|
|
| Linia 1: |
Linia 1: |
| | {{paper}} | | {{paper}} |
| − | [[File:udynek Zachodniopruskiego Zakładu Ubezpieczeniowego na ulotce reklamowej.JPG|thumb|udynek Zachodniopruskiego Zakładu Ubezpieczeniowego na ulotce reklamowej]]'''BUDYNEK ZACHODNIOPRUSKIEGO ZAKŁADU UBEZPIECZENIOWEGO''' (Die Westpreußische Versicherungsanstalt), u zbiegu Dominikswall (ul. Wały Jagiellońskie) i Silberhütte (ul. Hucisko), wg projektu q Adolpha Bielefeldta (współpraca inż. R. Knerlich i arch. G. Albetzke). Projekt konstrukcyjny wykonał prof. q Richard Kohnke. Wybudowany od kwietnia do sierpnia 1929, wnętrza wykończono w styczniu 1930. Wzniesiony na planie zbliżonym do prostokąta, dostosowanym do kształtu działki. Wewnętrzną konstrukcję tworzyło 6 betonowych filarów i ściany nośne powiązane żelbetowymi podciągami i stropami. Ściany działowe zostały wykonane w lekkiej konstrukcji i układ wnętrz mógł być dowolnie kształtowany. Miał kubiczną bryłę o ciekawie zaakcentowanych narożach i ażurowym, ekspresyjnym zwieńczeniu. Ściany obłożone zostały cegłą klinkierową o zróżnicowanej kolorystyce. Elewacja parteru pokryta została boniowaniem, powyżej znajdowały się tylko gładkie ściany przeprute otworami okiennymi. Ostatnia kondygnacja, cofnięta w stosunku do lica pozostałych, składała się z przeszklonych trójkątnych wykuszy. Powyżej znajdowała się ażurowa attyka powtarzająca załamania elewacji. Na parterze był przestronny reprezentacyjny hall z dwubiegowymi schodami prowadzącymi na poziom i kondygnacji. Większą jej część zajmowało pomieszczenie operacyjne, oświetlone od góry świetlikiem otwartym przez wszystkie kondygnacje, z sufitem wspartym na prostych filarach, pomiędzy którymi znajdowały się lady. Obok umieszczona została kartoteka i pokój kierownika. Kondygnacja II otrzymała układ galeriowy z wewnętrznym doświetleniem. Piętra I i II podzielone były na szereg pomieszczeń biurowych o funkcjonalnym układzie i rozmieszczeniu. Na III piętrze znajdowały się pomieszczenia o interesującym wystroju; ukształtowanie ścian sprawiło, że otrzymały ekspresjonistyczny charakter, zwłaszcza mała sala posiedzeń o falującej ścianie przeprutej oknami i kryształowym suficie, natomiast duża sala posiedzeń reprezentowała bardziej klas. sposób dekoracji. Meble najprawdopodobniej zaprojektował A. Bielefeldt. Obiekt był ciekawym przykładem nakładania się tendencji ekspresjonistycznych i funkcjonalnych, co było widoczne szczególnie w zestawieniu zewnętrznej formy budynku z falującą III kondygnacją, zwieńczoną ażurową attyką, i znaczną częścią wnętrz o uspokojonej klarownej architekturze. Zniszczony 1945, nieodbudowany. {{author: WS}} [[Category: Encyklopedia]] | + | [[File:udynek Zachodniopruskiego Zakładu Ubezpieczeniowego na ulotce reklamowej.JPG|thumb|udynek Zachodniopruskiego Zakładu Ubezpieczeniowego na ulotce reklamowej]]'''BUDYNEK ZACHODNIOPRUSKIEGO ZAKŁADU UBEZPIECZENIOWEGO''' (Die Westpreußische Versicherungsanstalt), u zbiegu Dominikswall (ul. Wały Jagiellońskie) i Silberhütte (ul. Hucisko), według projektu q Adolpha Bielefeldta (współpraca inż. R. Knerlich i arch. G. Albetzke). Projekt konstrukcyjny wykonał prof. q Richard Kohnke. Wybudowany od kwietnia do sierpnia 1929 roku, wnętrza wykończono w styczniu 1930. Wzniesiony na planie zbliżonym do prostokąta, dostosowanym do kształtu działki. Wewnętrzną konstrukcję tworzyło 6 betonowych filarów i ściany nośne powiązane żelbetowymi podciągami i stropami. Ściany działowe zostały wykonane w lekkiej konstrukcji i układ wnętrz mógł być dowolnie kształtowany. Miał kubiczną bryłę o ciekawie zaakcentowanych narożach i ażurowym, ekspresyjnym zwieńczeniu. Ściany obłożone zostały cegłą klinkierową o zróżnicowanej kolorystyce. Elewacja parteru pokryta została boniowaniem, powyżej znajdowały się tylko gładkie ściany przeprute otworami okiennymi. Ostatnia kondygnacja, cofnięta w stosunku do lica pozostałych, składała się z przeszklonych trójkątnych wykuszy. Powyżej znajdowała się ażurowa attyka powtarzająca załamania elewacji. Na parterze był przestronny reprezentacyjny hall z dwubiegowymi schodami prowadzącymi na poziom i kondygnacji. Większą jej część zajmowało pomieszczenie operacyjne, oświetlone od góry świetlikiem otwartym przez wszystkie kondygnacje, z sufitem wspartym na prostych filarach, pomiędzy którymi znajdowały się lady. Obok umieszczona została kartoteka i pokój kierownika. Kondygnacja II otrzymała układ galeriowy z wewnętrznym doświetleniem. Piętra I i II podzielone były na szereg pomieszczeń biurowych o funkcjonalnym układzie i rozmieszczeniu. Na III piętrze znajdowały się pomieszczenia o interesującym wystroju; ukształtowanie ścian sprawiło, że otrzymały ekspresjonistyczny charakter, zwłaszcza mała sala posiedzeń o falującej ścianie przeprutej oknami i kryształowym suficie, natomiast duża sala posiedzeń reprezentowała bardziej klas. sposób dekoracji. Meble najprawdopodobniej zaprojektował A. Bielefeldt. Obiekt był ciekawym przykładem nakładania się tendencji ekspresjonistycznych i funkcjonalnych, co było widoczne szczególnie w zestawieniu zewnętrznej formy budynku z falującą III kondygnacją, zwieńczoną ażurową attyką, i znaczną częścią wnętrz o uspokojonej klarownej architekturze. Zniszczony w roku 1945, nieodbudowany. {{author: WS}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 13:17, 25 kwi 2013
udynek Zachodniopruskiego Zakładu Ubezpieczeniowego na ulotce reklamowej
(Die Westpreußische Versicherungsanstalt), u zbiegu Dominikswall (ul. Wały Jagiellońskie) i Silberhütte (ul. Hucisko), według projektu q Adolpha Bielefeldta (współpraca inż. R. Knerlich i arch. G. Albetzke). Projekt konstrukcyjny wykonał prof. q Richard Kohnke. Wybudowany od kwietnia do sierpnia 1929 roku, wnętrza wykończono w styczniu 1930. Wzniesiony na planie zbliżonym do prostokąta, dostosowanym do kształtu działki. Wewnętrzną konstrukcję tworzyło 6 betonowych filarów i ściany nośne powiązane żelbetowymi podciągami i stropami. Ściany działowe zostały wykonane w lekkiej konstrukcji i układ wnętrz mógł być dowolnie kształtowany. Miał kubiczną bryłę o ciekawie zaakcentowanych narożach i ażurowym, ekspresyjnym zwieńczeniu. Ściany obłożone zostały cegłą klinkierową o zróżnicowanej kolorystyce. Elewacja parteru pokryta została boniowaniem, powyżej znajdowały się tylko gładkie ściany przeprute otworami okiennymi. Ostatnia kondygnacja, cofnięta w stosunku do lica pozostałych, składała się z przeszklonych trójkątnych wykuszy. Powyżej znajdowała się ażurowa attyka powtarzająca załamania elewacji. Na parterze był przestronny reprezentacyjny hall z dwubiegowymi schodami prowadzącymi na poziom i kondygnacji. Większą jej część zajmowało pomieszczenie operacyjne, oświetlone od góry świetlikiem otwartym przez wszystkie kondygnacje, z sufitem wspartym na prostych filarach, pomiędzy którymi znajdowały się lady. Obok umieszczona została kartoteka i pokój kierownika. Kondygnacja II otrzymała układ galeriowy z wewnętrznym doświetleniem. Piętra I i II podzielone były na szereg pomieszczeń biurowych o funkcjonalnym układzie i rozmieszczeniu. Na III piętrze znajdowały się pomieszczenia o interesującym wystroju; ukształtowanie ścian sprawiło, że otrzymały ekspresjonistyczny charakter, zwłaszcza mała sala posiedzeń o falującej ścianie przeprutej oknami i kryształowym suficie, natomiast duża sala posiedzeń reprezentowała bardziej klas. sposób dekoracji. Meble najprawdopodobniej zaprojektował A. Bielefeldt. Obiekt był ciekawym przykładem nakładania się tendencji ekspresjonistycznych i funkcjonalnych, co było widoczne szczególnie w zestawieniu zewnętrznej formy budynku z falującą III kondygnacją, zwieńczoną ażurową attyką, i znaczną częścią wnętrz o uspokojonej klarownej architekturze. Zniszczony w roku 1945, nieodbudowany.
WS
