DEMBICKI EUGENIUSZ WIESŁAW, rektor Politechniki Gdańskiej
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File:Eugeniusz_Dembicki.JPG|thumb|Eugeniusz Dembicki]]''' | + | [[File:Eugeniusz_Dembicki.JPG|thumb|Eugeniusz Dembicki]] |
| + | '''EUGENIUSZ WIESŁAW DEMBICKI''' (ur. 18 XII 1929 Walichnowy Wielkie, pow. Tczew), naukowiec, specjalista mechaniki gruntów i fundamentowania. W 1950–56 studiował na Wydz. Budownictwa Lądowego q PG, jej pracownik 1953–2004. W 1961–62 odbył studia doktoranckie w Université Joseph Fourier w Grenoble, ukończone doktoratem, od 1965 dr hab., od 1971 prof. tytularny, od 1977 prof. zw.; 1967–69 kier. Katedry Fundamentowania, 1971–75 dyr. Inst. Hydrotechniki, 1973–83 kier. Katedry Budownictwa Morskiego i Geotechniki, 1983–2000 kier. Katedry Geotechniki. W 1984–87 rektor PG, był przew. Kolegium Rektorów Uczelni Wybrzeża Gd., 1981–87 czł. Europejskiej Komisji Rektorów (CRE). W 1987–99 pracował także w q Instytucie Morskim, 1991–2003 na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim w Olsztynie (kier. Katedry Geotechniki). Wykładał na uniwersytetach i politechnikach w Grenoble (1976–77 i 1980–81), Kassel (1987–88), Lyonie (1991–92), Nantes (1985), Poitiers (1989), Rouen (1982), Turynie (1988), Wollongong (Australia, 1989), Zagrzebiu (1984). Twórca Studium Doktoranckiego z Geotechniki i Inżynierii Środowiska PG i 1992–2003 jego kier. Specjalista z zakresu mechaniki gruntów i fundamentowania, budownictwa mor., metod rozwiązywania stanów granicznych w mechanice stosowanej, metod obliczeniowych konstrukcji oporowych i wsporczych, nowoczesnych technik analitycznych i komputerowych w geotechnice. Stworzył w Polsce własną szkołę nauk. z mechaniki gruntów. Autor m.in. ''Une méthode d’approximation non linéaire de résolution des problémes d’-équilibre limite des milieux cohérents'' (1964), ''Przybliżone metody wyznaczania pola naprężeń w gruncie w stanie granicznym'' (1969), ''Stany graniczne gruntów. Teoria i zastosowania'' (1970), ''Fundamentowanie. Projektowanie i wykonawstwo'' (2 wyd.: 1976; t. 1 (1987), t. 2 (1988)), ''Parcie, odpór i nośność gruntu'' (1979), ''Izbrannyje probliemy fundamientostrojenia gidrotiechniczeskich soorożenij'' (1981), ''Tlak, odpor i nosivost tla'' (1982); ''Poussé, butée et la portance des sols'' (1982), ''Zagadnienia geotechniczne budowli morskich'' (1987). Założyciel i red. nacz. ogólnopol. czasopisma nauk.-tech. „Inżynieria Morska i Geotechnika” (od 1979). Dr h.c. Université J. Fourier w Grenoble (1987), Politechniki Wrocławskiej (1999), Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie (2003), Politechniki Łódzkiej (2008). Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP (1974), Krzyżem Oficerskim OOP (1993), Krzyżem Komandorskim OOP (1999), Orderem Kawalerskim (1982) i Orderem Komandorskim (1986), Francuskimi Palmami Akademickimi (nadawanymi wybitnym przedstawicielom nauki), Krzyżem Oficerskim Narodowego Orderu Republiki Francuskiej (1996), Krzyżem Kawalerskim Legii Honorowej Republiki Francuskiej (1998) i Krzyżem Oficerskim Legii Honorowej Republiki Francuskiej (2005). Laureat prestiżowej Nagrody Naukowej Maxa Plancka (1991). {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]] | ||
Wersja z 19:36, 5 mar 2013
EUGENIUSZ WIESŁAW DEMBICKI (ur. 18 XII 1929 Walichnowy Wielkie, pow. Tczew), naukowiec, specjalista mechaniki gruntów i fundamentowania. W 1950–56 studiował na Wydz. Budownictwa Lądowego q PG, jej pracownik 1953–2004. W 1961–62 odbył studia doktoranckie w Université Joseph Fourier w Grenoble, ukończone doktoratem, od 1965 dr hab., od 1971 prof. tytularny, od 1977 prof. zw.; 1967–69 kier. Katedry Fundamentowania, 1971–75 dyr. Inst. Hydrotechniki, 1973–83 kier. Katedry Budownictwa Morskiego i Geotechniki, 1983–2000 kier. Katedry Geotechniki. W 1984–87 rektor PG, był przew. Kolegium Rektorów Uczelni Wybrzeża Gd., 1981–87 czł. Europejskiej Komisji Rektorów (CRE). W 1987–99 pracował także w q Instytucie Morskim, 1991–2003 na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim w Olsztynie (kier. Katedry Geotechniki). Wykładał na uniwersytetach i politechnikach w Grenoble (1976–77 i 1980–81), Kassel (1987–88), Lyonie (1991–92), Nantes (1985), Poitiers (1989), Rouen (1982), Turynie (1988), Wollongong (Australia, 1989), Zagrzebiu (1984). Twórca Studium Doktoranckiego z Geotechniki i Inżynierii Środowiska PG i 1992–2003 jego kier. Specjalista z zakresu mechaniki gruntów i fundamentowania, budownictwa mor., metod rozwiązywania stanów granicznych w mechanice stosowanej, metod obliczeniowych konstrukcji oporowych i wsporczych, nowoczesnych technik analitycznych i komputerowych w geotechnice. Stworzył w Polsce własną szkołę nauk. z mechaniki gruntów. Autor m.in. Une méthode d’approximation non linéaire de résolution des problémes d’-équilibre limite des milieux cohérents (1964), Przybliżone metody wyznaczania pola naprężeń w gruncie w stanie granicznym (1969), Stany graniczne gruntów. Teoria i zastosowania (1970), Fundamentowanie. Projektowanie i wykonawstwo (2 wyd.: 1976; t. 1 (1987), t. 2 (1988)), Parcie, odpór i nośność gruntu (1979), Izbrannyje probliemy fundamientostrojenia gidrotiechniczeskich soorożenij (1981), Tlak, odpor i nosivost tla (1982); Poussé, butée et la portance des sols (1982), Zagadnienia geotechniczne budowli morskich (1987). Założyciel i red. nacz. ogólnopol. czasopisma nauk.-tech. „Inżynieria Morska i Geotechnika” (od 1979). Dr h.c. Université J. Fourier w Grenoble (1987), Politechniki Wrocławskiej (1999), Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie (2003), Politechniki Łódzkiej (2008). Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP (1974), Krzyżem Oficerskim OOP (1993), Krzyżem Komandorskim OOP (1999), Orderem Kawalerskim (1982) i Orderem Komandorskim (1986), Francuskimi Palmami Akademickimi (nadawanymi wybitnym przedstawicielom nauki), Krzyżem Oficerskim Narodowego Orderu Republiki Francuskiej (1996), Krzyżem Kawalerskim Legii Honorowej Republiki Francuskiej (1998) i Krzyżem Oficerskim Legii Honorowej Republiki Francuskiej (2005). Laureat prestiżowej Nagrody Naukowej Maxa Plancka (1991).
