STRZAŁECKI JANUSZ, rektor Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:Janusz_Strzałecki__Martwa_natura_w_pejzażu.JPG|thumb|Janusz Strzałecki ''Martwa natura w pejzażu'']] | [[File:Janusz_Strzałecki__Martwa_natura_w_pejzażu.JPG|thumb|Janusz Strzałecki ''Martwa natura w pejzażu'']] | ||
| − | '''JANUSZ STRZAŁECKI''' (3 V 1902 Warszawa – 30 III 1983 Warszawa), malarz, pedagog, działacz. Od 1919 kształcił się w | + | '''JANUSZ STRZAŁECKI''' (3 V 1902 Warszawa – 30 III 1983 Warszawa), malarz, pedagog, działacz. Od 1919 roku kształcił się w prywatnej szkole artystycznej Konrada Krzyżanowskiego w Warszawie, następnie tamże w Szkole Sztuk Pięknych; w 1922 rozpoczął studia w krakowskiej ASP u Józefa Pankiewicza. Członek założonej przez jego uczniów Komitetu Paryskiego (KP); w roku 1924 wyjechał z kapistami do Paryża, uczestniczył w wystawach grupy w Paryżu, Genewie oraz w kraju. Od 1937 w Polsce, zamieszkał w Zakopanem; okupację spędził w Krakowie, współpracował z Komitetem Pomocy Żydom Żegota (w 1973 otrzymał medal Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata). W 1945 jako delegat Tymczasowego Zarządu ZPAP przyjechał do Gdańska z misją rozpoznania warunków dla zorganizowania środowiska artystycznego, jesienią 1945 roku osiadł w Sopocie. Współzałożyciel PWSSP (q ASP), w latach 1945–1946 jej dyrektor (objął jednocześnie jedną z dwóch pracowni malarstwa i rysunku); w roku akademickim 1950/1951 rektor. W 1952 profesor malarstwa w ASP w Warszawie. Uważany jest za wybitnego przedstawiciela koloryzmu, jednak jego pejzaże, portrety, a zwłaszcza dekoracyjne martwe natury są dalekie od postimpresjonistycznych wibracji barw, zbudowane z elementów o walorowym modelunku, podkreślonych konturem, w układach eksponujących materialność i jakościowe zróżnicowanie. W pierwszej fazie socrealizmu przyczyniał się do sukcesów q szkoły sopockiej, tworząc kompozycje o tematyce pracy i portrety przodowników. {{author: EKA}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 22:56, 22 paź 2013
JANUSZ STRZAŁECKI (3 V 1902 Warszawa – 30 III 1983 Warszawa), malarz, pedagog, działacz. Od 1919 roku kształcił się w prywatnej szkole artystycznej Konrada Krzyżanowskiego w Warszawie, następnie tamże w Szkole Sztuk Pięknych; w 1922 rozpoczął studia w krakowskiej ASP u Józefa Pankiewicza. Członek założonej przez jego uczniów Komitetu Paryskiego (KP); w roku 1924 wyjechał z kapistami do Paryża, uczestniczył w wystawach grupy w Paryżu, Genewie oraz w kraju. Od 1937 w Polsce, zamieszkał w Zakopanem; okupację spędził w Krakowie, współpracował z Komitetem Pomocy Żydom Żegota (w 1973 otrzymał medal Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata). W 1945 jako delegat Tymczasowego Zarządu ZPAP przyjechał do Gdańska z misją rozpoznania warunków dla zorganizowania środowiska artystycznego, jesienią 1945 roku osiadł w Sopocie. Współzałożyciel PWSSP (q ASP), w latach 1945–1946 jej dyrektor (objął jednocześnie jedną z dwóch pracowni malarstwa i rysunku); w roku akademickim 1950/1951 rektor. W 1952 profesor malarstwa w ASP w Warszawie. Uważany jest za wybitnego przedstawiciela koloryzmu, jednak jego pejzaże, portrety, a zwłaszcza dekoracyjne martwe natury są dalekie od postimpresjonistycznych wibracji barw, zbudowane z elementów o walorowym modelunku, podkreślonych konturem, w układach eksponujących materialność i jakościowe zróżnicowanie. W pierwszej fazie socrealizmu przyczyniał się do sukcesów q szkoły sopockiej, tworząc kompozycje o tematyce pracy i portrety przodowników.
