MARTYRER EGON, rektor Technische Hochschule Danzig
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
'''EGON MARTYRER''' (25 II 1906 Seehausen, Altmark – 15 XI 1975 Hanower), specjalista budowy maszyn i hydraulicznych maszyn przepływowych, rektor [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]] (THD). W latach 1924–1929 studiował budowę maszyn w Technische Hochschule w Hanowerze, w okresie 1929–1932 był asystentem w Rheinisch-Westfälische Technische Hochschule w Akwizgranie (RWTH Aachen), od 1932 doktor. W latach 1932–1938 pracował w przemyśle, m.in. jako inżynier projektowy urządzeń przepływowych.<br/><br/> | '''EGON MARTYRER''' (25 II 1906 Seehausen, Altmark – 15 XI 1975 Hanower), specjalista budowy maszyn i hydraulicznych maszyn przepływowych, rektor [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]] (THD). W latach 1924–1929 studiował budowę maszyn w Technische Hochschule w Hanowerze, w okresie 1929–1932 był asystentem w Rheinisch-Westfälische Technische Hochschule w Akwizgranie (RWTH Aachen), od 1932 doktor. W latach 1932–1938 pracował w przemyśle, m.in. jako inżynier projektowy urządzeń przepływowych.<br/><br/> | ||
| − | Od 1933 członek, w randze Truppführera (dowódcy oddziału), Narodowosocjalistycznego Korpusu Motorowego (Nationalsozialistisches Kraftfahrkorps, NSKK), paramilitarnej organizacji podlegającej Narodowosocjalistycznej Niemieckiej Partii Robotniczej (NSDAP), od 1937 samej NSDAP, od 1938 Narodowosocjalistycznego Niemieckiego Związku Docentów (Nationalsozialistischer Deutscher Dozentenbund, | + | Od 1933 członek, w randze Truppführera (dowódcy oddziału), Narodowosocjalistycznego Korpusu Motorowego (Nationalsozialistisches Kraftfahrkorps, NSKK), paramilitarnej organizacji podlegającej Narodowosocjalistycznej Niemieckiej Partii Robotniczej (NSDAP), od 1937 samej NSDAP, od 1938 Narodowosocjalistycznego Niemieckiego Związku Docentów (Nationalsozialistischer Deutscher Dozentenbund, NSDDB), Narodowosocjalistycznego Dobrobytu Ludowego (Nationalsozialistische Volkswohlfahrt, NSV), Narodowosocjalistycznego Związku Niemieckiej Techniki (Nationalsozialistischer Bund Deutscher Technik, NSBDT), Narodowosocjalistycznego Związku Niemieckich Studentów Weteranów (Nationalsozialistischer Altherrenbund der Deutschen Studenten, NSAHB) oraz w randze Gefolgschaftsführera (dowódcy „hufca”) Pogotowia Technicznego (Technische Nothilfe, TN, TeNo), skoszarowanych policyjnych oddziałów saperskich, będących w dyspozycji Reichsführera SS (odpowiedzialnych m.in. za doszczętne zburzenie Warszawy po powstaniu warszawskim). <br/><br/> |
W latach 1938–1945 profesor zwyczajny THD, 1 VII 1941 – 26 III 1945 ostatni rektor tej uczelni. Po ucieczce z Gdańska, w grudniu 1945 ubiegał się o katedrę Turbin Wodnych na Wydziale Budowy Maszyn RWTH Aachen; odrzucony pracował w przemyśle, od 1949 profesor zwyczajny Instytutu Budowy Maszyn i Hydraulicznych Maszyn Przepływowych na Technische Hochschule w Hanowerze, w latach 1959–1960 rektor tej uczelni. W latach 1960–1962 przewodniczący Związku Inżynierów Niemieckich (Verein Deutscher Ingenieure, VDI). Od 1973 na emeryturze.<br/><br/> | W latach 1938–1945 profesor zwyczajny THD, 1 VII 1941 – 26 III 1945 ostatni rektor tej uczelni. Po ucieczce z Gdańska, w grudniu 1945 ubiegał się o katedrę Turbin Wodnych na Wydziale Budowy Maszyn RWTH Aachen; odrzucony pracował w przemyśle, od 1949 profesor zwyczajny Instytutu Budowy Maszyn i Hydraulicznych Maszyn Przepływowych na Technische Hochschule w Hanowerze, w latach 1959–1960 rektor tej uczelni. W latach 1960–1962 przewodniczący Związku Inżynierów Niemieckich (Verein Deutscher Ingenieure, VDI). Od 1973 na emeryturze.<br/><br/> | ||
Autor wielu opatentowanych wynalazków, np. „hydrodynamicznego urządzenia do przenoszenia mocy” (zgłoszone w Niemczech 14 VII 1933, w USA 6 II 1934). W 1971 odznaczony Dolnosaksońskim Medalem za Zasługi (Niedersächsische Verdienstmedaille) wraz z Wielkim Krzyżem Zasługi (Großes Verdienstkreuz) i wyróżniony Złotą Odznaką Honorową VDI oraz Medalem im. Karla Karmarscha przyznawanym przez hanowerskich akademików. Jego imię nosi aula Instytutu Budowy Maszyn, Techniki Konstrukcyjnej i Trybologii na Uniwersytecie w Hanowerze. {{author:JANSZ}}[[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Autor wielu opatentowanych wynalazków, np. „hydrodynamicznego urządzenia do przenoszenia mocy” (zgłoszone w Niemczech 14 VII 1933, w USA 6 II 1934). W 1971 odznaczony Dolnosaksońskim Medalem za Zasługi (Niedersächsische Verdienstmedaille) wraz z Wielkim Krzyżem Zasługi (Großes Verdienstkreuz) i wyróżniony Złotą Odznaką Honorową VDI oraz Medalem im. Karla Karmarscha przyznawanym przez hanowerskich akademików. Jego imię nosi aula Instytutu Budowy Maszyn, Techniki Konstrukcyjnej i Trybologii na Uniwersytecie w Hanowerze. {{author:JANSZ}}[[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 17:02, 8 gru 2024
EGON MARTYRER (25 II 1906 Seehausen, Altmark – 15 XI 1975 Hanower), specjalista budowy maszyn i hydraulicznych maszyn przepływowych, rektor Technische Hochschule Danzig (THD). W latach 1924–1929 studiował budowę maszyn w Technische Hochschule w Hanowerze, w okresie 1929–1932 był asystentem w Rheinisch-Westfälische Technische Hochschule w Akwizgranie (RWTH Aachen), od 1932 doktor. W latach 1932–1938 pracował w przemyśle, m.in. jako inżynier projektowy urządzeń przepływowych.
Od 1933 członek, w randze Truppführera (dowódcy oddziału), Narodowosocjalistycznego Korpusu Motorowego (Nationalsozialistisches Kraftfahrkorps, NSKK), paramilitarnej organizacji podlegającej Narodowosocjalistycznej Niemieckiej Partii Robotniczej (NSDAP), od 1937 samej NSDAP, od 1938 Narodowosocjalistycznego Niemieckiego Związku Docentów (Nationalsozialistischer Deutscher Dozentenbund, NSDDB), Narodowosocjalistycznego Dobrobytu Ludowego (Nationalsozialistische Volkswohlfahrt, NSV), Narodowosocjalistycznego Związku Niemieckiej Techniki (Nationalsozialistischer Bund Deutscher Technik, NSBDT), Narodowosocjalistycznego Związku Niemieckich Studentów Weteranów (Nationalsozialistischer Altherrenbund der Deutschen Studenten, NSAHB) oraz w randze Gefolgschaftsführera (dowódcy „hufca”) Pogotowia Technicznego (Technische Nothilfe, TN, TeNo), skoszarowanych policyjnych oddziałów saperskich, będących w dyspozycji Reichsführera SS (odpowiedzialnych m.in. za doszczętne zburzenie Warszawy po powstaniu warszawskim).
W latach 1938–1945 profesor zwyczajny THD, 1 VII 1941 – 26 III 1945 ostatni rektor tej uczelni. Po ucieczce z Gdańska, w grudniu 1945 ubiegał się o katedrę Turbin Wodnych na Wydziale Budowy Maszyn RWTH Aachen; odrzucony pracował w przemyśle, od 1949 profesor zwyczajny Instytutu Budowy Maszyn i Hydraulicznych Maszyn Przepływowych na Technische Hochschule w Hanowerze, w latach 1959–1960 rektor tej uczelni. W latach 1960–1962 przewodniczący Związku Inżynierów Niemieckich (Verein Deutscher Ingenieure, VDI). Od 1973 na emeryturze.
Autor wielu opatentowanych wynalazków, np. „hydrodynamicznego urządzenia do przenoszenia mocy” (zgłoszone w Niemczech 14 VII 1933, w USA 6 II 1934). W 1971 odznaczony Dolnosaksońskim Medalem za Zasługi (Niedersächsische Verdienstmedaille) wraz z Wielkim Krzyżem Zasługi (Großes Verdienstkreuz) i wyróżniony Złotą Odznaką Honorową VDI oraz Medalem im. Karla Karmarscha przyznawanym przez hanowerskich akademików. Jego imię nosi aula Instytutu Budowy Maszyn, Techniki Konstrukcyjnej i Trybologii na Uniwersytecie w Hanowerze.
