KRUSZYŃSKI TADEUSZ, ksiądz katolicki, historyk sztuki
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''TADEUSZ KRUSZYŃSKI''' (1 III 1884 Dublany | + | '''TADEUSZ KRUSZYŃSKI''' (1 III 1884 Dublany koło Lwowa – 23 VIII 1959 Zakopane), ksiądz katolicki, historyk sztuki, naukowiec. W 1903 roku ukończył III Gimnazjum w Krakowie, następnie studiował na Wydziale Teologicznym UJ, w 1907 jego absolwent, przyjął też święcenia kapłańskie. W roku 1911 w czasie pobytu na stypendium w Rzymie studiował historię sztuki. W 1912 uzyskał doktorat na UJ, doktor habilitowany historii sztuki, od 1926 w ASP w Krakowie, w 1929 na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Od 1919 roku wykładowca na Wydziale Teologicznym UJ, w 1930 docent, zastępca profesora. Od 6 XI 1939, wraz z innymi profesorami UJ, osadzony w obozie koncentracyjnym w Sachsenhausen, zwolniony w roku 1940. Po 1945 docent, od 1954 profesor tytularny na Wydziale Teologicznym UJ. Po likwidacji wydziału przez władze, od 1 IX 1957 emeryt. Zginął w wypadku ulicznym w Zakopanym, tam pochowany. Prowadził badania nad sztuką Gdańska, sztuką włoską, złotnictwem w zbiorach krakowskich (w tym w skarbcu Katedry Wawelskiej). Autor m.in. pierwszej popularnej polskiej syntezy sztuki gdańskiej oraz polskiego przewodnika po mieście ''Stary Gdańsk i historia jego sztuki'' (1912), ''Sztuka i przemysł artystyczny'' (w: ''Gdańsk, przeszłość i teraźniejszość,'' 1929), ''Przewodnik po Gdańsku i okolicy z planem miasta i mapką okolicy'' (1914). Autor tłumaczenia wyboru wspomnień q Johanny Schopenhauer ''Gdańskie wspomnienia młodości'' (1957, wznowione przez q Fundację Gdańską w roku 2010). {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 19:32, 2 sie 2013
TADEUSZ KRUSZYŃSKI (1 III 1884 Dublany koło Lwowa – 23 VIII 1959 Zakopane), ksiądz katolicki, historyk sztuki, naukowiec. W 1903 roku ukończył III Gimnazjum w Krakowie, następnie studiował na Wydziale Teologicznym UJ, w 1907 jego absolwent, przyjął też święcenia kapłańskie. W roku 1911 w czasie pobytu na stypendium w Rzymie studiował historię sztuki. W 1912 uzyskał doktorat na UJ, doktor habilitowany historii sztuki, od 1926 w ASP w Krakowie, w 1929 na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Od 1919 roku wykładowca na Wydziale Teologicznym UJ, w 1930 docent, zastępca profesora. Od 6 XI 1939, wraz z innymi profesorami UJ, osadzony w obozie koncentracyjnym w Sachsenhausen, zwolniony w roku 1940. Po 1945 docent, od 1954 profesor tytularny na Wydziale Teologicznym UJ. Po likwidacji wydziału przez władze, od 1 IX 1957 emeryt. Zginął w wypadku ulicznym w Zakopanym, tam pochowany. Prowadził badania nad sztuką Gdańska, sztuką włoską, złotnictwem w zbiorach krakowskich (w tym w skarbcu Katedry Wawelskiej). Autor m.in. pierwszej popularnej polskiej syntezy sztuki gdańskiej oraz polskiego przewodnika po mieście Stary Gdańsk i historia jego sztuki (1912), Sztuka i przemysł artystyczny (w: Gdańsk, przeszłość i teraźniejszość, 1929), Przewodnik po Gdańsku i okolicy z planem miasta i mapką okolicy (1914). Autor tłumaczenia wyboru wspomnień q Johanny Schopenhauer Gdańskie wspomnienia młodości (1957, wznowione przez q Fundację Gdańską w roku 2010).
