WIELOCH ROMAN, docent Politechniki Gdańskiej
Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
− | '''ROMAN WIELOCH''' (3 VII 1910 Gdańsk – 2 VI 1995 Sopot), inżynier budownictwa. Po maturze w 1931 rozpoczął studia w q THD na | + | '''ROMAN WIELOCH''' (3 VII 1910 Gdańsk – 2 VI 1995 Sopot), inżynier budownictwa. Po maturze w 1931 roku rozpoczął studia w q THD na Wydziale Architektury, 2 lata później kontynuował je na Wydziale Budownictwa Lądowego, gdzie w roku 1937 uzyskał dyplom. Członek q Bratniej Pomocy i polskiego Klubu Sportowego q Gedania, udzielał się w Związku Polaków i polskim harcerstwie. Po studiach początkowo pracował w porcie gdyńskim, w 1939 przeniósł się do Stalowej Woli, gdzie miał kierować budową nowego szpitala. W czasie II wojny światowej członek AK, aresztowany w 1942, przebywał w więzieniu na Montelupich w Krakowie. Zwolniony, powrócił do Stalowej Woli. W Gdańsku ponownie od wiosny 1945 roku; pracował w przedsiębiorstwach budowlanych, specjalizując się w wykorzystaniu betonu sprężonego w budownictwie. Autor sprawdzonej koncepcji wykorzystania go do zabezpieczenia uszkodzonej pożarem wieży q Ratusza Głównego Miasta. Od 1950 pracownik naukowy q PG na Wydziale Budownictwa Lądowego, w Katedrze Żelbetnictwa. Od 1962 doktor, od 1968 docent, dyrektor Instytutu Technologii i Materiałów Budowlanych PG. Po roku 1980 konsultant metod zabezpieczenia podwodnych części twierdzy w q Wisłoujściu, filarów w q Dworze Artusa i q kościoła św. Jana. Odznaczony papieskim Benemerenti (złoty krzyż), za szczególne zasługi dla Kościoła poprzez osobisty wkład w ratowanie po 1945 gdańskich kościołów, oraz Krzyżem Kawalerskim OOP. Pochowany na cmentarzu w Sopocie. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 23:12, 21 lis 2013
ROMAN WIELOCH (3 VII 1910 Gdańsk – 2 VI 1995 Sopot), inżynier budownictwa. Po maturze w 1931 roku rozpoczął studia w q THD na Wydziale Architektury, 2 lata później kontynuował je na Wydziale Budownictwa Lądowego, gdzie w roku 1937 uzyskał dyplom. Członek q Bratniej Pomocy i polskiego Klubu Sportowego q Gedania, udzielał się w Związku Polaków i polskim harcerstwie. Po studiach początkowo pracował w porcie gdyńskim, w 1939 przeniósł się do Stalowej Woli, gdzie miał kierować budową nowego szpitala. W czasie II wojny światowej członek AK, aresztowany w 1942, przebywał w więzieniu na Montelupich w Krakowie. Zwolniony, powrócił do Stalowej Woli. W Gdańsku ponownie od wiosny 1945 roku; pracował w przedsiębiorstwach budowlanych, specjalizując się w wykorzystaniu betonu sprężonego w budownictwie. Autor sprawdzonej koncepcji wykorzystania go do zabezpieczenia uszkodzonej pożarem wieży q Ratusza Głównego Miasta. Od 1950 pracownik naukowy q PG na Wydziale Budownictwa Lądowego, w Katedrze Żelbetnictwa. Od 1962 doktor, od 1968 docent, dyrektor Instytutu Technologii i Materiałów Budowlanych PG. Po roku 1980 konsultant metod zabezpieczenia podwodnych części twierdzy w q Wisłoujściu, filarów w q Dworze Artusa i q kościoła św. Jana. Odznaczony papieskim Benemerenti (złoty krzyż), za szczególne zasługi dla Kościoła poprzez osobisty wkład w ratowanie po 1945 gdańskich kościołów, oraz Krzyżem Kawalerskim OOP. Pochowany na cmentarzu w Sopocie.