BOCIAN-WAGNER ELŻBIETA, lekkoatletka, olimpijczyk

Wersja z 10:11, 9 gru 2022

Elżbieta Bocian-Wagner, 1952

Hasło powstało dzięki Miastu Gdańsk

Partner redakcji

ELŻBIETA BOCIAN-WAGNER (8 IV 1931 Osie koło Świecia nad Wisłą – 18 VI 2013 Tychy), lekkoatletka Lechii Gdańsk, olimpijka, sprinterka, płotkarka. Wychowała się w Malborku. W 1949 zadebiutowała (w grupie wiekowej 17–19 lat) i zwyciężyła w wiosennych malborskich kwalifikacjach do Biegów Narodowych na 500 m, powtórzyła sukces w Biegu Wojewódzkim w Gdańsku.

W wyniku starań Józefa Żylewicza (pierwszego trenera) została zawodniczką Budowlanych (Lechii) Gdańsk. Wraz z rodziną przeprowadziła się do Gdańska, gdzie ojciec podjął pracę w Zjednoczeniu Budownictwa Przemysłowego. Trzy miesiące po pierwszym starcie, podczas mistrzostw Polski w Łodzi 30–31 VII 1949, została indywidualną wicemistrzynią w biegu na 500 m i mistrzynią w sztafecie Lechii Gdańsk 4 × 200 m (rekord Polski juniorek z czasem 1:59,2 s) oraz w sztafecie szwedzkiej (200+100+80+60 m). Była w sumie dziesięciokrotnie mistrzynią Polski na otwartym stadionie: trzykrotną indywidualną mistrzynią Polski w biegu na 80 m przez płotki (1953, 1954, 1955); trzykrotnie w sztafecie 4 × 100 m (1951, 1953, 1954), dwukrotnie w sztafecie szwedzkiej (1940, 1950), oraz w sztafecie 4 × 200 m (1949) i w sztafecie 5000+2000+100+100 m (1950).

Pięciokrotna mistrzyni Polski w hali: w indywidualnych biegach na 500 m (1951), 50 m (1954), 50 m przez płotki (1954), 80 m (1955) oraz w sztafecie interwałowej na 2000 m (1954). W 1956 międzynarodowa mistrzyni Bułgarii w biegu na 80 m przez płotki i w polskiej sztafecie 4 × 100 m, w tym samym roku międzynarodowa mistrzyni Jugosławii w biegu na 80 m przez płotki (11,3 s). 28 VI 1953 została mistrzynią Zrzeszenia Budowlani w biegu na 80 m przez płotki (12,2 s). Wielokrotna mistrzyni Wybrzeża: w 1949 – w biegu na 100 m (13,9 s) i 200 m (28,5 s); w 1951 – w biegu na 200 m (27,4 s – rekord okręgu), także wicemistrzyni na 100 m; w 1954 – w biegu na 48 m (5,8 s) i w skoku w dal (5,88 m) oraz w trójboju (wspólnie z Elżbietą Duńską); w 1959 – w biegu na 80 m przez płotki (12,6 s), także wicemistrzyni w biegu na 100 m (13,0 s); w 1961 – w biegu na 100 m (12,3 s), w biegu na 80 m przez płotki (11,4 s) i w sztafecie 4 × 100 m (59,9 s). W 1955 wicemistrzyni w skoku w dal w hali oraz na otwartym stadionie wicemistrzyni w biegu na 400 m (67,2 s), w 1960 zdobyła tytuł wicemistrzyni Wybrzeża w skoku w dal (4,98 m), zajęła też III miejsce w biegu na 100 m (13,2 s), w 1962 – wicemistrzyni Wybrzeża w biegu na 80 m przez płotki (11,8 s). Mistrzyni Wybrzeża w hali w 1953 roku w biegu na 40 m i w skoku w dal (5,68 m).

W latach 1953–1961 ośmiokrotnie poprawiała rekord Polski w biegu na 80 m przez płotki (z czasami od 12,1 do 10,7 s) i czterokrotnie w biegach sztafetowych. Jej rekord życiowy (z 1954) na 100 m wynosił 12,0 s, rekord życiowy na 200 m (z 1951 roku) – 26,4 s.

Uczestniczka igrzysk olimpijskich w Helsinkach (1952) w biegu na 80 m przez płotki. Odpadła w drugim biegu eliminacyjnym (zajęła w nim IV miejsce z czasem 12,9 s). Przed igrzyskami olimpijskimi w Melbourne w ostatniej chwili skreślona z listy uczestników (zastąpiła ją oszczepniczka, która nie wróciła do kraju). Uczestniczka mistrzostw Europy w 1954, w trakcie których w biegu na 80 m przez płotki wyrównała rekord Polski (11,4 s), ale odpadła w drugim przedbiegu, zajmując w nim V miejsce.

W 1951 brała udział w XI Akademickich Mistrzostwach Świata w Berlinie (zajęła IV miejsce z polską sztafetą 4 × 400 m; odpadła w eliminacjach do biegów na 100 i 200 m) i w XII Akademickich Mistrzostwach Świata w sierpniu 1954 w Budapeszcie, gdzie zdobyła brązowe medale w biegu na 80 m przez płotki i w sztafecie 4 × 100 m, odpadła natomiast w eliminacjach do biegu na 100 m.

Wystąpiła dziesięć razy w reprezentacji Polski (15 startów). W 1950 wygrała gdański bieg uliczny na 500 m, organizowany przez „Głos Wybrzeża”. Startowała też w reprezentacjach regionalnych: w 1949 roku w Jarosławiu w zawodach Polska Południowa – Polska Północna (76:117; wygrana ze sztafetą 4 × 100 m); w 1950 w Gdańsku w zawodach Polska Północna – Polska Zachodnia (138:93; wygrana w biegu na 100 m); 22–23 X 1960 w Kownie w rywalizacji Litwa – Polska Północna (164:168; druga w biegu na 100 m, druga na 200 m, czwarta na 80 m przez płotki, druga ze sztafetą 4 × 100 m). Brała udział w zawodach międzynarodowych, między innymi 6–7 III 1954 w Berlinie (zawody w hali, wygrana w biegu na 60 m przez płotki); w 1955 w Memoriale Rosicky’ego w Czechosłowacji (wygrana w biegu na 80 m przez płotki); w 1954 w Memoriale Kusocińskiego (w sztafecie 4 × 400 m była w zwycięskiej drużynie Polski I); w 1956 w Memoriale Kusocińskiego (wygrana w biegu na 80 m przez płotki); w 1956 w Zielonej Górze (zwycięstwo w biegu na 80 m przez płotki); w 1957 w Sopocie (wygrana w Pucharze Ziem Nadodrzańskich i Nadbałtyckich w biegu na 200 m). W maju 1950 zwyciężyła bieg na 500 m o puchar „Głosu Wybrzeża”.

W 1953, za dwukrotne poprawienie rekordów Polski w biegu na 80 m przez płotki (12 VII 1953 w Wałczu, z czasem 11,9 s, oraz 19 VII 1953 w Warszawie, z czasem 11,8 s) otrzymała klasę mistrzowską i tytuł Zasłużony Mistrz Sportu. W 1953 była czwarta w plebiscycie „Dziennika Bałtyckiego” na najlepszego sportowca Wybrzeża, w 1954 – druga.

Po śmierci córki w 1963 zakończyła karierę sportową, choć jeszcze w maju tegoż roku zwyciężyła w trójmeczu lekkoatletycznym Gdańsk–Gdynia–Sopot w biegu na 100 m (13,0 s). W 1965 przeniosła się do Katowic, rodzinnego miasta męża. W 1967, w związku z podjęciem przez męża pracy w Tyskiej Spółdzielni Mieszkaniowej, przeprowadziła się do Tych. Pochowana na Cmentarzu Komunalnym w Tychach-Wartogłowcu. BŚ