. Na emeryturze pracował nad tłumaczeniem na język niemiecki rozprawy Galena, pracy nie ukończył. W opinii współczesnych cechowała go pewnego rodzaju mania wielkości i poczucie misji. <br/><br/> | ||
Wersja z 08:46, 4 paź 2024
WILHELM GEORG BAUM (10 XI 1799 Elbląg – 3 IX 1883 Getynga), lekarz, honorowy obywatel miasta Gdańska. Syn elbląskiego kupca i radnego Samuela Gottlieba (25 XI 1752 – 12 IV 1822 Elbląg) i od 1784 jego drugiej żony Charlotty Wilhelminy Cabris (wdowy po Jacobie Wilhelmie Praetoriusie), brat Georga i Samuela, Gottlieba oraz Johanny, od 1815 żony Anglika Johna Hambrooka (1788 – 19 IX 1825 Bristol).
W 1818 ukończył gimnazjum w Elblągu, studiował medycynę w Królewcu (Königsberg), kontynuował w latach 1819–1822 w Getyndze i Berlinie, gdzie uzyskał dyplom doktora (na podstawie pracy De urethrae virilis fissuris congenitis speciatim vero de epispadia). Wiedzę uzupełniał w uczelniach Wiednia, Paryża, Londynu i we Włoszech (1824–1827). Od 1828 pracował w Berlinie jako lekarz ogólny i chirurg, po czym powrócił do Gdańska. Od 1830 był ordynatorem Szpitala Miejskiego (Lazaretu przy Bramie Oliwskiej), kierował jednocześnie oddziałem internistycznym i chirurgicznym. Na nim spoczywała cała odpowiedzialność za walkę z epidemią cholery w Gdańsku w 1831 ( epidemie 1801–1945). Za zasługi nadano mu w końcu 1831 honorowe obywatelstwo Gdańska. W 1832 został członkiem gdańskiego Towarzystwa Przyrodniczego.
W 1842 został profesorem chirurgii uniwersytetu w Greifswaldzie, od 1848 był rektorem tego uniwersytetu. Od 1849 profesor zwyczajny w Getyndze, był kierownikiem Katedry i Kliniki Chirurgii, a w latach 1855–1867 jednocześnie i Kliniki Ocznej. W 1865 otrzymał tytuł nadradcy medycyny (Ober-Medizinalrat), w 1867 tajnego nadradcy medycyny (Geheimer Ober-Medizinalrat). W 1872 był współzałożycielem Niemieckiego Towarzystwa Chirurgicznego. Od 1875 na emeryturze, w rok później został członkiem Niemieckiej Akademii Nauk (Leopoldiny).
Uchodził za zręcznego chirurga, operującego szybko by ukrócić cierpienia pacjenta, nie zaprzestał tej metody nawet po wprowadzeniu narkozy. Stosował nowatorskie metody operowania i leczenia chorych na polipy nosowe. Jego metody pracy miały duży wpływ na rozwój chirurgii czaszki. Oprócz rozprawy doktorskiej (do której sam wykonał ryciny) nie napisał samodzielnie żadnej innej pracy naukowej, pozostawił natomiast ze swojej działalności szereg urzędowych sprawozdań. Na emeryturze pracował nad tłumaczeniem na język niemiecki rozprawy Galena, pracy nie ukończył. W opinii współczesnych cechowała go pewnego rodzaju mania wielkości i poczucie misji.
29 VIII 1830 w kościele Bożego Ciała ożenił się z panną Marią Günther z Berlina (27 X 1810 – 29 II 1876 Getynga). Syn Georg Wilhelm był chirurgiem; córka Augusta (zm. 1866) była mężatką, córka Marianna (11 III 1838 Gdańsk – 3 IV 1897 Sopot) pozostała panną i opiekowała się ojcem.
W Klinice Uniwersyteckiej w Getyndze zachowało się jego marmurowe popiersie.
Bibliografia:
Archiwum Państwowe Gdańsk, 2090/72, nr 1897.
„Danziger Zeitung”, nr 9612 z 1 III 1876, s. 4 (nekrolog żony); nr 14210 z 10 IX 1883, s. 4 (nekrolog).
Zajączkowski Tomasz, Epidemia cholery w Gdańsku i Europie w latach 1831–1832, „Gazeta AMG”, 1, 2017, s. 27–30.
