MINC TADEUSZ, aktor, reżyser
| Linia 3: | Linia 3: | ||
W latach 1967–1969 był kierownikiem artystycznym w [[TEATR WYBRZEŻE | Teatrze Wybrzeże]]. Wyreżyserował tutaj ''Ryszarda III'' Williama Shakespeare’a (1968) z Krzysztofem Wieczorkiem w roli tytułowej, ''Ostatnie dobranoc Armstronga'' Johna Ardena (1969) z [[WINIARSKA HALINA, aktorka | Haliną Winiarską]] i [[SZALAWSKI ANDRZEJ, aktor, reżyser | Andrzejem Szalawskim]]. Najwybitniejsze jego spektakle to ''Matka'' Stanisława Ignacego Witkiewicza (1969) z Haliną Winiarską w roli tytułowej Matki Janiny Węgorzewskiej oraz [[TRAGEDIA O BOGACZU I ŁAZARZU | ''Tragedia o bogaczu i Łazarzu'']] gdańskiego Anonima (27 IX 1969) z Krzysztofem Wieczorkiem – bogaczem i [[BISTA HENRYK, aktor, reżyser | Henrykiem Bistą]] – Łazarzem, z wielopoziomową scenografią [[KOŁODZIEJ MARIAN, artysta plastyk, scenograf, honorowy obywatel Gdańska, patron gdańskiej ulicy | Mariana Kołodzieja]], którą obejrzało przeszło 40 000 widzów przy niezmiennym aplauzie widowni.<br/><br/> | W latach 1967–1969 był kierownikiem artystycznym w [[TEATR WYBRZEŻE | Teatrze Wybrzeże]]. Wyreżyserował tutaj ''Ryszarda III'' Williama Shakespeare’a (1968) z Krzysztofem Wieczorkiem w roli tytułowej, ''Ostatnie dobranoc Armstronga'' Johna Ardena (1969) z [[WINIARSKA HALINA, aktorka | Haliną Winiarską]] i [[SZALAWSKI ANDRZEJ, aktor, reżyser | Andrzejem Szalawskim]]. Najwybitniejsze jego spektakle to ''Matka'' Stanisława Ignacego Witkiewicza (1969) z Haliną Winiarską w roli tytułowej Matki Janiny Węgorzewskiej oraz [[TRAGEDIA O BOGACZU I ŁAZARZU | ''Tragedia o bogaczu i Łazarzu'']] gdańskiego Anonima (27 IX 1969) z Krzysztofem Wieczorkiem – bogaczem i [[BISTA HENRYK, aktor, reżyser | Henrykiem Bistą]] – Łazarzem, z wielopoziomową scenografią [[KOŁODZIEJ MARIAN, artysta plastyk, scenograf, honorowy obywatel Gdańska, patron gdańskiej ulicy | Mariana Kołodzieja]], którą obejrzało przeszło 40 000 widzów przy niezmiennym aplauzie widowni.<br/><br/> | ||
W 1969 na zaproszenie Adama Hanuszkiewicza wyjechał do Warszawy. W latach 1975–1987 z powodzeniem wprowadzał polską, awangardową dramaturgię na sceny jugosłowiańskie, wystawiając ''Matkę'' Witkacego, ''Ślub'' Witolda Gombrowicza, ''Białe małżeństwo'' i ''Pułapkę'' Tadeusza Różewicza oraz ''Emigrantów'' Sławomira Mrożka w Teatrze Narodowym (Narodno Pozorište) w Belgradzie i Teatrze Kameralnym 55 w Sarajewie.<br/><br/> | W 1969 na zaproszenie Adama Hanuszkiewicza wyjechał do Warszawy. W latach 1975–1987 z powodzeniem wprowadzał polską, awangardową dramaturgię na sceny jugosłowiańskie, wystawiając ''Matkę'' Witkacego, ''Ślub'' Witolda Gombrowicza, ''Białe małżeństwo'' i ''Pułapkę'' Tadeusza Różewicza oraz ''Emigrantów'' Sławomira Mrożka w Teatrze Narodowym (Narodno Pozorište) w Belgradzie i Teatrze Kameralnym 55 w Sarajewie.<br/><br/> | ||
| − | Do Teatru Wybrzeże powrócił po latach, by wyreżyserować własną adaptację ''Opętanych'' Witolda Gombrowicza (26 IV 1987) z [[KOLAK-MICHALSKA DOROTA, aktorka | Dorotą Kolak]]. Wyreżyserował 14 spektakli telewizyjnych, za spektakl „Panna Julia” Strindberga w 1969 wyróżniony został Orderem Stańczyka, przyznawanym przez miesięcznik [[LITERY | „Litery”]]. W 1969 uhonorowany [[MEDAL STOLEMA | Medalem Stolema]]. Odznaczony między innymi Srebrnym (1952) i Złotym (1955) Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1977) i Medalem 40-lecia PRL (1986). Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie. {{author: HD}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Do Teatru Wybrzeże powrócił po latach, by wyreżyserować własną adaptację ''Opętanych'' Witolda Gombrowicza (26 IV 1987) z [[KOLAK-MICHALSKA DOROTA, aktorka | Dorotą Kolak]]. Wyreżyserował 14 spektakli telewizyjnych, za spektakl „Panna Julia” Strindberga w 1969 wyróżniony został Orderem Stańczyka, przyznawanym przez miesięcznik [[LITERY, pismo | „Litery”]]. W 1969 uhonorowany [[MEDAL STOLEMA | Medalem Stolema]]. Odznaczony między innymi Srebrnym (1952) i Złotym (1955) Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1977) i Medalem 40-lecia PRL (1986). Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie. {{author: HD}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Aktualna wersja na dzień 10:38, 7 sty 2023
TADEUSZ MINC (4 II 1924 Łódź – 28 II 1992 Warszawa), aktor, reżyser, kierownik artystyczny teatrów. W czasie II wojny światowej osadzony w getcie łódzkim, w 1944 wywieziony do Oświęcimia, Brzezinki i Gross Rosen. W latach 1945–1946 studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej, po rezygnacji zdał w 1946 na Wydział Aktorski Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Łodzi (ukończył w 1949). W latach 1947–1967 był aktorem teatrów w Łodzi, debiutując w 1947 w Fircyku w zalotach Franciszka Zabłockiego w reżyserii Zofii Modrzewskiej w Teatrze Powszechnym Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego. Związany z Grupą Młodych Aktorów, która zainicjowała w 1949 utworzenie łódzkiego Teatru Nowego. Od 1962, nie rezygnując z aktorstwa, zajął się reżyserią. Współpracował z teatrami Warszawy, Krakowa, Poznania i Wrocławia.
W latach 1967–1969 był kierownikiem artystycznym w Teatrze Wybrzeże. Wyreżyserował tutaj Ryszarda III Williama Shakespeare’a (1968) z Krzysztofem Wieczorkiem w roli tytułowej, Ostatnie dobranoc Armstronga Johna Ardena (1969) z Haliną Winiarską i Andrzejem Szalawskim. Najwybitniejsze jego spektakle to Matka Stanisława Ignacego Witkiewicza (1969) z Haliną Winiarską w roli tytułowej Matki Janiny Węgorzewskiej oraz Tragedia o bogaczu i Łazarzu gdańskiego Anonima (27 IX 1969) z Krzysztofem Wieczorkiem – bogaczem i Henrykiem Bistą – Łazarzem, z wielopoziomową scenografią Mariana Kołodzieja, którą obejrzało przeszło 40 000 widzów przy niezmiennym aplauzie widowni.
W 1969 na zaproszenie Adama Hanuszkiewicza wyjechał do Warszawy. W latach 1975–1987 z powodzeniem wprowadzał polską, awangardową dramaturgię na sceny jugosłowiańskie, wystawiając Matkę Witkacego, Ślub Witolda Gombrowicza, Białe małżeństwo i Pułapkę Tadeusza Różewicza oraz Emigrantów Sławomira Mrożka w Teatrze Narodowym (Narodno Pozorište) w Belgradzie i Teatrze Kameralnym 55 w Sarajewie.
Do Teatru Wybrzeże powrócił po latach, by wyreżyserować własną adaptację Opętanych Witolda Gombrowicza (26 IV 1987) z Dorotą Kolak. Wyreżyserował 14 spektakli telewizyjnych, za spektakl „Panna Julia” Strindberga w 1969 wyróżniony został Orderem Stańczyka, przyznawanym przez miesięcznik „Litery”. W 1969 uhonorowany Medalem Stolema. Odznaczony między innymi Srebrnym (1952) i Złotym (1955) Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1977) i Medalem 40-lecia PRL (1986). Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.
