NONNENHOF, enklawa przy kościele św. Brygidy
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''NONNENHOF.''' Obszar między | + | '''NONNENHOF.''' Obszar między obecną ul. Brygidki (do 1945 Nonnenhof), Mniszki (do 1945 Nonnengasse), do Profesorskiej (do 1945 dochodziła do niej nieistniejąca obecnie ul. Kleine Nonnengasse, teraz parking przy q kościele św. Brygidy), zagospodarowany od końca XIV wieku wraz z rozwojem posiadłości klasztoru q brygidek. Pierwotnie należał do q Osieka, od połowy XV wieku do q Starego Miasta. Jako własność klasztoru wyłączony spod jurysdykcji miejskiej, sprawował ją powoływany przez klasztor sołtys, który wraz z dwoma ławnikami i sekretarzem stanowił także organ sądowy (''Gericht und gehegtes Ding der geistlichen Jurisdiktion'', ewentualnie ''Officium monasterii o. S. Brigitten in veteri civitate'', ewentualnie ''Closterkirche Amt''). Kompetencje sądu dotyczyły drobnych spraw karnych, policyjno-porządkowych i umów cywilnych mieszkańców. Wilkierz dla mieszkańców wydawały władze klasztorne. Od przełomu XV i XVI wieku miejsce osiedlania się rzemieślników-chałupników, niewnoszących opłat do kasy miejskiej, a których konkurencję władze Gdańska starały się ograniczyć. Swobodne funkcjonowanie rzemiosła w Nonnenhof potwierdził w roku 1636 król polski Władysław IV. Kwestia powracała podczas sporów Gdańska z zakonami o ograniczenie konkurencji klasztornych jurydyk (np. 1661–1662, 1754–1768). W 1770 roku w Nonnenhof właściwym było 67 domów zamieszkanych przez 180 osób dorosłych, głównie wyrobników, czeladników, służbę i tylko nielicznych rzemieślników (piekarz, krawiec, perukarz, ślusarz, konwisarz). Enklawa klasztorna istniała do chwili jego kasaty, w roku 1817 pruska komisja sprzedała zabudowania. {{author: SK}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 22:38, 22 sie 2013
NONNENHOF. Obszar między obecną ul. Brygidki (do 1945 Nonnenhof), Mniszki (do 1945 Nonnengasse), do Profesorskiej (do 1945 dochodziła do niej nieistniejąca obecnie ul. Kleine Nonnengasse, teraz parking przy q kościele św. Brygidy), zagospodarowany od końca XIV wieku wraz z rozwojem posiadłości klasztoru q brygidek. Pierwotnie należał do q Osieka, od połowy XV wieku do q Starego Miasta. Jako własność klasztoru wyłączony spod jurysdykcji miejskiej, sprawował ją powoływany przez klasztor sołtys, który wraz z dwoma ławnikami i sekretarzem stanowił także organ sądowy (Gericht und gehegtes Ding der geistlichen Jurisdiktion, ewentualnie Officium monasterii o. S. Brigitten in veteri civitate, ewentualnie Closterkirche Amt). Kompetencje sądu dotyczyły drobnych spraw karnych, policyjno-porządkowych i umów cywilnych mieszkańców. Wilkierz dla mieszkańców wydawały władze klasztorne. Od przełomu XV i XVI wieku miejsce osiedlania się rzemieślników-chałupników, niewnoszących opłat do kasy miejskiej, a których konkurencję władze Gdańska starały się ograniczyć. Swobodne funkcjonowanie rzemiosła w Nonnenhof potwierdził w roku 1636 król polski Władysław IV. Kwestia powracała podczas sporów Gdańska z zakonami o ograniczenie konkurencji klasztornych jurydyk (np. 1661–1662, 1754–1768). W 1770 roku w Nonnenhof właściwym było 67 domów zamieszkanych przez 180 osób dorosłych, głównie wyrobników, czeladników, służbę i tylko nielicznych rzemieślników (piekarz, krawiec, perukarz, ślusarz, konwisarz). Enklawa klasztorna istniała do chwili jego kasaty, w roku 1817 pruska komisja sprzedała zabudowania.
