DOLINA RADOŚCI
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:, C. Haldenwang, 1805.JPG|thumb|Dolina Radości]] | [[File:, C. Haldenwang, 1805.JPG|thumb|Dolina Radości]] | ||
| − | '''DOLINA RADOŚCI''' (Freudental), w miejscu połączenia q Potoku Zajączkowskiego i q Potoku Oliwskiego. Obecnie nazwa rozciągana jest także na q Dolinę Schwabego (Schwabental) i q Dolinę Powagi (Ernsttal). Wzdłuż | + | '''DOLINA RADOŚCI''' (Freudental), w miejscu połączenia q Potoku Zajączkowskiego i q Potoku Oliwskiego. Obecnie nazwa rozciągana jest także na q Dolinę Schwabego (Schwabental) i q Dolinę Powagi (Ernsttal). Wzdłuż Dolilny Radości, po południowej stronie Potoku Oliwskiego, przebiega trakt ul. Bytowskiej, po stronie północnej dukt Młyńskiej Drogi (Hammersteig). Od końca XII wieku własność q cystersów oliwskich, puszczana w dzierżawę. Co najmniej od końca XVI wieku istniała tu kuźnica (Młyn XVIII; q młyny nad Potokiem Oliwskim i dopływami). W roku 1609 właścicielem był Johann Wolss, w 1648 gdańszczanin Samuel Häwel (za którego czasów po raz pierwszy wymieniono nazwę Freudental), w 1657 malarz gdański q Adolf Boy, następnie Andreas Krüger. W roku 1687 kolejny właściciel, sekretarz królewski Georg Wachschläger, zbudował młyn zbożowy (Młyn XIX) i młyn do produkcji forniru (Młyn XX). W roku 1708 posiadłość przejął płk Ernest Wejher, w rękach tej rodziny do roku 1761. W 1865 posiadłość przejęło nadleśnictwo oliwskie. W roku 1873 stawy młyńskie zaadaptowano do hodowli ryb. W 1906 zbudowano istniejącą do dzisiaj willę (ul. Bytowska 5), w której następnie Otto Kamin (właściciel od około roku 1925) otworzył pensjonat Freudental; od 1928 przy pensjonacie funkcjonował zwierzyniec. W 1928 roku w rejonie Młyna XX utworzono fermę zwierząt futerkowych (działała do końca XX wieku). Po II wojnie światowej willę oddano na siedzibę Nadleśnictwa Oliwa (w 1977 wcielone do Nadleśnictwa Gdańska), obecnie mieszkania prywatne. W roku 1955 w dawnych stawach młyńskich Instytutu Rybactwa Śródlądowego w Olsztynie założył betonowe baseny do hodowli narybku; obecnie część z nich po przebudowie wykorzystywana do hodowli ryb przez prywatną firmę (Ajtel sp. j.). W latach 70. XX wieku na terenach Doliny Radości powstały ogródki działkowe. Po północnej stronie doliny, na zboczu Wzgórza Ela (Ellahöhe), w roku 1923 Freiwilligen Arbeitsdienst (Ochotnicza Służba Pracy) wybudowała skocznię narciarską, funkcjonującą także po 1945 (po remoncie, w roku 1965 otwarta dla zawodów sportowych, odbywały się turnieje skoków i tzw. kombinacji norweskiej), obecnie w ruinie. Po przeciwnej stronie Doliny Radości, podczas zalesiania południowego zbocza, między drzewami iglastymi zasadzono brzozy układające się w nazwisko leśnika Danz i datę 1896. Napis widoczny był przez kilkadziesiąt lat, a wzniesienie nazwano Danzhöhe (Wzgórze Danza). W Dolinie Zajączkowskiego Potoku wydzielono podmokły fragment dna doliny o nazwie Łąka w Dolinie Radości, gdzie projektowany jest rezerwat przyrody. W pobliżu znajdują się głazy narzutowe uznane za pomniki przyrody. Najbardziej znany jest Diabelski Kamień na zboczu Czarciego Wzgórza, na północ od Drogi Węglowej (Kohlenweg). W Dolinie Radości i Dolinie Zajączkowskiego Potoku znajdują się głębinowe ujęcia wody pitnej. {{author: AK}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 13:01, 7 cze 2013
DOLINA RADOŚCI (Freudental), w miejscu połączenia q Potoku Zajączkowskiego i q Potoku Oliwskiego. Obecnie nazwa rozciągana jest także na q Dolinę Schwabego (Schwabental) i q Dolinę Powagi (Ernsttal). Wzdłuż Dolilny Radości, po południowej stronie Potoku Oliwskiego, przebiega trakt ul. Bytowskiej, po stronie północnej dukt Młyńskiej Drogi (Hammersteig). Od końca XII wieku własność q cystersów oliwskich, puszczana w dzierżawę. Co najmniej od końca XVI wieku istniała tu kuźnica (Młyn XVIII; q młyny nad Potokiem Oliwskim i dopływami). W roku 1609 właścicielem był Johann Wolss, w 1648 gdańszczanin Samuel Häwel (za którego czasów po raz pierwszy wymieniono nazwę Freudental), w 1657 malarz gdański q Adolf Boy, następnie Andreas Krüger. W roku 1687 kolejny właściciel, sekretarz królewski Georg Wachschläger, zbudował młyn zbożowy (Młyn XIX) i młyn do produkcji forniru (Młyn XX). W roku 1708 posiadłość przejął płk Ernest Wejher, w rękach tej rodziny do roku 1761. W 1865 posiadłość przejęło nadleśnictwo oliwskie. W roku 1873 stawy młyńskie zaadaptowano do hodowli ryb. W 1906 zbudowano istniejącą do dzisiaj willę (ul. Bytowska 5), w której następnie Otto Kamin (właściciel od około roku 1925) otworzył pensjonat Freudental; od 1928 przy pensjonacie funkcjonował zwierzyniec. W 1928 roku w rejonie Młyna XX utworzono fermę zwierząt futerkowych (działała do końca XX wieku). Po II wojnie światowej willę oddano na siedzibę Nadleśnictwa Oliwa (w 1977 wcielone do Nadleśnictwa Gdańska), obecnie mieszkania prywatne. W roku 1955 w dawnych stawach młyńskich Instytutu Rybactwa Śródlądowego w Olsztynie założył betonowe baseny do hodowli narybku; obecnie część z nich po przebudowie wykorzystywana do hodowli ryb przez prywatną firmę (Ajtel sp. j.). W latach 70. XX wieku na terenach Doliny Radości powstały ogródki działkowe. Po północnej stronie doliny, na zboczu Wzgórza Ela (Ellahöhe), w roku 1923 Freiwilligen Arbeitsdienst (Ochotnicza Służba Pracy) wybudowała skocznię narciarską, funkcjonującą także po 1945 (po remoncie, w roku 1965 otwarta dla zawodów sportowych, odbywały się turnieje skoków i tzw. kombinacji norweskiej), obecnie w ruinie. Po przeciwnej stronie Doliny Radości, podczas zalesiania południowego zbocza, między drzewami iglastymi zasadzono brzozy układające się w nazwisko leśnika Danz i datę 1896. Napis widoczny był przez kilkadziesiąt lat, a wzniesienie nazwano Danzhöhe (Wzgórze Danza). W Dolinie Zajączkowskiego Potoku wydzielono podmokły fragment dna doliny o nazwie Łąka w Dolinie Radości, gdzie projektowany jest rezerwat przyrody. W pobliżu znajdują się głazy narzutowe uznane za pomniki przyrody. Najbardziej znany jest Diabelski Kamień na zboczu Czarciego Wzgórza, na północ od Drogi Węglowej (Kohlenweg). W Dolinie Radości i Dolinie Zajączkowskiego Potoku znajdują się głębinowe ujęcia wody pitnej.
