STUMPF CARL MORITZ, złotnik
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:Carl_Moritz_Stumpf.jpg|thumb|Carl Moritz Stumpf]] | [[File:Carl_Moritz_Stumpf.jpg|thumb|Carl Moritz Stumpf]] | ||
| − | |||
[[File: Moritz_Stumpf_1.jpg |thumb| Carl Moritz Stumpf w drzwiach swojego sklepu przy Goldschmiedegasse 3-4 (ul. Złotników)]] | [[File: Moritz_Stumpf_1.jpg |thumb| Carl Moritz Stumpf w drzwiach swojego sklepu przy Goldschmiedegasse 3-4 (ul. Złotników)]] | ||
[[File:Sygnatura firmy Moritz Stumpf Sohn.JPG|thumb|Sygnatura firmy Moritz Stumpf und Sohn]] | [[File:Sygnatura firmy Moritz Stumpf Sohn.JPG|thumb|Sygnatura firmy Moritz Stumpf und Sohn]] | ||
| Linia 8: | Linia 7: | ||
'''CARL MORITZ STUMPF''' (1 IX 1810 Gdańsk – 2 XI 1894 Gdańsk), złotnik. Syn [[STUMPF CARL, złotnik | Carla Stumpfa]]. W 1811 zapisano go na naukę w warsztacie ojca (co było wybiegiem mającym przyspieszyć obligatoryjny czas członkostwa w korporacji i szybciej ubiegać się o tytuł mistrza). Po śmierci ojca w sierpniu 1830 powrócił z nauki zawodu w zakładach i pracowniach Bydgoszczy, Legnicy, Drezna, Lipska i Wiednia. Od 1832 mistrz. Do 1838 prowadził z macochą Renatą Concordią przy Goldschmiedegasse 1069 (ul. Złotników 4) rodzinną firmę pod zmienioną nazwą „Carl Stumpf Wwe und Sohn”, w latach 1861–1884 wraz z synem Albertem Moritzem, który następnie przejął kierownictwo. W 1855 poszerzył lokal firmy o pomieszczenia w sąsiednim domu przy Goldschmiedegasse 3 (ul. Złotników). W 1862 firma otrzymała zaszczytny tytuł królewskiej nadwornej firmy jubilerskiej. W 1840, 1845, 1850 i 1851 był starszym cechu złotników. W 1846 członek [[TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ SZTUKI | Towarzystwa Przyjaciół Sztuki]]. <br/><br/> | '''CARL MORITZ STUMPF''' (1 IX 1810 Gdańsk – 2 XI 1894 Gdańsk), złotnik. Syn [[STUMPF CARL, złotnik | Carla Stumpfa]]. W 1811 zapisano go na naukę w warsztacie ojca (co było wybiegiem mającym przyspieszyć obligatoryjny czas członkostwa w korporacji i szybciej ubiegać się o tytuł mistrza). Po śmierci ojca w sierpniu 1830 powrócił z nauki zawodu w zakładach i pracowniach Bydgoszczy, Legnicy, Drezna, Lipska i Wiednia. Od 1832 mistrz. Do 1838 prowadził z macochą Renatą Concordią przy Goldschmiedegasse 1069 (ul. Złotników 4) rodzinną firmę pod zmienioną nazwą „Carl Stumpf Wwe und Sohn”, w latach 1861–1884 wraz z synem Albertem Moritzem, który następnie przejął kierownictwo. W 1855 poszerzył lokal firmy o pomieszczenia w sąsiednim domu przy Goldschmiedegasse 3 (ul. Złotników). W 1862 firma otrzymała zaszczytny tytuł królewskiej nadwornej firmy jubilerskiej. W 1840, 1845, 1850 i 1851 był starszym cechu złotników. W 1846 członek [[TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ SZTUKI | Towarzystwa Przyjaciół Sztuki]]. <br/><br/> | ||
| − | Od 1838 żonaty był z Idą (ur. 1810), córką lekarza Friedricha Wilhelma Otto. Pozostawił synów: Alberta Moritza | + | Od 1838 żonaty był z Idą (ur. 1810), córką lekarza Friedricha Wilhelma Otto. Pozostawił synów: [[STUMPF ALBERT MORITZ, złotnik| Alberta Moritza]] oraz [[STUMPF KARL RICHARD, jubiler | Karla Richarda]]. Córka Agnes Bertha Stumpf (1836 Gdańsk – 11 IV 1888 Gdańsk) była od 1857 żoną jubilera [[ROSALOWSKY ROBERT ADOLPH, jubiler | Roberta Adolpha Rosalowskiego]]. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
| Linia 14: | Linia 13: | ||
Archiwum Państwowe Gdańsk, Urząd Stanu Cywilnego, 1609, 316, nr 3112/87 (akt zgonu żony), 490, nr 2701/94 (akt zgonu męża). <br/> | Archiwum Państwowe Gdańsk, Urząd Stanu Cywilnego, 1609, 316, nr 3112/87 (akt zgonu żony), 490, nr 2701/94 (akt zgonu męża). <br/> | ||
''125 Jahre Stumpf-Danzig. 5. April 1804-1929'', Danzig 1929. <br/> | ''125 Jahre Stumpf-Danzig. 5. April 1804-1929'', Danzig 1929. <br/> | ||
| − | Abramowicz Mieczysław, Frąckowska Anna, ''Srebra od | + | Abramowicz Mieczysław, Frąckowska Anna, ''Srebra od pokoleń. Zarys dziejów firmy i rodziny Stumfów'', w: ''Gdańscy złotnicy Stumpfowie'', Gdańsk 2019, s. 17–20.<br/> |
| − | Rembowska Irena, ''Stumpfowie'', w: Słownik Pomorza Nadwiślańskiego, t. 4, Gdańsk 1977, s. 288–289. | + | Rembowska Irena, ''Stumpfowie'', w: Słownik Biograficzny Pomorza Nadwiślańskiego, t. 4, Gdańsk 1977, s. 288–289. |
Aktualna wersja na dzień 10:20, 12 lip 2024
CARL MORITZ STUMPF (1 IX 1810 Gdańsk – 2 XI 1894 Gdańsk), złotnik. Syn Carla Stumpfa. W 1811 zapisano go na naukę w warsztacie ojca (co było wybiegiem mającym przyspieszyć obligatoryjny czas członkostwa w korporacji i szybciej ubiegać się o tytuł mistrza). Po śmierci ojca w sierpniu 1830 powrócił z nauki zawodu w zakładach i pracowniach Bydgoszczy, Legnicy, Drezna, Lipska i Wiednia. Od 1832 mistrz. Do 1838 prowadził z macochą Renatą Concordią przy Goldschmiedegasse 1069 (ul. Złotników 4) rodzinną firmę pod zmienioną nazwą „Carl Stumpf Wwe und Sohn”, w latach 1861–1884 wraz z synem Albertem Moritzem, który następnie przejął kierownictwo. W 1855 poszerzył lokal firmy o pomieszczenia w sąsiednim domu przy Goldschmiedegasse 3 (ul. Złotników). W 1862 firma otrzymała zaszczytny tytuł królewskiej nadwornej firmy jubilerskiej. W 1840, 1845, 1850 i 1851 był starszym cechu złotników. W 1846 członek Towarzystwa Przyjaciół Sztuki.
Od 1838 żonaty był z Idą (ur. 1810), córką lekarza Friedricha Wilhelma Otto. Pozostawił synów: Alberta Moritza oraz Karla Richarda. Córka Agnes Bertha Stumpf (1836 Gdańsk – 11 IV 1888 Gdańsk) była od 1857 żoną jubilera Roberta Adolpha Rosalowskiego.
Bibliografia:
Archiwum Państwowe Gdańsk, Urząd Stanu Cywilnego, 1609, 316, nr 3112/87 (akt zgonu żony), 490, nr 2701/94 (akt zgonu męża).
125 Jahre Stumpf-Danzig. 5. April 1804-1929, Danzig 1929.
Abramowicz Mieczysław, Frąckowska Anna, Srebra od pokoleń. Zarys dziejów firmy i rodziny Stumfów, w: Gdańscy złotnicy Stumpfowie, Gdańsk 2019, s. 17–20.
Rembowska Irena, Stumpfowie, w: Słownik Biograficzny Pomorza Nadwiślańskiego, t. 4, Gdańsk 1977, s. 288–289.
