MOSZYŃSKI LESZEK, profesor Uniwersytetu Gdańskiego
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''LESZEK MOSZYŃSKI''' (19 II 1928 Lublin – 16 IV 2006 Banino | + | '''LESZEK MOSZYŃSKI''' (19 II 1928 Lublin – 16 IV 2006 Banino koło Gdańska), naukowiec, językoznawca, slawista i polonista. Absolwent KUL i uniwersytetu w Poznaniu. Od roku 1959 doktor, od 1962 doktor habilitowany, od 1972 profesor. Nauczyciel akademicki w Lublinie (1949–1995), Poznaniu (1950–1954), Toruniu (1955–1973), pracował także (drugi etat) na WSP w Słupsku i Bydgoszczy. W Gdańsku od roku 1964 na q WSP, następnie do 1998 na q UG. Kierownik Zakładu Języka Rosyjskiego (1970–1975), Zakładu Języków Słowiańskich (1975–1978), dyrektor Instytutu Filologii Rosyjskiej (1972–1978), organizator i kierownik Katedry Slawistyki (1997–1998). Zajmował się badaniami nad językami staro-cerkiewno-słowiańskim, prasłowiańskim i polskim w XV–XVI. Autor m.in. prac: ''Geografia niektórych zapożyczeń niemieckich w staropolszczyźnie'' (1954), ''Wyrównania deklinacyjne w związku z mazurzeniem polskim, ruskim, połabskim'' (1960), ''Ze studiów nad rękopisem Kodeksu Zografskiego'' (1961), ''Wstęp do filologii słowiańskiej'' (1984), ''Cerkiewnosłowiańskie tytuły ewangelijne'' (1990), ''Die vorchristliche Religion der Slaven im Lichte der slavischen Sprachwissenschaft'' (1992) i wielu rozpraw publikowanych w kilkunastu krajach. Członek Międzynarodowej Komisji Badań Cerkiewnosłowiańskich przy Międzynarodowym Komitecie Slawistów, od 1992 roku członek korespondent PAU, od 2001 Słoweńskiej Akademii Nauk i Sztuk, od 2003 Macedońskiej Akademii Nauk i Sztuk. W roku 1999 doktor honoris causa UŁ i Macedońskiej Akademii Naukowej. Pochowany w Poznaniu. W 2001 roku odznaczony q Medalem św. Wojciecha. {{author: MA}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 14:14, 21 sie 2013
LESZEK MOSZYŃSKI (19 II 1928 Lublin – 16 IV 2006 Banino koło Gdańska), naukowiec, językoznawca, slawista i polonista. Absolwent KUL i uniwersytetu w Poznaniu. Od roku 1959 doktor, od 1962 doktor habilitowany, od 1972 profesor. Nauczyciel akademicki w Lublinie (1949–1995), Poznaniu (1950–1954), Toruniu (1955–1973), pracował także (drugi etat) na WSP w Słupsku i Bydgoszczy. W Gdańsku od roku 1964 na q WSP, następnie do 1998 na q UG. Kierownik Zakładu Języka Rosyjskiego (1970–1975), Zakładu Języków Słowiańskich (1975–1978), dyrektor Instytutu Filologii Rosyjskiej (1972–1978), organizator i kierownik Katedry Slawistyki (1997–1998). Zajmował się badaniami nad językami staro-cerkiewno-słowiańskim, prasłowiańskim i polskim w XV–XVI. Autor m.in. prac: Geografia niektórych zapożyczeń niemieckich w staropolszczyźnie (1954), Wyrównania deklinacyjne w związku z mazurzeniem polskim, ruskim, połabskim (1960), Ze studiów nad rękopisem Kodeksu Zografskiego (1961), Wstęp do filologii słowiańskiej (1984), Cerkiewnosłowiańskie tytuły ewangelijne (1990), Die vorchristliche Religion der Slaven im Lichte der slavischen Sprachwissenschaft (1992) i wielu rozpraw publikowanych w kilkunastu krajach. Członek Międzynarodowej Komisji Badań Cerkiewnosłowiańskich przy Międzynarodowym Komitecie Slawistów, od 1992 roku członek korespondent PAU, od 2001 Słoweńskiej Akademii Nauk i Sztuk, od 2003 Macedońskiej Akademii Nauk i Sztuk. W roku 1999 doktor honoris causa UŁ i Macedońskiej Akademii Naukowej. Pochowany w Poznaniu. W 2001 roku odznaczony q Medalem św. Wojciecha.
