BORKOWSKI IGNACY, komendant wojewódzki MO w Gdańsku
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | + | [[File: Ignacy_Borkowski.jpg |thumb| Ignacy Borkowski]] | |
| − | '''IGNACY BORKOWSKI''' (do 1944: Burek) (17 VI 1907 Mińsk Mazowiecki – 20 VIII 1970 Warszawa), komendant wojewódzki MO w Gdańsku. Syn robotnika fabrycznego i szewca Józefa i Józefy z domu Śledź. Deklarował bezwyznaniowość. Po ukończeniu siedmioletniej szkoły powszechnej został praktykantem ślusarskim, następnie etatowym pracownikiem w fabryce mostów i urządzeń kolejowych „Towarzystwo Przemysłu Metalowego K. Rudzki i S-ka” w rodzinnej miejscowości. Zaangażował się w działalność sekcji młodocianej Związku Robotników Przemysłu Metalowego w Polsce. Z ramienia tej organizacji brał udział w strajku, co w efekcie doprowadziło go w 1928 do utraty pracy. <br/><br/> | + | '''IGNACY BORKOWSKI''' (do 1944: Burek) (17 VI 1907 Mińsk Mazowiecki – 20 VIII 1970 Warszawa), komendant wojewódzki [[MILICJA OBYWATELSKA | Milicji Obywatelskiej]] (MO) w Gdańsku. Syn robotnika fabrycznego i szewca Józefa i Józefy z domu Śledź. Deklarował bezwyznaniowość. Po ukończeniu siedmioletniej szkoły powszechnej został praktykantem ślusarskim, następnie etatowym pracownikiem w fabryce mostów i urządzeń kolejowych „Towarzystwo Przemysłu Metalowego K. Rudzki i S-ka” w rodzinnej miejscowości. Zaangażował się w działalność sekcji młodocianej Związku Robotników Przemysłu Metalowego w Polsce. Z ramienia tej organizacji brał udział w strajku, co w efekcie doprowadziło go w 1928 do utraty pracy. <br/><br/> |
Odbył czynną służbę wojskową w 2 Pułku Saperów Kolejowych, w 1 Dywizjonie Pociągów Pancernych w Jabłonowie, w stopniu kaprala ukończył szkołę podoficerską, do rezerwy odszedł w stopniu plutonowego. Po powrocie do Mińska Mazowieckiego pracował w latach 1930–1933 dorywczo na kolei, następnie w zakładzie szewskim swojego ojca. W 1933 wstąpił do Komunistycznej Partii Polski (KPP), zaangażował się w pomoc osobom bezrobotnym oraz w akcje mające na celu poprawę warunków bytowych robotników. W 1937, z ramienia KPP, wyjechał do ogarniętej wojną domową Hiszpanii, wstąpił do XIII Międzynarodowej Brygady im. Jarosława Dąbrowskiego, został też członkiem Komunistycznej Partii Hiszpanii. Początkowo służył jako sierżant, po ukończeniu trzymiesięcznej szkoły oficerskiej w Albante został porucznikiem. Dowodził plutonem, następnie kompanią, walczył pod Saragossą i nad Ebro. Ranny, w listopadzie 1938 dosłał się do niewoli, przebywał w obozie jenieckim we Francji. W styczniu 1941 zwolniony, przedostał się do ZSRR. <br/><br/> | Odbył czynną służbę wojskową w 2 Pułku Saperów Kolejowych, w 1 Dywizjonie Pociągów Pancernych w Jabłonowie, w stopniu kaprala ukończył szkołę podoficerską, do rezerwy odszedł w stopniu plutonowego. Po powrocie do Mińska Mazowieckiego pracował w latach 1930–1933 dorywczo na kolei, następnie w zakładzie szewskim swojego ojca. W 1933 wstąpił do Komunistycznej Partii Polski (KPP), zaangażował się w pomoc osobom bezrobotnym oraz w akcje mające na celu poprawę warunków bytowych robotników. W 1937, z ramienia KPP, wyjechał do ogarniętej wojną domową Hiszpanii, wstąpił do XIII Międzynarodowej Brygady im. Jarosława Dąbrowskiego, został też członkiem Komunistycznej Partii Hiszpanii. Początkowo służył jako sierżant, po ukończeniu trzymiesięcznej szkoły oficerskiej w Albante został porucznikiem. Dowodził plutonem, następnie kompanią, walczył pod Saragossą i nad Ebro. Ranny, w listopadzie 1938 dosłał się do niewoli, przebywał w obozie jenieckim we Francji. W styczniu 1941 zwolniony, przedostał się do ZSRR. <br/><br/> | ||
Po ataku Niemiec na ZSSR odbył szkolenie specjalne (skoczek spadochronowy) w ośrodku szkoleniowym Kominternu, po którym został skierowany do działających na tyłach frontu grup dywersyjnych. W 1942 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej (PPR, następnie w PZPR). W sierpniu 1943 został przerzucony do Polski. Będąc w Armii Ludowej został awansowany do stopnia kapitana, następnie majora. Był dowódcą batalionu 1 Brygady Armii Ludowej im. Ziemi Lubelskiej, od maja 1944 dowódcą tej Brygady. Po zajęciu Lubelszczyzny przez Armię Czerwoną został komendantem wojewódzkim MO w Lublinie. 2 XII 1944 awansował do stopnia podpułkownika. W styczniu 1945, na czele grupy operacyjnej MO, został skierowany do województwa łódzkiego, 23 marca został komendantem wojewódzkim MO w Łodzi, od maja pułkownik. <br/><br/> | Po ataku Niemiec na ZSSR odbył szkolenie specjalne (skoczek spadochronowy) w ośrodku szkoleniowym Kominternu, po którym został skierowany do działających na tyłach frontu grup dywersyjnych. W 1942 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej (PPR, następnie w PZPR). W sierpniu 1943 został przerzucony do Polski. Będąc w Armii Ludowej został awansowany do stopnia kapitana, następnie majora. Był dowódcą batalionu 1 Brygady Armii Ludowej im. Ziemi Lubelskiej, od maja 1944 dowódcą tej Brygady. Po zajęciu Lubelszczyzny przez Armię Czerwoną został komendantem wojewódzkim MO w Lublinie. 2 XII 1944 awansował do stopnia podpułkownika. W styczniu 1945, na czele grupy operacyjnej MO, został skierowany do województwa łódzkiego, 23 marca został komendantem wojewódzkim MO w Łodzi, od maja pułkownik. <br/><br/> | ||
Wersja z 15:25, 21 lis 2022
IGNACY BORKOWSKI (do 1944: Burek) (17 VI 1907 Mińsk Mazowiecki – 20 VIII 1970 Warszawa), komendant wojewódzki Milicji Obywatelskiej (MO) w Gdańsku. Syn robotnika fabrycznego i szewca Józefa i Józefy z domu Śledź. Deklarował bezwyznaniowość. Po ukończeniu siedmioletniej szkoły powszechnej został praktykantem ślusarskim, następnie etatowym pracownikiem w fabryce mostów i urządzeń kolejowych „Towarzystwo Przemysłu Metalowego K. Rudzki i S-ka” w rodzinnej miejscowości. Zaangażował się w działalność sekcji młodocianej Związku Robotników Przemysłu Metalowego w Polsce. Z ramienia tej organizacji brał udział w strajku, co w efekcie doprowadziło go w 1928 do utraty pracy.
Odbył czynną służbę wojskową w 2 Pułku Saperów Kolejowych, w 1 Dywizjonie Pociągów Pancernych w Jabłonowie, w stopniu kaprala ukończył szkołę podoficerską, do rezerwy odszedł w stopniu plutonowego. Po powrocie do Mińska Mazowieckiego pracował w latach 1930–1933 dorywczo na kolei, następnie w zakładzie szewskim swojego ojca. W 1933 wstąpił do Komunistycznej Partii Polski (KPP), zaangażował się w pomoc osobom bezrobotnym oraz w akcje mające na celu poprawę warunków bytowych robotników. W 1937, z ramienia KPP, wyjechał do ogarniętej wojną domową Hiszpanii, wstąpił do XIII Międzynarodowej Brygady im. Jarosława Dąbrowskiego, został też członkiem Komunistycznej Partii Hiszpanii. Początkowo służył jako sierżant, po ukończeniu trzymiesięcznej szkoły oficerskiej w Albante został porucznikiem. Dowodził plutonem, następnie kompanią, walczył pod Saragossą i nad Ebro. Ranny, w listopadzie 1938 dosłał się do niewoli, przebywał w obozie jenieckim we Francji. W styczniu 1941 zwolniony, przedostał się do ZSRR.
Po ataku Niemiec na ZSSR odbył szkolenie specjalne (skoczek spadochronowy) w ośrodku szkoleniowym Kominternu, po którym został skierowany do działających na tyłach frontu grup dywersyjnych. W 1942 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej (PPR, następnie w PZPR). W sierpniu 1943 został przerzucony do Polski. Będąc w Armii Ludowej został awansowany do stopnia kapitana, następnie majora. Był dowódcą batalionu 1 Brygady Armii Ludowej im. Ziemi Lubelskiej, od maja 1944 dowódcą tej Brygady. Po zajęciu Lubelszczyzny przez Armię Czerwoną został komendantem wojewódzkim MO w Lublinie. 2 XII 1944 awansował do stopnia podpułkownika. W styczniu 1945, na czele grupy operacyjnej MO, został skierowany do województwa łódzkiego, 23 marca został komendantem wojewódzkim MO w Łodzi, od maja pułkownik.
Od 27 III 1946 komendant wojewódzki MO w Gdańsku. Sprawnie zarządzał podległą mu jednostką, znany był ze zdecydowanego zwalczania pijaństwa, czego efektem był spadek incydentów z udziałem pijanych milicjantów. Mieszkał z rodziną w Sopocie. Po dwóch latach, w kwietniu 1948, objął stanowisko komendanta MO miasta stołecznego Warszawy. W 1952, z powodu pogarszającego się stanu zdrowia, wystąpił z prośbą o skierowanie do spokojniejszej pracy. Komendant Główny (KG) MO uwzględnił jego wniosek i 6 lutego mianował głównym inspektorem ORMO KG MO. Po polepszeniu stanu zdrowia w latach 1953–1956 pełnił dodatkowo obowiązki komendanta wojewódzkiego MO w Poznaniu. Od 1 VIII 1956 był starszym inspektorem Oddziału Kadr i Szkolenia KG MO i od początku 1957 także szefem tego Oddziału. Na stanowisku tym pozostawał do 30 września 1961, do chwili przejścia na rentę. Będąc rencistą, od 5 marca do 10 grudnia 1965 był członkiem polskiej delegacji przy Międzynarodowej Komisji Nadzoru i Kontroli w Laosie, przeszedł wstępne przeszkolenie i kurs języka angielskiego. Po powrocie do kraju nie angażował się już zawodowo i politycznie.
Odznaczony był Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari V klasy (1945), Krzyżem Grunwaldu (1945), Krzyżem Oficerskim (1946) i Komandorskim (1959) Orderu Odrodzenia Polski (1946), Medalem „Zwycięstwa i Wolności 1945” (1946), Krzyżem Partyzanckim (1946), Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi (1946), Orderem Sztandaru Pracy II klasy (1954). Żonaty, ojciec dwóch synów. Zmarł po ciężkiej chorobie, pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie. [autor: Michał Sywula]
Bibliografia:
Filip Krzysztof, Komendanci wojewódzcy Milicji Obywatelskiej w Gdańsku w latach 1945–1949, w: Policja gdańska na przestrzeni wieków. Wybrane zagadnienia, red. Andrzej Gąsiorowski, Gdańsk 2012, s. 175-182.
Sywula Michał, Milicja Obywatelska w województwie gdańskim 1945–1949, Gdańsk-Warszawa 2020.
