KOLCZYŃSKI ROMAN, komendant wojewódzki MO w Gdańsku
| Linia 4: | Linia 4: | ||
'''ROMAN KOLCZYŃSKI''' (23 V 1924 Łódź – 28 X 1984 Sopot), komendant wojewódzki [[MILICJA OBYWATELSKA | Milicji Obywatelskiej]] (MO) w Gdańsku. Syn tkacza Franciszka (188o–1935) i szwaczki Marii z domu Łabiedzińskiej (1887–1959). Miał czworo rodzeństwa: siostry Janinę (1918–1938) i Sabinę (1919–1942) oraz braci Jerzego (ur. 1920) i Tadeusza (ur. 1922). <br/><br/> | '''ROMAN KOLCZYŃSKI''' (23 V 1924 Łódź – 28 X 1984 Sopot), komendant wojewódzki [[MILICJA OBYWATELSKA | Milicji Obywatelskiej]] (MO) w Gdańsku. Syn tkacza Franciszka (188o–1935) i szwaczki Marii z domu Łabiedzińskiej (1887–1959). Miał czworo rodzeństwa: siostry Janinę (1918–1938) i Sabinę (1919–1942) oraz braci Jerzego (ur. 1920) i Tadeusza (ur. 1922). <br/><br/> | ||
W latach 1933–1939 uczęszczał do szkoły powszechnej w Łodzi. W czasie wolnym, pomagając owdowiałej matce, wspólnie z braćmi sprzedawał gazety i balony. Podczas okupacji pracował w zakładzie ślusarskim w Łodzi, od 1943 do 1945 w tamtejszej restauracji „Helenów”, początkowo jako chłopiec na posyłki, następnie jako sprzątacz i pomocnik kelnera. 20 I 1945 wstąpił w Łodzi do MO. Został skierowany do Szkoły Oficerów Polityczno-Wychowawczych w Łodzi, po ukończeniu której 12 V 1945 został zastępcą komendanta powiatowego MO do spraw polityczno-wychowawczych Komendy Powiatowej MO w Puławach. 15 IV 1946 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej (PPR). Od 11 VI 1946 do 13 I 1947 był zastępcą komendanta powiatowego MO w Lublinie, od 2 III 1948 komendantem powiatowym MO w Kraśniku. W latach 1949–1956 pracował w komendach wojewódzkich MO w Łodzi i Poznaniu oraz w Komendzie Głównej MO, w której od 30 VII 1953 do 4 I 1957 był szefem, a następnie zastępcą szefa Oddziału Kadr i Szkolenia. Systematycznie awansował (20 V 1945 chorąży, 26 III 1946 podporucznik, 1 I 1948 porucznik, 14 XII 1950 kapitan, 22 VII 1952 major, 4 X 1955 podpułkownik MO). <br/><br/> | W latach 1933–1939 uczęszczał do szkoły powszechnej w Łodzi. W czasie wolnym, pomagając owdowiałej matce, wspólnie z braćmi sprzedawał gazety i balony. Podczas okupacji pracował w zakładzie ślusarskim w Łodzi, od 1943 do 1945 w tamtejszej restauracji „Helenów”, początkowo jako chłopiec na posyłki, następnie jako sprzątacz i pomocnik kelnera. 20 I 1945 wstąpił w Łodzi do MO. Został skierowany do Szkoły Oficerów Polityczno-Wychowawczych w Łodzi, po ukończeniu której 12 V 1945 został zastępcą komendanta powiatowego MO do spraw polityczno-wychowawczych Komendy Powiatowej MO w Puławach. 15 IV 1946 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej (PPR). Od 11 VI 1946 do 13 I 1947 był zastępcą komendanta powiatowego MO w Lublinie, od 2 III 1948 komendantem powiatowym MO w Kraśniku. W latach 1949–1956 pracował w komendach wojewódzkich MO w Łodzi i Poznaniu oraz w Komendzie Głównej MO, w której od 30 VII 1953 do 4 I 1957 był szefem, a następnie zastępcą szefa Oddziału Kadr i Szkolenia. Systematycznie awansował (20 V 1945 chorąży, 26 III 1946 podporucznik, 1 I 1948 porucznik, 14 XII 1950 kapitan, 22 VII 1952 major, 4 X 1955 podpułkownik MO). <br/><br/> | ||
| − | Od 4 I 1957 do 1 VI 1975 był komendantem wojewódzkim MO w Gdańsku. 7 VI 1958 zdał maturę w gdańskim Liceum Ogólnokształcącym dla Pracujących, 2 VII 1959 otrzymał awans na pułkownika MO. Od 1 VI 1975, do przejścia na emeryturę 22 II 1978, był komendantem wojewódzkim MO w Toruniu. Na emeryturze mieszkał w Sopocie. W | + | Od 4 I 1957 do 1 VI 1975 był komendantem wojewódzkim MO w Gdańsku. 7 VI 1958 zdał maturę w gdańskim Liceum Ogólnokształcącym dla Pracujących, 2 VII 1959 otrzymał awans na pułkownika MO. Od 1 VI 1975, do przejścia na emeryturę 22 II 1978, był komendantem wojewódzkim MO w Toruniu. Na emeryturze mieszkał w Sopocie. W 1990 objęty śledztwem w sprawie wypadków Grudnia 1970, sprawę umorzono z uwagi na jego zgon (zob. [[GRUDZIEŃ 1970, śledztwo i proces | Grudzień 1970, śledztwo i proces]]).<br/><br/> |
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim (1954), Oficerskim (1959) i Komandorskim (1969) Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy I Klasy (1974), ponadto Krzyżem Walecznych (1946), odznaką „20 Lat w Służbie Narodu” (1964), medalem „Zwycięstwa i Wolności 1945” (1970), brązową odznaką „Za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego” (1972), medalem „30-lecia Polski Ludowej” (1974), srebrną odznaką „Za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego” (1974), odznaką honorową PCK II stopnia (1974), złotą odznaką „W Służbie Narodu” (1975), złotą odznaką „Za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego” (1977). <br/><br/> | Odznaczony Krzyżem Kawalerskim (1954), Oficerskim (1959) i Komandorskim (1969) Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy I Klasy (1974), ponadto Krzyżem Walecznych (1946), odznaką „20 Lat w Służbie Narodu” (1964), medalem „Zwycięstwa i Wolności 1945” (1970), brązową odznaką „Za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego” (1972), medalem „30-lecia Polski Ludowej” (1974), srebrną odznaką „Za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego” (1974), odznaką honorową PCK II stopnia (1974), złotą odznaką „W Służbie Narodu” (1975), złotą odznaką „Za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego” (1977). <br/><br/> | ||
Był żonaty z Ireną z domu Michałkiewicz (ur. 1931), ojciec Małgorzaty (ur. 1955) i Dariusza Romana (6 III 1958 – 31 X 1969). Pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Sopocie. {{author: MSL}} <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> <br/><br/> | Był żonaty z Ireną z domu Michałkiewicz (ur. 1931), ojciec Małgorzaty (ur. 1955) i Dariusza Romana (6 III 1958 – 31 X 1969). Pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Sopocie. {{author: MSL}} <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> <br/><br/> | ||
Wersja z 19:01, 28 maj 2023
ROMAN KOLCZYŃSKI (23 V 1924 Łódź – 28 X 1984 Sopot), komendant wojewódzki Milicji Obywatelskiej (MO) w Gdańsku. Syn tkacza Franciszka (188o–1935) i szwaczki Marii z domu Łabiedzińskiej (1887–1959). Miał czworo rodzeństwa: siostry Janinę (1918–1938) i Sabinę (1919–1942) oraz braci Jerzego (ur. 1920) i Tadeusza (ur. 1922).
W latach 1933–1939 uczęszczał do szkoły powszechnej w Łodzi. W czasie wolnym, pomagając owdowiałej matce, wspólnie z braćmi sprzedawał gazety i balony. Podczas okupacji pracował w zakładzie ślusarskim w Łodzi, od 1943 do 1945 w tamtejszej restauracji „Helenów”, początkowo jako chłopiec na posyłki, następnie jako sprzątacz i pomocnik kelnera. 20 I 1945 wstąpił w Łodzi do MO. Został skierowany do Szkoły Oficerów Polityczno-Wychowawczych w Łodzi, po ukończeniu której 12 V 1945 został zastępcą komendanta powiatowego MO do spraw polityczno-wychowawczych Komendy Powiatowej MO w Puławach. 15 IV 1946 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej (PPR). Od 11 VI 1946 do 13 I 1947 był zastępcą komendanta powiatowego MO w Lublinie, od 2 III 1948 komendantem powiatowym MO w Kraśniku. W latach 1949–1956 pracował w komendach wojewódzkich MO w Łodzi i Poznaniu oraz w Komendzie Głównej MO, w której od 30 VII 1953 do 4 I 1957 był szefem, a następnie zastępcą szefa Oddziału Kadr i Szkolenia. Systematycznie awansował (20 V 1945 chorąży, 26 III 1946 podporucznik, 1 I 1948 porucznik, 14 XII 1950 kapitan, 22 VII 1952 major, 4 X 1955 podpułkownik MO).
Od 4 I 1957 do 1 VI 1975 był komendantem wojewódzkim MO w Gdańsku. 7 VI 1958 zdał maturę w gdańskim Liceum Ogólnokształcącym dla Pracujących, 2 VII 1959 otrzymał awans na pułkownika MO. Od 1 VI 1975, do przejścia na emeryturę 22 II 1978, był komendantem wojewódzkim MO w Toruniu. Na emeryturze mieszkał w Sopocie. W 1990 objęty śledztwem w sprawie wypadków Grudnia 1970, sprawę umorzono z uwagi na jego zgon (zob. Grudzień 1970, śledztwo i proces).
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim (1954), Oficerskim (1959) i Komandorskim (1969) Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy I Klasy (1974), ponadto Krzyżem Walecznych (1946), odznaką „20 Lat w Służbie Narodu” (1964), medalem „Zwycięstwa i Wolności 1945” (1970), brązową odznaką „Za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego” (1972), medalem „30-lecia Polski Ludowej” (1974), srebrną odznaką „Za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego” (1974), odznaką honorową PCK II stopnia (1974), złotą odznaką „W Służbie Narodu” (1975), złotą odznaką „Za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego” (1977).
Był żonaty z Ireną z domu Michałkiewicz (ur. 1931), ojciec Małgorzaty (ur. 1955) i Dariusza Romana (6 III 1958 – 31 X 1969). Pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Sopocie.
Bibliografia:
Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej Bu, 710/152 (akta osobowe Romana Kolczyńskiego).
Aparat bezpieczeństwa w województwie gdańskim w latach 1945-1990, Gdańsk 2010.
