NIKONIUK WACŁAW, pionier odbudowy Gdańska
(Utworzył nową stronę „{{web}} Category: Hasła w przygotowaniu”) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | [[Category: | + | |
| + | |||
| + | |||
| + | '''WACŁAW NIKONIUK''' (ur. 14 IX 1915 Moskwa – 15 I 1989 Gdańsk), gdański osadnik po II wojnie światowej, pionier odbudowy Gdańska. Syn kolejarza Mikołaja i Marii z domu Osipiuk. Od 1920 z rodziną w Siedlcach, gdzie w 1930 ukończył Publiczną Szkołę Powszechną im. Adama Mickiewicza i był absolwentem Państwowej Szkoły Rzemieślniczo–Przemysłowej im. Stanisława Staszica. 14 VI 1933 złożył egzamin na czeladnika przemysłu ślusarskiego. Od 2 XI 1936 do 2 XI 1938 odbył służbę wojskową w 3 Kompani Szkolnej Kadry Flotylli Rzecznej Marynarki Wojennej w Pińsku. W kwietniu 1938 ukończył pięciomiesięczny kurs podoficerski w klasie motorzystów.<br/><br/> | ||
| + | Od maja 1939 pracował jako monter mechanik w Państwowych Zakładach Lotniczych Wytwórni Silników nr 1 na warszawskim Okęciu. Po zbombardowaniu fabryki, jako ochotnik zgłosił się w macierzystej jednostce wojsko-wej w Pińsku, oddelegowany do oddziału ochrony mostów na Kanale Królewskim w Janowie Poleskim. Po zakończeniu kampanii wrześniowej w Siedlcach, zatrzymany i wywieziony do pracy do Zakładów Samolotowych „JUNKERS” w Lipsku. W czasie nalotów bombowych na fabrykę, 30 I 1941 utracił kciuk u lewej ręki. 19 IV 1941 zbiegł i powrócił do Siedlec. <br/><br/> | ||
| + | Po zakończeniu wojny, na podstawie zaświadczenia przesiedleńczego wystawionego przez Państwowy Urząd Repatriacyjny (14 VII 1945), od 23 VII 1945 z żoną i córką zamieszkał w Gdańsku. Pracował w [[STOCZNIE PO 1945. ZJEDNOCZENIE STOCZNI POLSKICH | Zjednoczeniu Stoczni Polskich]], w Stocznia nr 3 (późniejsza [[STOCZNIA PÓŁNOCNA IM. BOHATERÓW WESTERPLATTE | Stocznia Północna]], był pierwszym przewodniczącym Rady Zakładowej. W latach 50. XX wieku pracował jako blacharz–spawacz oraz monter instalacji cieplnych, urządzeń gazowych i wentylacyjnych w Państwowym Przedsiębiorstwie Budowlanym, w 1965–1970 w Przedsiębiorstwie Remontowym Przemysłu Ciężkiego w Gdańsku, w 1971–1979 w [[PRZEDSIĘBIORSTWO PAŃSTWOWE PRACOWNIE KONSERWACJI ZABYTKÓW| Przedsiębiorstwie Państwowe Pracownie Konserwacji Za-bytków Oddział w Gdańsku]]. W Gdańsku w latach 1949–1979 brał udział między innymi przy odbudowie [[RATUSZ GŁÓWNEGO MIASTA | Ratusza Głównego Miasta]] i [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny]]. Uczestniczył także w odrestaurowaniu kompleksów zabytkowych Torunia i Bydgoszczy.<br/><br/> | ||
| + | Członek Związku Zawodowego Pracowników Budownictwa, Ceramiki i Pokrewnych Zawodów. Otrzymał między innymi odznakę Przysposobienia Wojskowego II Stopnia (1933), dyplom za osobisty wkład w prace konserwatorskie związane z realizacją uchwały Prezydium Rządu PRL w sprawie obchodów 500-lecia urodzin Mikołaja Kopernika (1973) oraz nagrody i podziękowania za uczestnictwo w odbudowie zabytków.<br/><br/> | ||
| + | Od 1942 żonaty był z Reginą Krystyną z domu Łęczycką (17 VI 1922 – 14 XI 2006), ojciec Elżbiety (ur. 1943), Marii (ur. 1946) i Zofii (29 III 1955 – 22 XI 2021). Pochowany na [[CMENTARZE NA SIEDLCACH | Cmentarzu Komunalnym nr 5]], Łostowickim. {{author: SB}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 13:06, 20 lis 2022
WACŁAW NIKONIUK (ur. 14 IX 1915 Moskwa – 15 I 1989 Gdańsk), gdański osadnik po II wojnie światowej, pionier odbudowy Gdańska. Syn kolejarza Mikołaja i Marii z domu Osipiuk. Od 1920 z rodziną w Siedlcach, gdzie w 1930 ukończył Publiczną Szkołę Powszechną im. Adama Mickiewicza i był absolwentem Państwowej Szkoły Rzemieślniczo–Przemysłowej im. Stanisława Staszica. 14 VI 1933 złożył egzamin na czeladnika przemysłu ślusarskiego. Od 2 XI 1936 do 2 XI 1938 odbył służbę wojskową w 3 Kompani Szkolnej Kadry Flotylli Rzecznej Marynarki Wojennej w Pińsku. W kwietniu 1938 ukończył pięciomiesięczny kurs podoficerski w klasie motorzystów.
Od maja 1939 pracował jako monter mechanik w Państwowych Zakładach Lotniczych Wytwórni Silników nr 1 na warszawskim Okęciu. Po zbombardowaniu fabryki, jako ochotnik zgłosił się w macierzystej jednostce wojsko-wej w Pińsku, oddelegowany do oddziału ochrony mostów na Kanale Królewskim w Janowie Poleskim. Po zakończeniu kampanii wrześniowej w Siedlcach, zatrzymany i wywieziony do pracy do Zakładów Samolotowych „JUNKERS” w Lipsku. W czasie nalotów bombowych na fabrykę, 30 I 1941 utracił kciuk u lewej ręki. 19 IV 1941 zbiegł i powrócił do Siedlec.
Po zakończeniu wojny, na podstawie zaświadczenia przesiedleńczego wystawionego przez Państwowy Urząd Repatriacyjny (14 VII 1945), od 23 VII 1945 z żoną i córką zamieszkał w Gdańsku. Pracował w Zjednoczeniu Stoczni Polskich, w Stocznia nr 3 (późniejsza Stocznia Północna, był pierwszym przewodniczącym Rady Zakładowej. W latach 50. XX wieku pracował jako blacharz–spawacz oraz monter instalacji cieplnych, urządzeń gazowych i wentylacyjnych w Państwowym Przedsiębiorstwie Budowlanym, w 1965–1970 w Przedsiębiorstwie Remontowym Przemysłu Ciężkiego w Gdańsku, w 1971–1979 w Przedsiębiorstwie Państwowe Pracownie Konserwacji Za-bytków Oddział w Gdańsku. W Gdańsku w latach 1949–1979 brał udział między innymi przy odbudowie Ratusza Głównego Miasta i kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Uczestniczył także w odrestaurowaniu kompleksów zabytkowych Torunia i Bydgoszczy.
Członek Związku Zawodowego Pracowników Budownictwa, Ceramiki i Pokrewnych Zawodów. Otrzymał między innymi odznakę Przysposobienia Wojskowego II Stopnia (1933), dyplom za osobisty wkład w prace konserwatorskie związane z realizacją uchwały Prezydium Rządu PRL w sprawie obchodów 500-lecia urodzin Mikołaja Kopernika (1973) oraz nagrody i podziękowania za uczestnictwo w odbudowie zabytków.
Od 1942 żonaty był z Reginą Krystyną z domu Łęczycką (17 VI 1922 – 14 XI 2006), ojciec Elżbiety (ur. 1943), Marii (ur. 1946) i Zofii (29 III 1955 – 22 XI 2021). Pochowany na Cmentarzu Komunalnym nr 5, Łostowickim.
