KOŚCIÓŁ ŚW. FRANCISZKA Z ASYŻU

Z Encyklopedia Gdańska
(Różnice między wersjami)
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania
Linia 1: Linia 1:
 
{{paper}}
 
{{paper}}
 
[[File:Kościół św. Franciszka z Asyżu, przed 1939.JPG|thumb|Kościół św. Franciszka z Asyżu, przed 1939]]
 
[[File:Kościół św. Franciszka z Asyżu, przed 1939.JPG|thumb|Kościół św. Franciszka z Asyżu, przed 1939]]
'''KOŚCIÓŁ ŚW. FRANCISZKA Z ASYŻU''', Emaus, ul. Kartuska 186 (do 1945 Karthäuser Straße). W 1892 zawiązał się komitet budowy kośc. katolickiego, powstałego w 1904–06 wg proj. architekta Augusta Menkena, przedstawiciela tzw. historyzmu. Trójnawowa bazylika transeptowa z krótkim, zamkniętym wielobocznie prezbiterium. Ceglana bryła budynku opięta szkarpami, od zach. z umieszczoną niesymetrycznie w narożu wieżą. We wnętrzu nawy rozdzielone zostały niskimi arkadami na czworobocznych filarach i przekryte sklepieniami krzyżowo-żebrowymi. Nawy (główna – dł. 52 m, wys. 17 m) zorientowane na osi wsch.-zach., z prezbiterium od wsch., wieżą dzwonnicy (pierwotnie wys. 57 m) nad  gł. wejściem od zach. Poprzeczny transept dł. 30 m mieści m.in. kaplice. Od płd. w tym samym stylu wzniesiono budynek plebanii. Konsekrowany w grudniu 1906 przez bp. chełmińskiego Augustyna Rosentretera (por. q Franz Scharmer). Parafię obejmującą q Emaus i q Siedlce erygowano w lipcu 1907. W okresie II WMG jej proboszczami byli kapłani łączący duszpasterstwo pol. i niem. Podczas II w. świat. z 3 dzwonów 2 największe zostały zarekwirowane. W 1945 zniszczone zostały: wieża, zegar, dach, sklepienie, część murów, 3 ołtarze, witraże oraz organy. Po częściowej odbudowie (zmieniono kształt hełmu wieży) 28 III 1948 ponownie poświęcony przez administratora apostolskiego Andrzeja Wronkę. Wieża po odbudowie ma 49 m wys. W 1965–75 przeprowadzono remont generalny dachu, organów, okien. Zmieniono wg projektu q Kazimierza Macura, q Elżbiety Szczodrowskiej-Pelplińskiej i Ryszarda Pelplińskiego m.in. wystrój prezbiterium: ołtarze główny i boczne stworzyły spójną kompozycję metaloplastyczną wraz z ambonką (z lewej) i chrzcielnicą (z prawej strony prezbiterium). W pocz. lat 80. XX w.  wg projektu inż. Mieczysława Różyckiego wykonano wystrój kaplic: Matki Bożej Nieustającej Pomocy (w płd. części transeptu, poświęcona 1982) oraz św. Franciszka (w płn. części transeptu, poświęcona 1985). W 1990 ten sam projektant wykonał ołtarz Miłosierdzia Bożego, ustawiony obok kaplicy Matki Bożej Nieustającej Pomocy, w transepcie płd. W kruchcie pod chórem organowym znajduje się obraz A. Maszowskiego z 1929, przedstawiający Chrystusa z uczniami w drodze do Emaus. W 1984 kośc. wpisano do rejestru zabytków. Obok świeckich stowarzyszeń rel. w pracach parafii bierze udział dom zakonny q Zgromadzenia Sióstr Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi. {{author: SK}}, {{author: WS}} <br /><br /> Tabela: Proboszczowie kościoła św. Franciszka z Asyżu [[Category: Encyklopedia]]
+
'''KOŚCIÓŁ ŚW. FRANCISZKA Z ASYŻU''', Emaus, ul. Kartuska 186 (do 1945 Karthäuser Straße). W 1892 zawiązał się komitet budowy kośc. katolickiego, powstałego w 1904–06 wg proj. architekta Augusta Menkena, przedstawiciela tzw. historyzmu. Trójnawowa bazylika transeptowa z krótkim, zamkniętym wielobocznie prezbiterium. Ceglana bryła budynku opięta szkarpami, od zach. z umieszczoną niesymetrycznie w narożu wieżą. We wnętrzu nawy rozdzielone zostały niskimi arkadami na czworobocznych filarach i przekryte sklepieniami krzyżowo-żebrowymi. Nawy (główna – dł. 52 m, wys. 17 m) zorientowane na osi wsch.-zach., z prezbiterium od wsch., wieżą dzwonnicy (pierwotnie wys. 57 m) nad  gł. wejściem od zach. Poprzeczny transept dł. 30 m mieści m.in. kaplice. Od płd. w tym samym stylu wzniesiono budynek plebanii. Konsekrowany w grudniu 1906 przez bp. chełmińskiego Augustyna Rosentretera (por. q Franz Scharmer). Parafię obejmującą q Emaus i q Siedlce erygowano w lipcu 1907. W okresie II WMG jej proboszczami byli kapłani łączący duszpasterstwo pol. i niem. Podczas II w. świat. z 3 dzwonów 2 największe zostały zarekwirowane. W 1945 zniszczone zostały: wieża, zegar, dach, sklepienie, część murów, 3 ołtarze, witraże oraz organy. Po częściowej odbudowie (zmieniono kształt hełmu wieży) 28 III 1948 ponownie poświęcony przez administratora apostolskiego q Andrzeja Wronkę. Wieża po odbudowie ma 49 m wys. W 1965–75 przeprowadzono remont generalny dachu, organów, okien. Zmieniono wg projektu q Kazimierza Macura, q Elżbiety Szczodrowskiej-Pelplińskiej i Ryszarda Pelplińskiego m.in. wystrój prezbiterium: ołtarze główny i boczne stworzyły spójną kompozycję metaloplastyczną wraz z ambonką (z lewej) i chrzcielnicą (z prawej strony prezbiterium). W pocz. lat 80. XX w.  wg projektu inż. Mieczysława Różyckiego wykonano wystrój kaplic: Matki Bożej Nieustającej Pomocy (w płd. części transeptu, poświęcona 1982) oraz św. Franciszka (w płn. części transeptu, poświęcona 1985). W 1990 ten sam projektant wykonał ołtarz Miłosierdzia Bożego, ustawiony obok kaplicy Matki Bożej Nieustającej Pomocy, w transepcie płd. W kruchcie pod chórem organowym znajduje się obraz A. Maszowskiego z 1929, przedstawiający Chrystusa z uczniami w drodze do Emaus. W 1984 kośc. wpisano do rejestru zabytków. Obok świeckich stowarzyszeń rel. w pracach parafii bierze udział dom zakonny q Zgromadzenia Sióstr Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi. {{author: SK}}, {{author: WS}} <br /><br /> Tabela: Proboszczowie kościoła św. Franciszka z Asyżu [[Category: Encyklopedia]]

Wersja z 16:21, 19 cze 2013

Kościół św. Franciszka z Asyżu, przed 1939

KOŚCIÓŁ ŚW. FRANCISZKA Z ASYŻU, Emaus, ul. Kartuska 186 (do 1945 Karthäuser Straße). W 1892 zawiązał się komitet budowy kośc. katolickiego, powstałego w 1904–06 wg proj. architekta Augusta Menkena, przedstawiciela tzw. historyzmu. Trójnawowa bazylika transeptowa z krótkim, zamkniętym wielobocznie prezbiterium. Ceglana bryła budynku opięta szkarpami, od zach. z umieszczoną niesymetrycznie w narożu wieżą. We wnętrzu nawy rozdzielone zostały niskimi arkadami na czworobocznych filarach i przekryte sklepieniami krzyżowo-żebrowymi. Nawy (główna – dł. 52 m, wys. 17 m) zorientowane na osi wsch.-zach., z prezbiterium od wsch., wieżą dzwonnicy (pierwotnie wys. 57 m) nad gł. wejściem od zach. Poprzeczny transept dł. 30 m mieści m.in. kaplice. Od płd. w tym samym stylu wzniesiono budynek plebanii. Konsekrowany w grudniu 1906 przez bp. chełmińskiego Augustyna Rosentretera (por. q Franz Scharmer). Parafię obejmującą q Emaus i q Siedlce erygowano w lipcu 1907. W okresie II WMG jej proboszczami byli kapłani łączący duszpasterstwo pol. i niem. Podczas II w. świat. z 3 dzwonów 2 największe zostały zarekwirowane. W 1945 zniszczone zostały: wieża, zegar, dach, sklepienie, część murów, 3 ołtarze, witraże oraz organy. Po częściowej odbudowie (zmieniono kształt hełmu wieży) 28 III 1948 ponownie poświęcony przez administratora apostolskiego q Andrzeja Wronkę. Wieża po odbudowie ma 49 m wys. W 1965–75 przeprowadzono remont generalny dachu, organów, okien. Zmieniono wg projektu q Kazimierza Macura, q Elżbiety Szczodrowskiej-Pelplińskiej i Ryszarda Pelplińskiego m.in. wystrój prezbiterium: ołtarze główny i boczne stworzyły spójną kompozycję metaloplastyczną wraz z ambonką (z lewej) i chrzcielnicą (z prawej strony prezbiterium). W pocz. lat 80. XX w. wg projektu inż. Mieczysława Różyckiego wykonano wystrój kaplic: Matki Bożej Nieustającej Pomocy (w płd. części transeptu, poświęcona 1982) oraz św. Franciszka (w płn. części transeptu, poświęcona 1985). W 1990 ten sam projektant wykonał ołtarz Miłosierdzia Bożego, ustawiony obok kaplicy Matki Bożej Nieustającej Pomocy, w transepcie płd. W kruchcie pod chórem organowym znajduje się obraz A. Maszowskiego z 1929, przedstawiający Chrystusa z uczniami w drodze do Emaus. W 1984 kośc. wpisano do rejestru zabytków. Obok świeckich stowarzyszeń rel. w pracach parafii bierze udział dom zakonny q Zgromadzenia Sióstr Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi. SK, WS

Tabela: Proboszczowie kościoła św. Franciszka z Asyżu

⇦ WRÓĆ
Osobiste
Przestrzenie nazw

Warianty
Widok
Działania