DOROTA Z MĄTÓW WIELKICH, mistyczka, błogosławiona

Wersja z 09:25, 18 mar 2024

Tablica upamiętniająca Dorotę z Mątów przy ul. Długiej 64/65, odsłonięta 25 VI 2019

DOROTA Z MĄTÓW (Mątowów) WIELKICH (chrzest 6 II 1347 Mątowy, Żuławy – 25 VI 1394 Kwidzyn), mistyczka, błogosławiona. Córka osadnika niderlandzkiego Wilhelma Schwartzego i Agathy. W 1363, jako 16-latka, wydana została za mąż za gdańskiego płatnerza Alberta (Adalberta) z Langgasse (ul. Długa). Pierwsze dziecko urodziła w wieku 19 lat; w czasie epidemii z lat 1373 i 1382 straciła ośmioro dzieci; przeżyła jedynie córka Gertruda (chrzest 17 III 1380, oddana około 1390 do klasztoru cysterek w Chełmnie).

Strata dzieci pogłębiła u Doroty przejawianą od dzieciństwa religijność. W 1380 przyjęła ślub czystości, nakłaniając do tego początkowo niechętnego jej zachowaniu męża. Odbyła pielgrzymki pokutne do Akwizgranu (1384), klasztoru brygidek w Einsiedeln (obie z mężem), w 1389 do Rzymu (w Gdańsku w lutym 1390 zmarł jej mąż). Po powrocie (15 III 1390) z racji żarliwej religijności, omdleń i ekstaz podejrzewana była o chorobę psychiczną. Bronił jej przed sądem oficjała spowiednik Mikołaj z Pszczółek, po uniewinnieniu kontaktując z teologiem i byłym profesorem uniwersytetu w Pradze, Janem z Kwidzyna. Przybyła do Kwidzyna 22 V 1391, utrzymywała się z jałmużny.

2 V 1393 dzięki poparciu Jana z Kwidzyna i uzyskaniu zgody biskupa pomezańskiego została zamurowana w celi (z małym, zakratowanym oknem wychodzącym na ołtarz) w katedrze kwidzyńskiej, gdzie przebywała 14 miesięcy. Pochowana została 28 czerwca, początkowo w grobie ziemnym w katedrze, już na przełomie października/listopada tego roku zwłoki przeniesiono do kamiennego grobowca, wymurowanego ponad poziom kościelnej posadzki. Po 1525, w okresie reformacji, grobowiec zniszczono, szczątki pochowano w nieznanym miejscu. Po śmierci otoczona kultem, a miejsce jej zgonu w katedrze stało się miejscem pielgrzymek. Wielki mistrz Konrad von Jungingen, mimo że Dorota nawoływała do reformy zakonu krzyżackiego i zapowiadała jego upadek, podjął starania o jej kanonizację, chcąc wykorzystać jej kult na potrzeby Krzyżaków.

W 1404 z polecenia papieża Innocentego VII wyznaczono komisję do przesłuchania świadków i spisania cudów; prace przerwano po klęsce zakonu krzyżackiego w 1410 i nie wznowiono mimo starań kolejnych wielkich mistrzów w latach 1486–1521, polskich w 1637 i Kościoła gdańskiego w 1935. Do wysiłków kanonizacyjnych powrócono w 1959; Kongregacja do Spraw Wiary 9 I 1976 oficjalnie zatwierdziła kult Doroty jako błogosławionej, patronki Polski i Niemiec; uroczystości beatyfikacyjne odbyły się w Gdańsku, Fromborku, Kwidzynie i Malborku. Jednocześnie ta sama Kongregacja 25 II 1977 orzekła, że może być czczona jako błogosławiona lub święta, w zależności od zwyczajów panujących w konkretnych diecezjach, w Niemczech i Austrii uważana jest za świetą. BŚ







Bibliografia:
Vita Dorotheae Montoviensis magistri Johannis Marienwerder, hrsg. v. Hans Westpfahl, Köln–Wien 1964.
Dorothea von Montau. Eine preußische Heilige des 14. Jahrhunderts, hrsg. v. Richard Stachnik, Münster 1976.
Mistrz Jan z Kwidzyna, Żywot Doroty z Mątów, tłum. Julian Wojtkowski, Lublin 2011.
Mistrz Jan z Kwidzyna, Siedmiolilie Doroty z Mątów (1347–1394), tłum. Julian Wojtkowski, Olsztyn 2012.
Księga o świętach Mistrza Jana z Kwidzyna. Objawienia błogosławionej Doroty z Mątów, tłum. Julian Wojtkowski, Olsztyn 2013. Akta procesu kanonizacyjnego Doroty z Mątów od 1394 do 1521, tłum. Julian Wojtkowski, Olsztyn 2014.
Beata Dorothea Montoviensis, Prussiae Patrona. 40 rocznica zatwierdzenia kultu bł. Doroty z Mątów Wielkich, red. Wojciech Zawadzki, Kwidzyn 2017.