PIETKIEWICZ RAJMUND, rektor Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych
(dopisanie daty śmierci) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File:Rajmund_Pietkiewicz__Kompozycja__1958.JPG|thumb|Rajmund Pietkiewicz | + | [[File:Rajmund_Pietkiewicz__Kompozycja__1958.JPG|thumb|Rajmund Pietkiewicz ''Kompozycja'', 1958]] |
| − | '''RAJMUND PIETKIEWICZ''' (13 VII 1920 Wilno), malarz, grafik, pedagog. W 1936–39 uczył się w Szkole Sztuk Pięknych Wacława Szczeblewskiego w Gdyni, 1939–41 studiował na Wydz. Sztuk Pięknych uniw. w Wilnie, po 1945 – w gd. PWSSP (q ASP) i podjął pracę w tej uczelni. Od 1951–52 prowadził pracownię malarstwa (IV r.) na Wydz. Architektury i Studium Rzeźby, 1952–62 międzywydziałową pracownię rysunku wieczornego, 1962–80 pracownię malarstwa na Wydz. Malarstwa. W 1965–69 pełnił funkcję rektora PWSSP, 1968–80 kierował Katedrą Malarstwa i Rysunku na Wydz. Malarstwa. Początkowo związany z socrealizmem i tzw. q szkołą sopocką, malował m.in. kompozycje o treści polit. (''Pakt pokoju'', 1950; ''Komunardzi żegnają Dąbrowskiego na Placu Bastylii'', 1951; ''Stalin wśród Mazowsza'', 1953, z q Bohdanem Borowskim i q Władysławem Jackiewiczem), stopniowo odchodząc od doktryny na rzecz ponadczasowego realizmu (''Pejzaż'', ''Portret'', 1953; ''Studium'', 1954), a nast. kolorystycznej ekspresji prowadzącej do granicy abstrakcji (''Kompozycja I, II'', 1957; ''Pejzaż deszczowy'', 1958). Na przeł. lat 50. i 60. wypracował indywidualną formułę malarstwa figuratywnego, o nasyconej, ekspresyjnej, często ciemnej kolorystyce i mięsistej, fakturowej tkance malarskiej, z których budował uproszczone formy o miękkim zarysie, podkreślonym grubym, rozmytym konturem i świetlistymi plamami (''Pejzaż gdański'', ''Pejzaż gdański z padającym śniegiem'', 1959), w pejzażach sprowadzając postaci ludzkie do formy piktogramu. Przywiązując wagę do symbolicznych treści i nastroju w obrazach, malował liczne wersje gd. pejzaży, portrety, martwe natury, sceny wielofigurowe (''Wieczór wigilijny'', ''Śniadanie'', 1963; ''Pijący mężczyźni'', 1964), podejmował wątki biblijne (''Nehemiasz buduje mury Jerozolimy'', 1961; ''Jezabel''; ''Achab ginący'', tryptyk 1964) i lit. (Faust). Uprawiał także grafikę warsztatową, zwł. odmiany suchorytu. {{author: EKA}} [[Category: Encyklopedia]] | + | '''RAJMUND PIETKIEWICZ''' (13 VII 1920 Wilno – 5 III 2013 Sopot), malarz, grafik, pedagog. W 1936–39 uczył się w Szkole Sztuk Pięknych Wacława Szczeblewskiego w Gdyni, 1939–41 studiował na Wydz. Sztuk Pięknych uniw. w Wilnie, po 1945 – w gd. PWSSP (q ASP) i podjął pracę w tej uczelni. Od 1951–52 prowadził pracownię malarstwa (IV r.) na Wydz. Architektury i Studium Rzeźby, 1952–62 międzywydziałową pracownię rysunku wieczornego, 1962–80 pracownię malarstwa na Wydz. Malarstwa. W 1965–69 pełnił funkcję rektora PWSSP, 1968–80 kierował Katedrą Malarstwa i Rysunku na Wydz. Malarstwa. Początkowo związany z socrealizmem i tzw. q szkołą sopocką, malował m.in. kompozycje o treści polit. (''Pakt pokoju'', 1950; ''Komunardzi żegnają Dąbrowskiego na Placu Bastylii'', 1951; ''Stalin wśród Mazowsza'', 1953, z q Bohdanem Borowskim i q Władysławem Jackiewiczem), stopniowo odchodząc od doktryny na rzecz ponadczasowego realizmu (''Pejzaż'', ''Portret'', 1953; ''Studium'', 1954), a nast. kolorystycznej ekspresji prowadzącej do granicy abstrakcji (''Kompozycja I, II'', 1957; ''Pejzaż deszczowy'', 1958). Na przeł. lat 50. i 60. wypracował indywidualną formułę malarstwa figuratywnego, o nasyconej, ekspresyjnej, często ciemnej kolorystyce i mięsistej, fakturowej tkance malarskiej, z których budował uproszczone formy o miękkim zarysie, podkreślonym grubym, rozmytym konturem i świetlistymi plamami (''Pejzaż gdański'', ''Pejzaż gdański z padającym śniegiem'', 1959), w pejzażach sprowadzając postaci ludzkie do formy piktogramu. Przywiązując wagę do symbolicznych treści i nastroju w obrazach, malował liczne wersje gd. pejzaży, portrety, martwe natury, sceny wielofigurowe (''Wieczór wigilijny'', ''Śniadanie'', 1963; ''Pijący mężczyźni'', 1964), podejmował wątki biblijne (''Nehemiasz buduje mury Jerozolimy'', 1961; ''Jezabel''; ''Achab ginący'', tryptyk 1964) i lit. (Faust). Uprawiał także grafikę warsztatową, zwł. odmiany suchorytu. {{author: EKA}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 14:44, 15 mar 2013
RAJMUND PIETKIEWICZ (13 VII 1920 Wilno – 5 III 2013 Sopot), malarz, grafik, pedagog. W 1936–39 uczył się w Szkole Sztuk Pięknych Wacława Szczeblewskiego w Gdyni, 1939–41 studiował na Wydz. Sztuk Pięknych uniw. w Wilnie, po 1945 – w gd. PWSSP (q ASP) i podjął pracę w tej uczelni. Od 1951–52 prowadził pracownię malarstwa (IV r.) na Wydz. Architektury i Studium Rzeźby, 1952–62 międzywydziałową pracownię rysunku wieczornego, 1962–80 pracownię malarstwa na Wydz. Malarstwa. W 1965–69 pełnił funkcję rektora PWSSP, 1968–80 kierował Katedrą Malarstwa i Rysunku na Wydz. Malarstwa. Początkowo związany z socrealizmem i tzw. q szkołą sopocką, malował m.in. kompozycje o treści polit. (Pakt pokoju, 1950; Komunardzi żegnają Dąbrowskiego na Placu Bastylii, 1951; Stalin wśród Mazowsza, 1953, z q Bohdanem Borowskim i q Władysławem Jackiewiczem), stopniowo odchodząc od doktryny na rzecz ponadczasowego realizmu (Pejzaż, Portret, 1953; Studium, 1954), a nast. kolorystycznej ekspresji prowadzącej do granicy abstrakcji (Kompozycja I, II, 1957; Pejzaż deszczowy, 1958). Na przeł. lat 50. i 60. wypracował indywidualną formułę malarstwa figuratywnego, o nasyconej, ekspresyjnej, często ciemnej kolorystyce i mięsistej, fakturowej tkance malarskiej, z których budował uproszczone formy o miękkim zarysie, podkreślonym grubym, rozmytym konturem i świetlistymi plamami (Pejzaż gdański, Pejzaż gdański z padającym śniegiem, 1959), w pejzażach sprowadzając postaci ludzkie do formy piktogramu. Przywiązując wagę do symbolicznych treści i nastroju w obrazach, malował liczne wersje gd. pejzaży, portrety, martwe natury, sceny wielofigurowe (Wieczór wigilijny, Śniadanie, 1963; Pijący mężczyźni, 1964), podejmował wątki biblijne (Nehemiasz buduje mury Jerozolimy, 1961; Jezabel; Achab ginący, tryptyk 1964) i lit. (Faust). Uprawiał także grafikę warsztatową, zwł. odmiany suchorytu.
